Τα παιδιά που θα μείνουν παιδιά σε μισούν.Σε μισούν γιατί κράτησες ζωντανή μια παιδικότητα που σε βαζανίζει ακόμη,όμως η διαφορά σου είναι ότι το φως αυτό από τις αναμνήσεις των ημερών της κιμωλίας,της μπάλας και της τραμπάλας βγαίνει σε ένα χαμόγελο πιο πλατύ από το σαγόνι σου και σε ένα βλέμμα πιο αληθινό και από τον ήλιο του Ιουνίου.
Το σαπισμένο/ανώριμο της δικής τους συμφοράς έσωσε μόνο εκείνα τα σάλια και τις βλέννες που στάζουν στο πάτωμα μαζί με τα υπόλοιπα συστατικά της βρωμιάς που πριν ανατινάξει τα τρύπια τους στομάχια,γίνεται ξερατό ,καθρέπτης όσων κρύβει η λευκή πούδρα του παραλόγου.Κρέμασε τους μια σαλιάρα να έχουν να λένε ότι δε γεράσανε ποτέ.Τα σάλια θα μπορούσαν να είναι δάκρυα για τα λόγια τους που είναι πιο μεγάλα από τα καφετιασμένα στόματά τους.Για τα χαμένα παιδιά που έσπρωξαν να μείνουν για πάντα σαπισμένα παιδιά,όπως και εκείνοι.Τα θύματα της γκλαμουράτης παρακμής που πάντοτε η άγνοια των αθώων θα μετατρέπει σε λέιτεστ τρεντ.
....και για εκείνα τα παιδιά που χωρίς τη δική τους τύχη και εύνοια,είχαν το θάρρος και το θράσος μπροστά σε κάθε δαίμονα που έχωσε τα νύχια του στις ωμοπλάτες τους και βρήκε μέχρι την καρδιά να ζητήσουν να δουν και το αντίθετο άκρο,την υπερηφάνια και τη γοητεία της επιστροφής από την κόλαση.Αυτούς δεν αντέχουν να βλέπουν οι σάπιοι.Αυτούς που τόλμησαν μέσα στην καταιγίδα να μην πιστέψουν κανέναν.Αυτούς που και μετά τη λήξη της καταιγίδας τόλμησαν να δακρύσουν μπροστά στους άλλους,χωρίς τη μάσκα του νερού,με ένα λαιμό δεμένο διπλό κόμπο να αρθρώνει τις πιο καθαρές ιστορίες...ιστορίες για τη δύναμη...τη δύναμη-κληρονομιά από εκείνους που τους έμαθαν να δίνουν το χέρι τους στον διπλανό τους και όχι να αρπάζουν ό,τι βρούνε και όταν μείνει το τσόφλι να φεύγουν τρέχοντας,έχοντας...καφετιάσει το από μέσα των ανθρώπων για να κρύψουν το χάλι τους.
Πόσο γελοίοι είστε.Τα θηρία δαγκώνουν πιο άγρια με την πλάτη στον τοίχο.Εσείς όμως και η σαπίλα σας γλύφει τον τοίχο και όσους τον έχτισαν με την ελπίδα να διαβρωθεί και να πέσει...και όταν πέσει θα έχετε τα πτώματα όσων βοήθησαν για σχεδία.Από τη θάλασσα της μούχλας όμως που έφτιαξε το σάλιο σας δε σας γλυτώνει ούτε αυτό.Στα δύσκολα είστε λιλιπούτειοι.Στα δύσκολα γίνατε νταβατζήδες πιο φοβισμένοι και από τις κακομοίρες τις πουτάνές τους.
...και τώρα που όλα είναι μια υγρή μορφή ξέρουμε όλοι μας τι είναι αυτό που τρέμετε.Τρέμετε αυτά που πιστεύατε ότι υπάρχουν μόνο στον κινηματογράφο.Τα γραφικά παιδιά που δεν έχουν ανάγκη την πούδρα σας,γιατί το μόνο καφετί είναι μέσα στο φλυτζάνι τους.Γιατί θέλουν απλώς να ζήσουν και να 'δουν' και όχι να θερίσουν τα ρημαγμένα,ούτε να περπατήσουν τα περπατημένα από εσάς και την ληγμένης ημερομηνίας πλέον περηφάνιά σας.Αντέχετε αυτούς που δεν πατούν εκεί που έχουν φτύσει;Όχι....βλέπουμε τα καρφιά σας μέσα στα πλευρά τους.Θα τα ξαναμαχαιρώσετε τα παιδιά και το ξέρουν καλά...όχι όμως τώρα...τώρα η αυταπάρνηση και η ευγενής άμιλλα ετοιμάζουν το χαστούκι που θα φάτε.Τώρα θα μάθετε ότι το dna που έμεινε επάνω στο μαχαίρι σας έχει αυτό που δεν θα αποκτήσει ποτέ το δικό σας.Την ψυχή να ματώσει τα ούλα από το πείσμα του για να σπρώξει τα πράγματα προς τα μπροστά....τα δικά του ούλα όμως....σε χορωδία πόνου μαζί με τους φίλους...τα δικά σας ούλα δε θα τα αγγίξει καν....αλλά στη σιωπή δε θα του απαγορεύσει κανένας να παρακολουθήσει το τελευταίο τους καφέτιασμα.
Δεν είναι αψεγάδιαστοι άνθρωποι αυτά τα γραφικά παιδιά....αλλά έχουν μάθει να χαμογελούν,όχι μόνο να χαζογελούν.....
και αυτό που εσείς βαφτίζετε ειρωνία στα ανεξειχνίαστα χαμόγελα τους όταν σας κοιτούν,είναι το σιωπηλό τους πένθος και η απογοήτευση για το σάλιο σας που δε χωράει πουθενά πια....άντε γ*****ε όλοι σας.......
https://soundcloud.com/edenhouse/the-eden-house-first-we-take
No comments:
Post a Comment