ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ(Απόσπασμα)

ο Άλφα είχε φτάσει σχεδόν στο πατρικό σπίτι ξανά μετά από μέρες να κλείσει τον κύκλο.Δεν ενημέρωσε το Γιάννη ούτε κανέναν άλλον.Δεν είχε αντοχή για το άγχος τους μέχρι να τους ανακοινώσει ότι είχε φτάσει,ούτε για καμια απρόσμενη υποδοχή-έκπληξη ή κάτι τέτοιο.Προτίμησε να μην παραμερίσει το εγώ του για λίγο και να τους αφήσει να αναρωτιούνται ποιά ήταν η τελευταία πράξη στη συνάντηση με τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο της μεγάλης βιοτεχνίας και να κρατήσει την ιστορία με τις δεκάδες ανατροπές και τις θριαμβευτικές εκφράσεις στα πρόσωπα τους με το ύφος που θα έλεγε ''απίστευτο,τα κατάφερες'' για αργότερα.Ένιωθε ακόμα τα τελευταία κατάλοιπα της αδρεναλίνης να φουσκώνουν κάθε σημείο του κορμιού του καθώς έμπαινε στις τελευταίες στροφές.Αποφάσισε ότι δεν είχε άλλη υπομονή για τίποτα.Με ένα κεφάλαιο τεράστιο για την οικογένεια του να έχει επιτέλους κλείσει με τη συμβολή του θεώρησε ότι είχε το δικαίωμα να το κάνει αυτό.Οδηγούσε πολύ άτσαλα τώρα στα τελευταία στενά.Αν μπορούσε θα είχε πατήσει ένα κουμπί για να διακτινιστεί στο μεγάλο χολ του σπιτιού γλυτώνοντας αυτά τα μόλις λίγα λεπτά που τον χώριζαν από το χώρο αυτό.Ήθελε το αδύναμο χρώμα της ησυχίας και τίποτα παραπάνω μετά από όλο αυτό που έζησε.Τις στιγμές από το πρόχειρο παρκάρισμα μέχρι τη στιγμή που βούλιαξε στην πολυθρόνα μπροστά στη μεγάλη τζαμαρία εκτέλεσε τόσο μηχανικά τις κινήσεις του που μάλλον δε τις θυμόταν καν μετά.Δε σκεφτόταν τίποτα άλλο παρά να λείψει λίγο από τη ζωή του.Αυτό έλεγε στον εαυτό του τώρα.Ακούμπησε το σβέρκο του στην κορυφή της πλάτης της πολυθρόνας και μετά από δευτερόλεπτα ηρεμίας ήρθε εκείνος ο γνώριμος για εκείνον αιφνιδιασμός που μας επισκέπτεται όταν νιώθουμε ότι έχουμε εισέλθει στον επίλογο μιας πράξης.Το φλάσμπακ που γυρίζει στο μηχανισμό μας πιο γρήγορα από κάθε υπερβολική ταχύτητα που είδαμε ποτέ ή βιώσαμε σε κάποιο όχημα που διαβαίναμε ή βλέπαμε σε ταινία.Στο υποσυνείδητο του Άλφα υπάρχει το αντικειμενικό κομμάτι που λέει τη λέξη ''νίκη'' και το υποκειμενικό κομμάτι που σχηματίζει ένα ερωτηματικό.

Η νίκη είναι η δικαίωση των ανθρώπων που έφυγαν στοιχειωμένοι και όσων έμειναν πίσω με το βάρος του συμβιβασμού με την απουσία.Ο Άλφα ποιός είναι;Μέσα σε όλα αυτά που στέκεται ακριβώς;Στο δύσκολο μυαλό του υπάρχει αυτή η ανασκόπηση που είναι γεμάτη από φόβο.Φόβος κατά την άφιξη,φόβος στην επιστροφή,φόβος τώρα που επιστρέφει στη συνάντηση με τον εαυτό του στο σημείο που μέσα του κύρηξε την έναρξη του ταξιδιού.Πώς μπορεί να γίνεται λόγος για θριαμβολογία όταν ο φόβος υπήρχε σε όλη τη διαδρομή όπως υπήρχε ανέκαθεν;Τότε με το αίμα να ζεσταίνεται δυσσάρεστα ακόμα πιο πολύ διαπιστώνει ότι είναι ζωντανός για να τα σκέφτεται όλα αυτά και από τα μάτια γλυστράει ένα δάκρυ.Φεύγει άλλο ένα.Δε θα μπει στον κόπο να σφίξει το πρόσωπο του για να κρυφτεί από τον εαυτό του.Διαπιστώνει όλα όσα έκανε να συμβούν και ξεσπάει σχεδόν αθόρυβα.Τα μάτια του τα νιώθει σα να τα στραγγίζει κάποιο χέρι στρίβοντας τα από την πολύ πίεση έτσι όπως εκρρίνουν τα καυτά υγρά πάνω στα μάγουλα του και μονολογεί ''έγινε...έγινε...'' και μετά ''ευχαριστώ...ευχαριστώ...''

Όσα έγιναν ήταν ένα ολοκλήρωμα με το χθες να πρέπει να απορροφηθεί στο αύριο και τώρα δε θα ήταν πια ο ίδιος.Τα μάτια του κλείνουν αργά αργά.Τώρα οι δυο τους.Τώρα αυτός και αυτός που θα είναι από αύριο θα συναντηθούν εκεί που συναντήθηκαν και στην αρχή,στην απόλυτη σιωπή.

Γεια σου....του είπε μακρόσυρτα μια φωνή στη γωνία.Ο Α. είναι ευγενής απέναντι του.Δεν τον ρωτάει ποιός είναι.Απλά περιμένει.''Είμαι ένας άνθρωπος που είχε χάσει τα φίλτρα της ισορροπίας του και τη γαλήνη του,όταν εκείνη την πήρε ο χρόνος με τη βία και τη διέταξε να τον αφήσει για να έχουν την ελπίδα να συναντηθούν ξανά λίγο μετά το αύριο' του είπε ο άνδρας με το κρυμμένο πρόσωπο.Σήκωσε το χέρι του δείχνοντας το χώρο γύρω του.''Εδώ υπάρχει μια σειρά από γωνίες και διαδρόμους μέσα στη σπίθα της ύπαρξης μας που γίνονται τοίχοι που ψηλώνουν και μαυρίζουν και φθάνουν πιο ψηλά από αυτό που συλλαμβάνει η απλή όραση....''Ο Αλφα συγκράτησε απόλυτα τα λόγια του άνδρα και εξακολούθησε να μη μιλάει αφού του ήταν όλα απόλυτα κατανοητά.Η φωνή ήταν βαθιά,η ομιλία διαπεραστική και οι κινήσεις του ιεροτελεστικά σίγουρες.Ο Άλφα ήξερε ότι ήταν σε όνειρο.Αγκαλιάζοντας πιο σφιχτά από ποτέ το χάρισμα της ονείρευσης μπορούσε πλέον να το καταλάβει από την πρώτη στιγμή.Αυτό που ένιωθε όμως τώρα ήταν πρωτόγνωρο,αφού για πρώτη φορά αισθανόταν ότι βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της καρδιάς των ονείρων.Θα παρέμενε σιωπηλός αν δεν εντόπιζε τα αίματα στα χέρια του άνδρα.''Γιατί αιμοραγείς;Έχεις πεθάνει και εσύ όπως εκείνος στην αρχή των ονείρων;Σε έχουν εγκαταλείψει;Σου έχει συμβεί κάτι;'' ''Όχι...όχι....είναι το αίμα της πρώτης στιγμής.Μόλις ξαναγεννήθηκα.Πονάει ''.Ο Α. αρχίζει να αποδέχεται αυτό που αφήνοντας τον εαυτό του να αποκοιμηθεί ήδη γνώριζε.Εδώ είναι η αναμέτρηση με το τίμημα.''Δεν σας έχω αφήσει μόνους σας.'Ακούστηκε μια γυνακεία φωνή και ένα χαμόγελο με ασημένια μάτια να λαμπυρίζουν εμφανίστηκε ακριβώς απέναντι.''Ποιά είσαι;'' τη ρώτησε ο Α. χωρίς να του εμπνέει την ίδια ευγένεια με τον άνδρα που ήταν το δικό του αύριο.Ένα γέλιο της βγήκε από τα ρουθούνια.''Χυδαίο να μη με αναγνωρίζεις.Είμαι η πιο παλαιά σας φίλη,η ειρωνεία,ανάθεμα και αν είμαι απλώς μια φίλη μοναχα,είμαι το μόνο ολοκληρωτικό κομμάτι σε όλα αυτά,από τη γνωστή αρχή της μιζέριας σας μέχρι τη στιγμή που ξεθάψατε το χαμένο κεφάλαιο που νομίζετε ότι ξορκίσατε από μέσα του την ήττα.Θυμήσου τώρα.Σε διατάζω''.

το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από τη σύντομη ιστορία ''Κλιμάκωση'',μέρος μια συλλογής ιστοριών με τίτλο ''Τα Πρόσωπα Της Λύτρωσης'' η οποία ολοκληρώνεται σύντομα...

Μόνο Ο Φόβος Θα Πεθάνει

15/1/15

''άσε τι κάναμε στην Πετρούπολη και την κάθε Πετρούπολη πριν δέκα χρόνια μικρέ...είμαστε ακόμα ζωντανοί να λες...μας έτυχε ό,τι περιγράφαμε στη μουσική μας,δε θα διστάσουμε μπροστά του''

ο Θάνος το ήξερε ήδη εκείνο το βράδυ...οι τελευταίες λέξεις είναι που έμειναν όμως,ο φόβος νικήθηκε...στο Γκάζι πριν ένα χρόνο το νιώσαμε όλοι αυτό.

καλή αντάμωση στη ροή του χρόνου.....

...και τώρα που ο καθένας κάνει μια ανάρτηση στο ψυχρό διαδίκτυο στήνοντας ένα...ηλεκτρονικό μνημόσυνο ή λέγοντας ένα τελευταίο αντίο ή όποιος τον αποχαιρετίσει από κοντά στην τελευταία του κατοικία ας σκεφτεί μέσα σε όλα αυτά ότι χαιρετά κάποιον που έχει φύγει αλλά κάθε μέρα φοβάται να μιλήσει σε τόσους άλλους που περπατούν γύρω του...φίλους που λογομάχησε μαζί τους και οποιονδήποτε άλλον.

Ο Κήπος Του Ποιητή

‘’Οι μικρές τιμωρίες’’.Έτσι τις είχε βαφτίσει με την ελπίδα ότι κάθε φορά που θα συνερχόταν θα ένιωθε πιο δυνατός από πριν.Αυτά συνέβαιναν κυρίως τους πρώτους έξι μήνες.Τώρα είχε διαλέξει μια καθημερινότητα μέσα στην οποία ζούσε προετοιμάζοντας έδαφος τις ήρεμες μέρες για δυνατές συγκινήσεις που ζούσε μέσα από εκδηλώσεις.Πολλές μικρές χαρές έδιναν έναν τόνο ζωντάνιας ακόμα και τις πιο κενές μέρες.Κατάφερνε να τις ζήσει χωρίς να το κάνει σε βάρος των άλλων και αυτό του καθάριζε τη συνείδηση.Όσο ένιωθε ότι δεν παρασιτεί σε βάρος των άλλων,ένιωθε και λιγότερες ενοχές που τους κρατούσε σε απόσταση.Δεν είχε πετύχει ακόμα την απαραίτητη συνοχή στις σχέσεις του με τους άλλους και το γνώριζε αυτό.

Γύρισε απότομα μαζί με την περιστρεφόμενη καρέκλα και έδωσε ένα σάλτο στο κρεβάτι που βρισκόταν ακριβώς από πίσω του.Το έντονο τρίξιμο που ακούστηκε του άρεσε πολύ.Το μισοδιαλυμένο στρώμα  από τη χρήση τον έκανε να νιώθει πάντα λίγο έφηβος ή έστω μετέφηβος.Η αίσθηση αυτή ερχόταν σε ολοκλήρωση με το να κοιτάζει το πανώ των Τζόυ Ντιβίζιον στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι.Το μαύρο μεγάλο φόντο και το άσπρο διάγραμμα με τις διακυμάνσεις ήταν όλη η ουσία,όλοι οι συνειρμοί με τα δεκάδες μικρά,καθημερινά που σημάδεψαν μια ζωή μέχρι τώρα.Όλες αυτές οι σκέψεις,τα ποιήματα-ωδές εκείνου του συγκροτήματος στην εσωτερική σύγκρουση,οι ιστορίες  με φόντο τα σκουρόχρωμα αστικά τοπία που απορροφούσαν ντελιριακά όλη την ομορφιά και η αναζήτηση αυτής,ιστορίες που εξέπεμπαν δύναμη μέσα από το φόβο,την αμφιβολία και την ειρωνεία..αυτό και αν ήταν ειρωνεία!Το σπαρακτικό ‘’γιατί’’ στο κλειστοφοβικό στοιχείο της φωνής ενός νέου που το σώμα του αποδείχθηκε ένα πολύ μικρό κουτί για να συγκρατήσει τη δύναμη του που όπως και η φωτιά,όσο απαραίτητες και να είναι,όταν μεγαλώνουν πολύ και δε διοχετεύονται σωστά καίνε πρώτα από όλα τις παλάμες στις οποίες ανήκει.Ένα τραγούδι που μιλάει για μια νέα αυγή που όσο πάει ξεθωριάζει τον γεμίζει με απορίες που τον εξιτάρουν σχεδόν ηδονικά.Οι σπαραγμοί στα φωνητικά,από ένα ‘’εγώ’’ τεράστιο που δε μπορεί να εντοπίσει ακόμα το γιατί του είναι τόσο συμπαθητικό.Μάλλον είναι η οδυνηρή επαλήθευση ότι αγαπάει τον εαυτό του περισσότερο από όσο χρειάζεται,αλλά αυτό το ξόρκι που κάποιος έσπειρε μέσα σε αυτό το τραγούδι και το κάνει να διατηρεί κάτι από την πρώτη ακρόαση πάντοτε τον αναστάτωνε ευχάριστα.

Καθώς τα μάτια του άρχιζαν να γλαρώνουν σταδιακά σκεφτόταν ότι θα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκεί έξω οι οποίοι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο κάποια στιγμή θα διασταυρωθούν μαζί του.Ακούγοντας τους στίχους προς το τέλος του τραγουδιού για τη μάχη του ανθρώπου με τη φύση του και τα όσα αντίκρισε πιο νωρίς από όσο έπρεπε ένιωσε τη σκοτεινιά της σκέψης του να αγκαλιάζεται από ό,τι πιο ζεστό υπήρχε,αφού νιώθει ότι αυτή η μάχη δεν είναι απλά η μάχη με ένα καλλωπισμένο τίποτα,δε μπορεί να είναι μοναχά κάτι τέτοιο,αφού ένας άνθρωπος έφθασε κάποτε στο σημείο να αφήσει την ψυχή τουστο χαρτί με ένα στυλό για να αποτυπώσει αυτό το συναίσθημα.Ρέκβιεμ για το θάνατο κάθε παλαιού μας εαυτού είναι αυτό το κείμενο είπε από μέσα του καθώς περνούσαν από τους διαδρόμους της μετάβασης στον ονειρικό κόσμο δεκάδες εικόνες με μαύρες καμπαρντίνες σαν αυτή που φορούσε λίγο πριν,μεθυσμένουνς φίλους σε κλαμπ να ξεσπάνε βίαια,αλλά χωρίς κακία,με πόνο ακατάπαυστο και με ένα χωρό αντικοινωνικό θα έλεγε κάποιος που τον παρατηρούσε για πρώτη φορά,αφού το βλέμμα τους δε διασταυρωνόταν με κάποιο άλλο και από εφηβικά βράδια που λίγο πριν ξημερώσει,το τραγούδι αυτό τον καλούσε δελεαστικά να εντοπίσει μια πραγματικότητα πέρα από τη ρουτίνα του σχολείου.Το αριστερό χέρι μούδιαζε στις σκέψεις αυτές από μια ελαφριά δόση αδρεναλίνης στις φλέβες,αλλά δε τον τρόμαζε.Είχε μάθει καιρό τώρα να ξεχωρίζει ποια φωτιά είναι φιλική και ποια θα μπορούσε να του αδειάσει τα σωθικά.
Λίγο πριν παραδωθεί στον ύπνο,άκουσε έναν ήχο ο οποίος καθώς αναπαραγόταν παράλληλα με το τραγούδι,δημιουργούσε κάτι πολύ ενοχλητικό που τον έβγαλε απότομα από την προβληματισμένη έστω ηρεμία του.Σήκωσε το κεφάλι απότομα και κοίταξε γύρω  του για να εντοπίσει το κινητό του και τελικά το είδε στο πάτωμα του παρκέ λίγο πιο πέρα.Δε θα το σήκωνε.Αστραπιαία πέρασε ξανά το μικρό ξανθό πληγωμένο παιδί του εφιάλτη από το κεφάλι του και το συντρίμι που είχε απομείνει από τη θεία του,την αδερφή της μητέρας του.Χαμογέλασε μέσα στην ευχάριστη αίσθηση της υπνηλίας και με το ζόρι είπε ‘’σόρρυ θεία,άλλη φορά’’.Η ρουτίνα,η ασφάλεια της θαλπωρής του σπιτιού και ο ύπνος ήταν πολύ γλυκά εκείνη τη στιγμή για να αφήσει πάλι το χάρισμα να γυρίσει πίσω και να τον βάλει να ανοίξει μια υπόθεση πολύ παλιά.Τέλος και αρχή της μέρας του.

Ξύπνησε στο ντιβάνι που είχε στο πατρικό του σπίτι στη σοφίτα στην οποία ίσα που χώραγε όρθιος με το τεράστιο ανάστημά του.Το κατάλαβε πριν καν κοιτάξει γύρω του από τον αέρα που  χάιδευε το πρόσωπο του και που έμπαινε από το παράθυρο ακριβώς δεξιά του.Σηκώθηκε και έμεινε καθιστός χωρίς να αλλάξει καθόλου η έκφραση του.Πριν λίγο ήταν στο διαμέρισμα στην περιοχή όπου άρχιζε το κέντρο της Αθήνας και τώρα ξαφνικά ξυπνούσε στο ναό της εφηβείας του.Όλα όπως τα θυμάται αχνοφαίνονταν στις άκρες των ματιών του τριγύρω αλλά δεν έδωσε σημασία.Κοίταξε κατευεθείαν στη μισάνοιχτη πόρτα για να παρατηρήσει αμέσως την αντίθεση με το φως που έμπαινε από το παράθυρο.Υπήρχε ένα χαρακτηριστικό σκοτάδι από εκείνο το σημείο και πέρα,αφύσικο τελείως καθώς το λογικό ήταν το φως που έμπαινε μέσα να φτάνει ως εκεί.Πριν τον κερδίσει ο φόβος του ενδοιασμού σηκώθηκε και περπάτησε μέχρι εκεί.Κατέβαινε τις σκάλες προσεκτικά όταν ο αέρας άρχισε να παγώνει και να γίνεται αρκετά επιθετικός.Δεν υπήρχε νόημα ούτε και σε αυτό.Στο τέλος της σκάλας απλώθηκε ένας κήπος μπροστά του αντί για το ισόγειο του σπιτιού και κάπου εκεί σταμάτησε να φαίνεται λογικό το οτιδήποτε.

Δεύτερη εναλλαγή από σκοτάδι σε φως μέσα σε κάτι περισσότερο από ένα λεπτό και αντί για το ισόγειο ενός σπιτιού,η σκάλα οδηγούσε σε έναν κήπο με γρασίδι που είχε ένα χρώμα πράσινο και γκρι και άνθη κόκκινα που δεν μπορούσε να πει με σιγουριά τι είδους ήταν,παρά μόνο ότι δεν ήταν μόνο ένα.Ακολούθησε την τροχιά τους,έστριψε δυο φορές μετά από λίγο και τότε είδε ένα τζάκετ μαύρο πεταμένο στο έδαφος.Το σήκωσε και από μέσα χύθηκε ένα υγρό κόκκινο σαν αίμα αλλά πιο αραιό.Το κοίταξε γύρω γύρω έντρομος και όταν το γύρισε από την άλλη μεριά,στην πλάτη έγραφε ‘’μίσος’’.Δε θυμάται καν να το πετάει,συνέχισε να προχωράει ακολουθώντας ένα κλάμα γοερό.Έπειτα από λίγο είδε σε απόσταση δέκα μέτρων δυο ανθρώπους με φόντο ένα παγκάκι κυκλικό και γύρω περιστέρια παράξενα,στην ίδια απόχρωση με το χορτάρι.οι φιγούρες τον έκαναν να νιώθει οικεία και δε σταμάτησε να προχωράει.Ο ένας ήταν με γυρισμένη την πλάτη προς εκείνον και φορούσε ένα καφέ παλτό,ενώ ο άλλος ήταν σε στάση εμβρυακή στο έδαφος,τυλιγμένος με μια κουβέρτα και ήταν εκείνος που έκλαιγε.ο άλλος ήταν μάλλον σιωπηλός,εκτός και αν το πλάνταγμα του κουλουριασμένου στο έδαφος κάλυπτε οποιαδήποτε φωνή έβγαινε από μέσα του.Το θέαμα έγινε πιο αλλόκοτο,όταν ο Α. διαπίστωσε ότι τίποτε άλλο δεν ακουγόταν,κανένας ήχος από το φτερούγισμα των περιστεριών που σηκώνονταν στον αέρα καθώς το βάδισμα του πλησίαζε κοντά τους,ούτε ο αέρας που φυσούσε,ούτε το γρασίδι μαζί με αυτόν.Μόνο το κλάμα που αν μπορούσε να βρει έναν χαρακτηρισμό να του ταιριάζει,αυτή θα ήταν μοναχικό.Μια εικόνα με χρώματα που δεν ήταν τόσο φωτεινά,αλλά με αρκετά ζωηρό τοπίο κι όμως,έλειπε η ψυχή της,η σπίθα της.
Συνέχισε την κίνηση του προς τον άνθρωπο με το καφέ παλτό με μηχανικές κινήσεις.Το ένστικτο έλεγε ότι εκείνος είναι το κλειδί της ιστορίας ενός κήπου που τη μια στιγμή έβγαζε την αύρα του ετοιμοθάνατου και την αμέσως επόμενη στιγμή μιας δύναμης έτοιμης να αναδυθεί από την απόγνωση.Στάθηκε ακριβώς από πίσω του και πριν μιλήσει,διαπίστωσε ότι η φωνή του είχε χαθεί και δεν μπήκε καν στον κόπο.Άπλωσε το χέρι του στο σημείο μεταξύ σβέρκου και ώμου και καθώς τον ακούμπησε ο άνθρωπος σήκωσε το χέρι του όπως ένας τροχονόμος όταν σημαίνει ‘’σταμάτα’’.Πιο γρήγορα σταμάτησε η αυτοκυριαρχία στο αριστερό στήθος του Α. παρά η επαφή της παλάμης του με τον άνθρωπο.ο Α. έμεινε άναυδος να τον παρατηρεί,όταν παρατήρησε τον άσπρο γιακά κάτω από το καφέ παλτό.Μετά από λίγες στιγμές ο άνθρωπος ξεκίνησε με κινήσεις βασανιστικά αργές να βγάζει το παλτό του,σηκώνοντας ελαφρώς το σώμα του από το παγκάκι,κάνοντας τον Α. να νιώθει τη ράχη του σα να έμεινε σε ψυγείο κρεάτων για μέρες.Διάβασε τη σκέψη του.Αποκαλύφθηκε μια ολόλευκη καμπαρντίνα με γραμμένη τη λέξη ‘’ΜΙΣΟΣ’’ και αυτή σαν το μαύρο τζάκετ,αλλά αυτή τη φορά τα γράμματα ήταν τοποθετημένα ανάποδα.Μια αγενής και απρόσωπη επιλογή για να συστηθεί κάποιος,αυτό σκέφτηκε ο Α. που δεν είχε αποφασίσει ακόμα αν πρέπει να περιμένει επίθεση ή κάτι τέτοιο.

Έκανε ένα γύρο και βρέθηκε με πολύ αργά βήματα μπροστά από τον άνθρωπο.Ήταν εκείνος,ήταν ο ποιητής που είχε γράψει για την νέα αυγή που ξεθώριασε.Το μάτια του για πρώτη φορά ήσυχα,σε αντίθεση με τις δεκάδες φωτογραφίες που σώζονταν από τη σύντομη ζωή του,αλλά εξακολουθούσαν να πενθούν,ένα ύφος γνώριμο για τον Α. από πολύ μικρή ηλικία.Το στόμα του κλειστό και ακίνητο σα σφραγισμένο,συνόδευε το βλέμμα που κοιτούσε κάπου μέσα στο κεφάλι του και όχι στο τίποτα όπως έδειχνε.Τα μαλλιά του που δεν ήταν τελείως κοντά αλλά ούτε τόσο μεγάλα για να θεωρηθούν μακριά κινούνταν με τη φορά του αέρα και πολλές φορές έφτανα στο ύψος των βλεφάρων του αλλά τα αντανακλαστικά του δεν έδειχναν να συγκινούνται από αυτό.Ο Α. στάθηκε δίπλα του χωρίς να έχει καταλάβει γιατί δεν έχει σταματήσει η καρδιά του ακόμη και γονάτισε αργά φέρνοντας το κεφάλι του σε ένα ύψος λίγο πιο χαμηλό από εκείνο του ποιητή.Έκανε να μιλήσει και μετά από μερικά δευτερόλεπτα τα κατάφερε,όσο και να πονούσαν οι αδένες στο λαιμό του από την πίεση και τις συσπάσεις που είχε επιφέρει η υπερένταση.
‘’Εσύ….γι….γα….γα…γιατττί γύρισες πίσω;Άξιζεςςς η…συ….χί….α……δεν υπάρχει ε-εε---κεί;’’
Και τότε το χέρι του ποιητή σηκώθηκε σε ανύποπτο χρόνο ταράζοντας τον Α. ακόμα πιο πολύ.Η κίνηση διεκόπη απότομα,όταν ο ποιητής είχε σηκώσει το λυγισμένο του χέρι και είχε υψώσει το δείκτη του,σα να θέλει να εννοήσει ότι ο Α. θα πρέπει να δώσει προσοχή και ότι ήδη είπε αρκετά.’’Μη μιλάς’’ του είπε απότομα αλλά χωρίς κακία.Η καρδιά του Α. σταδιακά κατέβαζε ήδη παλμούς,αλλά η ταραχή είχε κάνει τα οστά του κρανίου του να μουδιάσουν τελείως,σα μαλακά πακέτα από τσιγάρα που με μια άγαρμπη κίνηση είχαν μετρατραπεί σε ακαθόριστα κομμάτια από χαρτί και μαλακό πλαστικό.Τα μάτια του όμως ήταν ακόμα καρφωμένα στα δικά του και ας ήξερε ήδη ότι δε θα διασταυρωθούν ούτε στιγμή και περίμενε τις λέξεις να ακολουθήσουν.Δεν ήταν δυνατόν να έχει πει όσα ήταν να πει ο ποιητής.Περνούσε ώρα και ο αέρας δυνάμωνε την ίδια στιγμή που το ακλόνητο της στάσης του ποιητή που όμοιο του δεν είχε πετύχει ποτέ πριν αποφασίσει να φύγει από τον κόσμο,έκανε τον Α. να νιώθει αδύναμος,έχοντας ένα μηχανισμό που ήταν έτοιμος να καταρρεύσει.Οι παλμοί δυνάμωσαν ξανά,πιο καυτοί και με τα τσιμπήματα που τους συνόδευαν πιο έντονα.Τα μάτια του υγράνθηκαν,μια από τις πρώτες αμυντικές λειτουργίες που το σώμα του έθεσε σε λειτουργία για να ηρεμήσει τον εαυτό του.Θα έχανε τον εαυτό του,θα πέθαινε,το ένιωσε ξεκάθαρα και η εφορία της αίσθησης ότι δεν έχεις κάτι να ρισκάρεις την απώλεια του έδωσε τη δύναμη να ανοίξει ξανά το στόμα του και να συνεχίσει να μιλάει.’’ΠΩΣ ΓΥΡΙΣΕΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΕΛΥΣΕΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ;ΑΦΟΥ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΕΣ!!!!’’ φώναξε με όλη του τη δύναμη γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να αρθρώσει τα λόγια χωρίς να τραυλίσει και αμέσως ο ποιητής ψέλλισε ‘’σσσσσσσσσσσσσσσσ’’ σταματώντας τον αέρα και κάνοντας το κλάμα του λυγισμένου να ακούγεται ακόμα πιο δυνατό.Ο σπαραγμός ήταν τόσο δυνατός που έκανε τον Α. σε μια στιγμή να απορεί πώς δε μίσησε τη ζωή του μέχρι τώρα χωρίς επιστροφή από τον πόνο που υπάρχει στον κόσμο.Ο ποιητής τέντωσε το χέρι του και τον έδειξε με αυστηρότητα στο βλέμμα,το οποίο έμεινε όμως να κοιτάζει ερμητικά μπροστά.Ο Α. είπε μέσα του με σκότωσες,αλλά δε το εξέφρασε ποτέ μεγαλόφωνα,αφού τώρα η μιλιά του νόμιζε  ότι είχε χαθεί για πάντα.’’Σου είπα να μη μιλάς’’.Επανέλαβε ο ποιητής και τα μάτια του Α. γλάρωσαν θλιμμένα σαν να παραδέχθηκαν την ασέβεια και την παράδοση τους στη βούληση του ποιητή.’’Παρακολουθώ την κηδεία μου’’.

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί απόσπασμα της ανέκδοτης(ακόμα)ιστορίας ''Ελπίδα Στην Ξεθωριασμένη Χαραυγή''.

Γιώργος Σαφελάς-Η ψυχή των Reflections μιλά αποκλειστικά στο Smassing Culture!

Η πρόσφατη ευ όλης της ύλης συνέντευξη για τα Reflections & το Death Disco στο smassingculture.gr σε αναδημοσίευση.Μεγάλο Ευχαριστώ στην Έφη Καραχάλιου και τα υπόλοιπα παιδιά του smassing culture.

πηγή:
https://smassingculture.wordpress.com/2016/03/12/%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%82-%CE%B7-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-death-disco-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AC-%CE%B3/

Περάσαμε ένα αξέχαστο Σαββατόβραδο πριν κάποιους μήνες στο Death Disco αλλά συμμετείχαμε στα τελευταία Reflections και τον γνωρίσαμε. Tου αρέσει το post-punk και η dark fantasy ενώ θα το πετύχετε πίσω από τα decks του Death Disco. Εκεί τον βρήκαμε και εμείς και μας παραχώρησε την παρούσα συνέντευξη.

1)Πες μας λίγα λόγια για το Death Disco, πότε  άρχισε να λειτουργεί, σε τι διαφοροποιείται από μια αντίστοιχη σκηνή-χώρο εκδηλώσεων του κέντρου;

Το Death Disco άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες το τελευταιο βραδυ του Δεκεμβρη του 2012 ακριβώς με την είσοδο του ’13.Πίσω από αυτή την κίνηση βρίσκεται πάντοτε ο Λεωνίδας Σκιαδάς, άνθρωπος αναφορά για τα εγχώρια δρώμενα της σκοτεινής εναλλακτικής σκηνής με διαρκή παρουσία σε αυτή τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Το κλειδί για μένα στο να κάνει ο χώρος τη διαφορά ήταν το ότι δε φόρεσε ποτέ χειροπέδες στον εαυτό του, δεν έμεινε ποτέ στα όρια του «dark» ύφους, αντιθέτως δεν «κάθεται» ήσυχος και πατάει συνεχώς σε νέα μονοπάτια από κάθε τι εναλλακτικό, είτε έχει να κάνει με συναυλίες είτε με πάρτυ που στήνονται με dj sets.

2)Πώς άρχισε το project  Reflections; Περιέγραψε μας λίγο το όλο εγχείρημα.

Εδώ έχω πολλά να σου πω. Ένα Σάββατο βράδυ λοιπόν Σεπτέμβριο του ’13 στο καθιερωμένο πια Death Disco Society party,ο Λεωνίδας με ρώτησε αν με ενδιαφέρει να δοκιμάσουμε να καλέσουμε τον κόσμο που είχε ήδη καλωσορίσει θερμά το Death Disco και τις καθημερινές. Εκείνη την περίοδο ήταν ακόμα active σχεδόν αποκλειστικά Παρασκευή και Σάββατο. Η απάντηση φυσικά ήταν ναι χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά ταυτόχρονα υπήρχε η επίγνωση ότι εδώ έπρεπε να γίνει κάτι πραγματικά ιδιαίτερο. Σε μια εποχή που δυστυχώς η οικονομική κρίση έχει βάλει την έξοδο τις καθημερινές στη σελίδα με τα είδη πολυτελείας σε συνδυασμό με την λάθος αντίληψη ότι με τα μαγικά κόλπα του download ο καθένας είναι dj ήταν μια δυνατή πρόκληση. Κάπου εκεί αποφάσισα να δώσω την ευκαιρία σε μια ιδέα που δειλά δειλά υπήρχε στο νου μου από την εφηβεία.Ο συνδυασμός του dj set και της μουσικής με όλα όσα έχουν εκφραστική δύναμη. Προβολές, artwork, διαλέξεις και ακόμα περισσότερα. Ουσιαστικά τα Reflections είναι ο τρόπος ζωής μου από τότε μέχρι σήμερα,στα late 20s και νομίζω λίγο πολύ εκφράζει όλους εμάς που ασχολούμαστε με κόμικς,λογοτεχνία τρόμου και dark fantasy και μουσικές από το post punk και το darkwave μέχρι μεταλλικά πράγματα και άλλα πολλά. Πόσοι ανήσυχοι τύποι από εμάς δεν έμπαιναν κάποτε μικροί σε κομιξάδικα και σκάλωσαν με τα ροκ ραδιόφωνα που ακούγονταν μέσα σε αυτά και το ένα έφερε το άλλο, τα cd,τις συναυλίες. Πόσοι αγόρασαν gothic βιβλία και τους έφαγε η περιέργεια να ψάξουν το αντίστοιχο είδος και στη μουσική;όλοι. Είναι η ανάγκη να βρεις στην καθημερινότητα το διαφορετικό χρώμα από αυτό της ρουτίνας. «Ή Πόρτα πίσω από την πόρτα » το είχα ονομάσει παλαιότερα στο blog που ανεβάζω τις σύντομες ιστορίες μου και τα δελτία των εκδηλώσεων, το Azrael. Το Death Disco με τη διαμόρφωση του και την εμπιστοσύνη του το σήκωνε όλο αυτό και τελικά Πέμπτη 3/10/13 ξεκίνησαν όλα.Κάποια πράγματα είναι να γίνουν, όλοι το έχουμε νιώσει πιστεύω.

3)Ως εκδήλωση, το Reflections αποτελεί μια διαφορετική πρόταση τόσο μουσικά, όσο λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά. Που πιστεύεις ότι οφείλεται η επιτυχία του, δεδομένου ότι δεν απευθύνεται σεmainstream κοινό; Επηρεάζει καθόλου το γεγονός της δωρεάν εισόδου;

Η απήχηση ,ειδικά τη φετινή χρονιά οφείλεται στη διαδραστικότητα. Η απόσταση του κόσμου με τους συμμετέχοντες είναι μηδενισμένη, βλέπω από το πλατό του dj συνέχεια artists να γίνονται φίλοι, να ξεκινούν συνεργασίες και να καταχειροκροτούνται οι ομιλητές μας κάθε φορά ξεκινώντας ζωντανή συζήτηση με όλους. Γυρίζω το βράδυ νιώθοντας ότι δίνουμε χαρά. Υπάρχει μια σπίθα πολύ ζωντανή. Η ελεύθερη είσοδος έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο, αφού μαζί με τις κάρτες που δίνουμε δώρο δείχνει ότι κάνουμε προσπάθεια να λέμε συνέχεια ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους έρχονται στα Reflections είτε συχνά είτε όχι.

4)Μέσα από τέτοιες εκδηλώσεις, δίνεται το βήμα σε νέους καλλιτέχνες να δείξουν την δουλειά τους σε ένα ευρύτερο κοινό. Είναι προτεραιότητα μια τέτοια κατεύθυνση;

Φυσικά! Σαν τη νεανική ορμή και τον ενθουσιασμό δεν υπάρχει τίποτα. Δε μπορεί να τα αντιγράψει κανένας αυτά τα συναισθήματα, ούτε να τα φτάσει. Η δίψα που υπάρχει στο underground στοιχείο του πρωτάρη που δεν κρατιέται και θέλει να τα «πει» όλα είναι συνήθως η ψυχή των Reflections .Φυσικά όλα αυτά τα παιδιά συνυπάρχουν συχνά σε αυτές τις βραδιές με καταξιωμένους συγγραφείς και artists και αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα.

5)Για την 5η ερώτηση, πες μας 5 αγαπημένα σου τραγούδια που έπαιξες και στα Reflections.

Cure-Burn: Το Κοράκι με την αντανάκλαση του Smith. Ήταν στην πρώτη αφίσα των Reflections που έγινε ever. One look tells the story ;)δε το παιζω μόνο στα reflections, αλλά και σε όλα τα επετειακά party του death disco.

Covenant-Call the ships to port: Ηλεκτρονική μουσική με στίχους? Και ιεροτελεστικούς μάλιστα. Έτσι είπα πριν πολλά χρόνια ένα απόγευμα. Έμενα σε ένα νησί τότε και το τραγούδι το άκουγα συνέχεια κοντά στο λιμάνι.

Vnv Nation-Darkangel: There is no faith in which to hide, even the truth is filed with lies,doubting angels fallto walk among the living.

Το αφιέρωμα στο συγκεκριμένο σχήμα ήταν πολύ ιδιαίτερο, ενώ με τη λήξη αυτού τα decks ανέλαβε στη συνέχεια της βραδιάς ο ίδιος ο τραγουδιστής, ο Ronan Harris. Του κάναμε δώρο κάρτες με τα σχέδια που οι συμμετέχοντες ετοίμασαν ειδικά για το βράδυ εκείνο και μας ευχαρίστησε πολύ χαρούμενος.

Nick Cave-15 feet of pure white snow: Ακόμα ένα αξέχαστο αφιέρωμα με τον κόσμο να μη χωράει στο Death Disco. Το τραγούδι αυτό είναι ο ορισμός του «γιατί» όταν χάνονται όλα με άδικο τρόπο και μένεις να απορείς με το τι είδους χοντροκομμένο αστείο είναι αυτό..

Sisters Of Mercy-Vision thing: Στο αφιέρωμα «The Art Of Sisters Of Mercy» αποδείχθηκε για πρώτη φορά ότι το δίπτυχο κόμικς και σκοτεινή/τρόμου λογοτεχνία μπορεί να γίνει τρίπτυχο, προσθέτοντας δίπλα τη φράση «θρυλικοί μουσικοί».

 6) Από ποια είδη έκφρασης αφορμάσαι κάθε φορά για τα αφιερώματα; Υπάρχει κάποια προτίμηση ή εμπνέεσαι γενικά από την ποπ κουλτούρα;

Η έμπνευση έχει να κάνει με iconic χαρακτήρες από ιστορίες, μουσική, κινηματογράφο που αγαπάμε και εμείς και οι επισκέπτες. Η dark pop κουλτούρα είναι πάντοτε στο προσκήνιο, όπως και η επικαιρότητα βέβαια. Όπως σας είπα πιο πάνω τα Reflections είναι ένας τρόπος ζωής. Δε θα μπορούσαμε να μην εκφράσουμε το ότι βιώσαμε κάτι έντονο, είτε μέσα από ευχάριστα συναισθήματα ,όπως το να διαβάσουμε ή να δούμε το V for Vendeta και στον απόηχο του συνθήματος «Remember, remember the 5th of November» να μην τιμήσουμε το graphic novel του Alan Moore, είτε από άσχημα γεγονότα όπως ο θάνατος του David Bowie ,που μας οδήγησε λίγες μόλις μέρες πριν να στήσουμε τη ίσως πιο ιδιαίτερη βραδιά της σεζόν ως τώρα. Εξακολουθώ να είμαι φορτισμένος όσο θυμάμαι τη βραδιά ενίσχυσης για τον τραγουδιστή των Διάφανων Κρίνων ,Θάνο Ανεστόπουλο, όταν κάποιος προσωπικός του φίλος είπε «βγάζουν αγάπη ρε οι βραδιές εδώ». Όσο αφορά το μέσο έκφρασης που πρωταγωνιστεί είναι η εικόνα και η τεράστια δύναμη αυτής. Όποιος δει τις εξαιρετικές αφίσες μας θα το διαπιστώσει. Ένα εξώφυλλο από οτιδήποτε μπορεί να δώσει πνοή σε ένα ακόμη event αυτόματα.

7)Τι αφιερώματα μας επιφυλάσσει το Reflections και το Death Disco στο μέλλον;

Πέμπτη 17/3 «For Graham Masterton»: αφιέρωμα στη μεγάλη αδυναμία του Ελληνικού horror κοινού.

Τρίτη 29/3 «8 χρόνια Ars Nocturna Gothic books» : μια γιορτή για την εγχώρια σκοτεινή λογοτεχνία.

Πέμπτη 7/4 «Kurt» :ένα αφιέρωμα στον Kurt Cobain και τους Nirvana όπως δεν έχει ξαναγίνει στην Αθήνα.

Πέμπτη 21/4 The Dark Knight Returns 30th Anniversary:Στον απόηχο του «Comicdom 2016» και της ταινίας «Batman Vs Superman» που θα δούμε σε λίγες μέρες στις αίθουσες ,αφιερώνουμε το βράδυ στην καλύτερη-ίσως- κόμικς ιστορία που διαβάσαμε ποτέ.

Το τρίπτυχο που σας προανέφερα λοιπόν είναι πανταχού παρόν.

Info: Death Disco, Ωγύγου 16 και Λεπενιώτη, Ψυρρή: https://www.facebook.com/deathdiscoathens/

Death Disco Reflections: https://www.facebook.com/groups/1694302707466426/?fref=ts

Οι κρυφές Γιορτές Των Εραστών

Αυτός φοβήθηκε μη γεράσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε.
Εκείνη φοβήθηκε μη χάσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε.

Ξύπνησαν ένα βράδυ από έναν εφιάλτη φριχτό,στα όρια της της ψυχεδέλειας και της υπερβολής.
Καταστροφή και αποσύνθεση και μια μεγάλη έκρηξη ήταν οι εικόνες που βάραιναν ακόμη το υποσεινήδητο ώρες αργότερα.

Βγήκαν και οι δύο στο δρόμο να ξεγελάσουν τον εαυτό τους για λίγο με το βραδινό αέρα του Νοέμβρη.Το να αφεθούν σε αυτή τη στιγμή ήταν πιο εύκολο αφού είχαν πιο πριν πουλήσει όσα φοβούνταν να χάσουν και στις μικρές χαρές δεν υπήρχε ανησυχία πια για απώλειες.

Παρόλα αυτά αυτός ακόμα φοβόταν μη γεράσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε και εκείνη ακόμα φοβόταν μη χάσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε.

Σχεδόν το ξεχνούσαν αλλά όταν η ματαιοδοξία τους αναζητούσε το είδωλο της στις βραδινές,σκοτεινές βιτρίνες,το πένθιμο της σκυθρωπότητας στα μάτια τους τους το υπενθύμιζε βίαια και το βήμα τους βάραινε.

Κάπου στο τέλος των στενών σε έναν μεγάλο,κεντρικό δρόμο με φόντο αστικό,βιομηχανικό συναντήθηκαν μοιραία.Οι παλμοί τους δυνάμωσαν και ένιωθαν σχεδόν ζωντανοί και πάλι.

Όταν οι διαδρομές σχηματίζουν παζλ και ενώνονται μόνες τους,οι άνθρωποι νιώθουν κάτι σα μαγεία.
Δεν ήταν όμως μαγεία,γιατί η μαγεία σε αλλάζει σε μια στιγμή,όμως δεν είχαν αλλάξει,αυτός ακόμα φοβόταν μη γεράσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε και εκείνη ακόμα φοβόταν μη χάσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε.

Αυτό που είχε αλλάξει ήταν όμως ότι πια το γνώριζαν και αυτό που έμενε ήταν να το παραδεχθούν,χωρίς να ψάχνουν για άλλωθι και λύσεις αχρείαστες.Κάπου πιο πέρα στα εκατό μέτρα υπήρχε μια κρυψώνα ημιδιαμονής.

Όλα ήταν απλά.Δυο μεταξύ τους ματιές και δυο χαρτονομίσματα το εισιτήριο της κρυφής,βουβής από το δέος και τους πολλούς παλμούς γιορτής.

...ο έρωτας δεν είχε ποτέ το χρώμα αυτό το προστυχο με φόντο το ρομαντισμό.... Και η ανάγκη να λησμονηθούν τα ψέματα, οι υπερβολές και η αδικία δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη.... Και κάποια δάκρυα πέφτουν για να γλυκανουν το μισος καθώς τα τελευταία του ίχνη απορρέουν από τις καρδιές.... Και εκείνες αναπωλουν τις πρωινές κρυψώνες των εραστών και τις ηδονές που φωλιάζουν εκεί....και όλα είναι δύσκολα,αλλά ο ύπνος είναι πια πιο γλυκος ,καθώς οι εικόνες από το μελάνι πάνω στο δέρμα που ιδρώνει ερεθισμένο τους καλούν σιγά σιγά να έρθουν κατά εκεί και άλλα  βράδια και να φέρουν πάλι μια αυγή με χυδαία γλυκό κρυφτό σε αθεατες γωνίες για εραστές που κουράστηκαν να φοράνε μάσκες μπρος στους καθρέπτες τους και γυμνοί ξαναθυμουνται τη μαγεία της ατέλειας και τη θαλπωρή της μετανιωμένης αγκαλιας που είναι τόσο γλυκιά, σαν το νερό που πίνουν από το μπουκάλι βγαίνοντας από τη θάλασσα με γλώσσες αλμυρές....

Reflections-early 2016

ο μήνας που ολοκληρώθηκε χθες για τα Reflections ήταν ξεχωριστός από πολλές απόψεις:

είδαμε:
-τοuς Ronnan Harris(VNV NATION) & Λεώ Σκιαδά(Death Disco) στα decks.

-Το αφιέρωμα στον H.P. lovecraft να γνωρίζει feedback αισθητά αυξημένο σε σχέση με πέρυσι.

-Το χώρο του Death Disco να είναι full packed πάνω και κάτω στην διπλή παρουσίαση των βιβλίων ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ του Τζανέτου Καβαλιώτη(πρώτη παρουσίαση της Nightread Books) & Η ΠΡΟΩΡΗ ΤΑΦΗ του Edgar Allan Poe από την Ars Nocturna

-Ένα απίστευτο mini musical από τον Κωνσταντίνο Καραγεωργίου και την παρέα του στο Trainspotting 20th Anniversary.

-τη θεατρική παράσταση ''ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ'',πρώτη της ομάδας ''Αββυσος''.

..επίσης είδαμε αναφορές στο web tv του Star Channel

 και ειδικά αφιερώματα στο smassing culture,το webzine που και επίσημα πλέον είναι μαζί μας κάθε εβδομάδα....ραντεβού το Φεβρουάριο

https://smassingculture.wordpress.com/2016/01/22/%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%AC-poe-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD/

Διάφανος Νους

Δεν είμαστε αλάνθαστοι και δεν είμαστε αθώοι.Δεν είμαστε γιατροί ούτε κάτι άλλο πλησίον σε όσα συχνά οι άλλοι αποκαλούν Μεσσία μέσα στον πόνο και στη λύπη τους.

Στις Δέκα και Έντεκα Σεπτεμβρίου του 2015 βρήκαμε το άυλο νέκταρ της ίασης σε κάθε ορατή και κάθε αθέατη γωνιά της Τεχνόπολης των Αθηνών και το βάλαμε σε ένα φλασκί διάφανο.Είχαμε συγκεντρωθεί από νωρίς εκεί,όπως κάνουν συνήθως στις ιστορίες εκείνοι που ακόμα θυμούνται τα πάντα όταν όλοι είχαν πια ξεχάσει,ένα πρωί που ένα απίστευτα έντονο κράμα συναισθημάτων έφερνε τα βήματά τους πίσω στον τόπο του εγκλήματος.Μερικοί από εμάς είχαμε συγκεντρωθεί δυο βράδια πριν,μερικές γειτονιές πιο κάτω με φόντο κάτι γκρίζους τοίχους.

Το γκρι είναι σαν τον κύκλο.Όπως στον κύκλο βάζεις την αρχή και το τέλος εκεί που θέλεις εσύ,έτσι και στο γκρίζο υπάρχουν όλα τα συναισθήματα και διαλέγεις εκείνα που θέλεις εσύ και μόνο. Πήγαμε εκεί πριν κλείσουμε έναν κύκλο.Πήγαμε εκεί για να επαληθεύσουμε απλά εκείνο που ήδη γνωρίζαμε ενδόμυχα,όται προ των πυλών ήταν μια ομορφιά με τις διάφανες ρίζες της να κουβαλούν το φως από δυο δεκαετίες του χθες,αλλά να ετοιμάζεται να σκορπήσει την ανατριχίλα σε λίγες ώρες ξανά και σε δεύτερο επίπεδο να χτίσουμε την ασπίδα για να αντέξουμε αυτή την άγρια ομορφιά που θα έκανε την εισβολή της σε κάθε αισθητήριο του σώματος και του χαρακτήρα μας.

Δυο βράδια μετά,υπήρχαν Διάφανα Κρίνα παντού.Κοιτούσαν δεξιά και αριστερά και παντού αντίκριζαν φίλους με καρδιές που πονούσαν ηδονικά.Βλέμματα γεμάτα νερό και αστραπές από τη νιότη τους είτε μέσα στη νηφαλιότητα τους είτε μέσα στο χάσιμο τους.Κάθε βλέμμα έφερνε με το φως φίλους και αγαπητούς γνωστούς να αντικρίζουν την αντανάκλαση του εαυτού τους που είχαν αφήσει πίσω και ήταν ορατή δίχως καθρέπτες πια.Τα βλέμματα τους ήταν όλα δοκιμασίες για την καρδιά που διογκωνόταν όσο πήγαινε μέσα στο στήθος και το ζητούμενο ήταν να μην ξεχάσει ότι αξίζει να μη σπάσει απόψε και να αφεθεί σε εκείνη τη μυστήρια σιγουριά που της ψιθύριζε ότι αφού έφτασε ως εκεί,στον διάφανο κήπο δεν ήταν το ριζικό της να σπάσει.Κάπως έτσι τα ρολόγια έδειξαν δέκα το βράδυ.

Διάφανα Κρίνα στη σκηνή που σηκώσανε ξανά ανάστημα έπειτα από περίπου επτά χρόνια φέρνοντας παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο και από μια άλλη ζωή,τη ζωή που απότομα και απροειδοποίητα τότε στα τέλη της δεκαετίας του '00 ο καθένας είχε αναγκαστεί να αφήσει πίσω του.Το αίσθημα της ειρωνίας,σαν να σου έχουν πάρει με τη βία από τα χέρια κάτι ή κάποιον πολύ δικό σου δεν είχε αφήσει ποτέ στ'αλήθεια κανέναν,είχε φωλιάσει στα χαντάκια του μυαλού που κρατούσαν τη ζωή εκείνη να αναπαύεται περιμένοντας τη στιγμή που θα χρειαστεί να ορμήξει μπροστά.Η απορία αν θα σήκωνε το ανάστημα της εκείνη η ζωή ή το άθλιο απομεινάρι της λύθηκε,όταν φάνηκε ο Θάνος μπροστά τους.Η ιαματική ιεροτελεστία σημάδεψε με όλο της το νέκταρ τον άνθρωπο που στη ραχοκοκαλλιά του ένιωθε τρομακτικά έντονα την κλεψύδρα που ο χρόνος στρίμωξε μέσα αμίληκτα.Το χθες είχε συναντήσει το τώρα.

''Ζούμε όση ζωή θέλουμε να ζήσουμε...και τη ζωή που ζήσαμε,δε θα την ξαναζήσουμε...τη ζούμε πάλι μόνο σήμερα και αύριο...και αντίστροφα...'' είπε ο Θάνος και οι καρδιές πέταξαν φλόγες.Εκείνος που στεκόταν στο μικρόφωνο στη μέση της λωρίδας αρχής και τέλους μας έλεγε με ειλικρίνεια στη φωνή του ότι θα ζήσουμε όσο επιθυμούμε.Η ζωή είχε νικήσει το τέλος.

Ποιά ήταν αυτή η ζωή και πότε είχε αληθινά τελειώσει;Απόψε ο νους όλων έλεγε ότι ένα κομμάτι για άλλους εφηβικό,για άλλους παιδικό χανόταν οριστικά και η καρδιά με αγωνία και αυταπάρνηση σφιγγόταν καυτή να το κρατήσει όρθιο.Όλοι είμαστε εκεί για να δώσουμε μια ευλογημένη ώθηση σε εκείνον που το είχε ανάγκη και όλοι είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε ένα κομμάτι νεανικό,γλυκό σαν τη φαντασία της αθανασίας.

Ένας Νίκος φώναξε ''μη χάνετε τους φίλους σας για τα προβλήματα,τα προβλήματα είναι πολλά,οι φίλοι είναι λίγοι'' ...η αλήθεια είχε νικήσει το ψέμα...ένας που συστήθηκε ως Αλκίνοος τόνισε ότι τα Διάφανα Κρίνα μας στήσανε μια γιορτή αγάπης σε μια εποχή σκοτεινή...και μετά είπε ''βάλτε να πιούμε ζωή''...η μνήμη είχε νικήσει και είχε σκοτώσει τη λήθη....

...γιατί αυτή η ζωη δε χάθηκε.Το βράδυ εκείνο όλοι βρήκαν τον εαυτό που κάποτε είχαν πιστέψει ότι είχαν χάσει.Αυτό το κάτι που έκαιγε μέσα τους ήταν εκεί σε έναν αιώνιο όρκο πίστης ότι θα είναι πάντα εκεί όταν πραγματικά θα χρειαστεί.Θα υπάρχει και αύριο και μεθαύριο.Είθε στην κλεψύδρα εκείνη να τρέξει νερό διάφανο να την κάνει πιο ελαφριά,σαν τις καρδιές που ανοίξανε μόλις σταμάτησαν να σκέφτονται και απλά να νιώθουν εκείνο το βράδυ.

Μήνες αργότερα ακούμε ψίθυρους να λένε ότι ο άνθρωπος που μας ζήτησε να ζήσουμε δεν κάνει σκέψεις διάφανες και ότι ακολοθούμε κατά πόδας όλοι εμείς.Όπως και τότε δεν είμαστε αθώοι και Μεσσιες,στεναχωρούμε ο ένας τον άλλον και σημειώνονται εκρήξεις μέσα μας,γιατί μείναμε άνθρωποι και δε γίναμε ρομπότ,Αλλά δεν είμαστε ούτε και Ιούδες.Στήνουμε ακόμα γιορτές για να μαθαίνουν ακόμα περισσότεροι αυτό που μάθαμε και εμείς εκείνα τα βράδια του Σεπτέμβρη,ότι οι γιορτές και οι σπίθες δεν τελειώνουν ούτε σβήνουν μαζί με τα λαμπάκια τα φωτεινά και ότι ο θάνατος κιτρινίζει κάθε φορά που δίνουμε το χέρι σε κάποιον που έπεσε και ας έχει να διασχίσει τη γέφυρα μέχρι την άλλη της άκρη ολομόναχος όταν θα σηκωθεί.Πόσες φορές σας έσωσε ένα διάφανο άγγιγμα που στα λόγια αρνηθήκατε ή ακόμα και καταραστήκατε γιατί μετά χάθηκε;Χρόνια μετά αυτό θα σας βρει και πάλι όπως βρήκε και εμάς και εκείνον με τη σειρά του.Μόνο γιορτές.Οι καταστροφολογικές έννοιες και η πίκρα και τα..διαδικτυακά μνημόσυνα είναι για όσους ακόμα δεν ήταν τυχεροί όσο εκείνοι που το Σεπέμβρη συναντήθηκαν με τον χαμένο,διάφανο μικρό μέσα τους.Η ευχή είναι να έχουμε όλοι την υγεία να τον ξανασυναντήσουμε και να αντέξουμε ξανά και να είμαστε δίπλα σε όσους τον συναντήσουν για πρώτη φορά.


κάπου στην Αθήνα,βράδυ 17/1/16 & ξημερώματα 19/1/16,
Γιώργος.

''....και να έχουμε ένα γαμάτο χειμώνα....!''