Πίσω Στον Ήλιο

Μόνο γιατί θυμάμαι πώς ο κάθε Γολγοθάς είχε καεί μες την Ανάσταση,
και μέσα από τον πανικό είχε ανέβει η πιο γλυκιά παράσταση,

μόνο γιατί θυμάμαι τη γαλήνη μετά από κάθε εφιάλτη,
σαν τα σκουντήγματα των φίλων μετά από κάθε απάτη.

μόνο γιατί ήμουνα μαζί τους όταν ο κόσμος έσβηνε
και η φλόγα τους συνέθλιβε το φόβο και το αύριο φανέρωνε,

μόνο γιατί την κόλαση την έχουμε γνωρίσει,
και μάθαμε σε όποιον τη δει το δρόμο να γυρίσει,

η μοίρα μας δεν ήτανε κατάρες,μα ακτίνες,
από έναν ήλιο να σκοτώνει τις πιο χυδαίες μνήμες,

σκοτάδι ρώταγαν ή φως,τι είχαμε βρει για να αγαπάμε,
φως να σκορπάει το τίποτα,έτσι εμείς χαμογελάμε,

μόνο γιατί δεν ξέχασα αυτή την ηδονή,
δέχθηκα να αγκαλιάσω ξανά την προσμονή.

κάποτε είχα πάλι για καρδιά μια γκρι πληγή,ανοιχτή,
θυμάμαι και τη σφίγγω με τη γροθιά κλειστή.

κοιτάζω λίγο πίσω και λέω έχω χαθεί,
μα ψιθυρίζω στο αίμα μου  για να μην κοιμηθεί,

είναι η ανάβαση σκληρή και η φωνή πια σιγανή,
μα έχω στη μνήμη ακονισμένη μια παλιά επιστροφή,

μια μοναξιά τρομακτική,μου τη θυμίζει η σιωπή,
και μια αυγή που τόσο αργεί,σαν την υπομονή,

μα είχα φτάσει εκεί θυμάμαι,δε το είχα ονειρευτεί,
πέτρα λευκή την έντυσε τη γκρίζα μου πληγή,

μόνο γιατί δεν ξέχασα αυτή την ηδονή,
ησυχάζω τον εαυτό μου που απαιτεί επιστροφή,

 Μόνο γιατί θυμάμαι πώς ο κάθε Γολγοθάς είχε καεί μες την Ανάσταση,
το γυρισμό στο φως δε τον φοβάμαι,ζητάω την πιο μακριά του όμως αχτίδα,
αυτή εκεί,

...την άφταστη...

σε όσους είναι ξύπνιοι ακόμα και απλά...δεν ξέρουν ακόμα....και στους φίλους τους ...
-forever the Azrael-