Υπάρχει μια ρίζα λίγο πιο βαθιά από όλες τις άλλες....Υπάρχει μια αρχή φτιαγμένη με δραματικό τρόπο και στοιχειώνει ακόμα κάθε νέα αρχή,λαβώνοντας κάθε εαυτό που ξέρει να κοιτάζει πάντοτε μόνο ευθεία και ψηλά....Υπάρχει ένα κακό που δωρίζει αναγέννηση σε κάθε σκιά και κάθε εχθρό πριν από μια μεγάλη νίκη και πριν κάθε μεγάλο όνειρο πάρει μορφή....Υπάρχει μια υπομονή που γδέρνεται ασύστολα σε μια προσπάθεια να κρατηθεί αλλώβητη κάθε φορά που ο νους πεθαίνει και ανασταίνεται,αντιλαμβανόμενος τα πάντα τελείως διαφορετικά από ό,τι έκανε μέχρι χθες....Υπάρχει ένας άνθρωπος που έχασε τα φίλτρα της ισορροπίας του και τη γαλήνη του,όταν εκείνη την πήρε ο χρόνος με τη βία και τη διέταξε να τον αφήσει για να έχουν την ελπίδα να συναντηθούν ξανά λίγο μετά το αύριο....Υπάρχει μια σειρά από γωνίες και διαδρόμους μέσα στη σπίθα της ύπαρξης που γίνονται τοίχοι που ψηλώνουν και μαυρίζουν και φθάνουν πιο ψηλά από αυτό που συλλαμβάνει η απλή όραση....Υπάρχει παντού πάνω σε αυτούς η πιο παλαιά φίλη,η ειρωνία,ανάθεμα και αν ήταν απλώς μια φίλη μοναχα,αφού φαντάζει πια το μόνο ολοκληρωτικό κομμάτι σε όλα αυτά,από τη γνωστή αρχή,μέχρι το χαμένο κεφάλαιο με την αρχή του δράματος που πέταξε τον κουβά με το γκρι χρώμα της παντού να φωλιάζει ανεξίτηλο
Θυμάται...Η ειρωνεία τώρα υπενθυμίζει ότι το ταβάνι είναι που εξαφανίστηκε,αλλά το άγνωστο βρίσκεται στα αθέατα υπόγεια,στις ρίζες,στις αρχές....και εκείνος θυμάται....θυμάται τους φόβους και τις αμφιβολίες για το αν έπειτα από τις πτώσεις μπορεί κάποιος να αγγίξει τα ταβάνια εκείνα που τελικά άγγιξε,αλλά το ζητούμενο είναι τελικά πίσω...το φάντασμα που δεν έλιωσε και τελικά παραμένει άγνωστο...θυμάται τα χαμόγελα που έσβηναν το θάνατο και τον έκαναν απλά ένα φίλο με καλές προθέσεις που θα ερχόταν μια μέρα πολύ αργότερα...τώρα στους μαύρους τοίχους είναι γέλια στριγγά με κοφτερά δόντια,οι ειρωνίες όλες μαζί,γεννημένες από χρόνια γλυκά που χάθηκαν για να μείνει τελικά απλώς τώρα στο φρικτό δωμάτιο να αναρωτιέται....
Αναρωτιέται γιατί τελείωσαν όλα και γιατί να περιμένει να γεράσει,αφού τότε θα έχει μείνει απλώς ο θρήνος και το τίμημα όσων άγγιξε και χάθηκαν στη φθορά...αναρωτιέται γιατί ενώ έχει διαπιστώσει ότι παρακολουθεί έναν εφιάλτη επιμένει να κρατήσει κλειστά τα μάτια του να παρακολουθεί αυτό το αρρωστημένο αστείο που φώλιασε εκεί μέσα...αναρωτιέται ποιός να έχει χτίσει αυτό το -ανάθεμα και αν είναι- δωμάτιο...διάολε....αναρωτιέται αν είναι προιόν της απελπισμένης του καρδιάς ή αν οι ειρωνίες δυνάμωσαν και αλλο από όταν δήλωσε παραίτηση στον εαυτό του...αναρωτιέται αν έχει τέλος αυτό η ιστορία και τότε ορκίζεται πώς τα μοχθηρά χαμόγελα άκουσαν τη σκέψη του και ξεκινούν να κατηφορίζουν από τους τοίχους προς το μέρος του με ένα τρόπο τόσο υποχθόνιο και μεθοδικό που δε θυμάται ούτε στο βάδισμα της αράχνης να είχε δει ποτέ του....
Κοιτάζει....κοιτάζει με τη νοημοσύνη του τραυματισμένη από τον τρόμο και δεν έχει κάπου να κρυφτεί στα μέρη που περπάτησε και ονειρεύτηκε,τα είχαν αλώσει οι ειρωνίες,στους τοίχους δεξιά και αριστερά,ενώ πάνω ούτε και τώρα έφτανε το βλέμμα του....κοιτάζει κάτω και γελά νευρικά...τα χαμόγελα πλησιάζουν και οι ανάσες τους μυρίζουν σα να βούλωσε η αποχέτευση του δωματίου....κοιτάζει στο έδαφος,ανάμεσα στα πόδια του και γελά ακόμη πιο απελπισμένα...οπλίζει τις κλωτσιές του να σπάσει το πάτωμα...και πριν να προλάβει να κλωτσήσει, το πάτωμα υποχωρεί από την πίστη του και εκείνος πάει πιο κάτω και την πτώση ακολουθεί μια ησυχία...παγώνει σκεπτόμενος ότι η μετάβαση από το ένα άκρο στο άλλο σίγουρα κρύβει παγίδα...λίγο μετά ηρεμεί σταδιακά και περιμένει...κάτι ξέρει....
και ένα ζευγάρι χέρια τυλίγουν το στέρνο του και η ταραχή του πεθαίνει σε στιγμές,από το άρωμα...δε ρωτάει ποιός είναι...αφήνεται και περιμένει να ακούσει....
''-δε θα σταματήσεις...δε θα υποχωρήσεις....αυτό σου μάθαμε...χωρίς καν να σου το πούμε...το κατάλαβες μόνος σου...εδώ,απόψε....
-φοβήθηκα,φοβήθηκα εδώ,φοβήθηκα πάλι όταν ήρθαν κατά πάνω μου...δεν ξέρω γιατί συμβαίνει πάντα αυτό,όμως δεν άλλαξα ποτέ τελικά...πάλι φοβήθηκα...
-ήρθες όμως εδώ....για όλες τις απαντήσεις...κοίταξες το φόβο όταν είχες διαλυθεί...τι λείπει πια;
-δεν έχω δύναμη για παραπάνω...δε θέλω...πες το και έτσι...ήταν πολύ για μένα όλο αυτό...και ήταν και τόσοι πολλοί...
...και τότε η φιγούρα που τον κρατούσε αγκαλιά τεντώνει το δείκτη του ενός χεριού και σπρώχνει ελαφρά και επίμονα το πιο κεντρικό σημείο στο θώρακά του και του λέει:
''δεν είσαι μόνος...ποτέ κανένας δεν ήταν πραγματικά μόνος...πήγαινε προς τα πάνω και θα έρθει η απάντηση...στο καλό''
ανοίγει τα μάτια έντρομος και η καρδιά του τρέχει τσιμπώντας τον τόσο καυτή που τη νιώθει...
σηκώνεται και κοιτάζει το κενό με μάτια ορθάνοιχτα,σα μικρού αθώου παιδιού,προσπαώντας να νεκρώσει τη σκέψη του,αλλά μπροστά σε όλα όσα είδε στον ύπνο του δε γίνεται...σηκώνεται αργά...πριν αποκωδικοποιήσει όλα όσα είδε με λέξεις,το ένστικτο του το έχει ήδη κάνει και νιώθει το αίμα του να ορθώνει κάθε του τρίχα,σαν εκείνο το συναίσθημα που τον έπειθε πάντα ότι ήρθε η ώρα για κάτι αληθινό...σηκώνει το βλέμμα στον καθρέπτη του και
για μια ακόμη φορά ήρεμος έξω και παθιασμένος μέσα κοιτάζει στον καθρέπτη του το δέρμα του να γυαλίζει από τον ιδρώτα που στέγνωσε....κοιτάζει λίγο πιο κάτω....βλέπει το σταυρό του εκεί,στο πιο κεντρικό σημείο του θώρακα....τον αγγίζει και επικεντρώνεται σε σκέψεις που σιγά σιγά το υποσηνείδητο μπορεί να μετατρέψει σε ολοκληρωμένες προτάσεις,αφού η καρδιά δεν έσπασε τελικά....σκέφτεται ότι η απάντηση δεν ήρθε ούτε και αυτή,αλλά τώρα θυμάται ότι δεν υπέκυψε γιατί κάποιος κάποτε του έδωσε το χέρι όταν τον είχαν ξεχάσει όλοι...και ξέρει ότι όπως υπάρχει ζωή και θάνατος,έτσι υπάρχουν και τα πρόσωπα της λύτρωσης,όχι μόνο το ανθρωποκυνηγητό...αναρωτιέται ποιός να έστειλε το όνειρο και κοιτάζει γύρω και ακόμα αναρωτιέται ποιός είναι τελικά αυτή τη στιγμή ο φόβος που επέστρεψε,το παρελθόν,ο εαυτός του ή ο εχθρός που έρχεται και όπως και να'χει θα κοιτάξει στα μάτια;Κοιτάζει ξανά το σταυρό στο ίδιο πάντα σημείο του θώρακα και τώρα ξέρει ότι δεν έχει σημασία,γιατί ο σταυρός τελικά δεν είναι εκεί από αδυναμία και τρόμο στη σκέψη της υλικής φθοράς.Ο σταυρός είναι το πείσμα που γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί,στο υπόγειο και δεν έσβησε μπροστά σε κανέναν και τίποτα.Το όπλο είναι η διαπίστωση ότι υπήρχε εκεί κάποιος και του τον έδωσε....ακόμα και αν υποσυνείδητα αυτός ο κάποιος προκαλούσε μίσος και οργή,ο σταυρός πρέπει να δωθεί ξανά και ξανά σε όλους...οτιδήποτε και αν πιστεύουν...
κάνει μια μεταβολή και σκεπάζει το πρόσωπο του με τις παλάμες του...θυμάται πως σήμερα έρχεται ξανά κάποιος που του έλειψε πολύ...σχηματίζει αργά ένα χαμόγελο ανακούφισης,σαν ευτυχισμένος κόπανος θα έλεγε κανείς και λέει παίρνωντας μια ανάσα ''ίσως έχει κάτι να δώσει το ρημάδι τελικά...''
No comments:
Post a Comment