Αυτός φοβήθηκε μη γεράσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε.
Εκείνη φοβήθηκε μη χάσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε.
Ξύπνησαν ένα βράδυ από έναν εφιάλτη φριχτό,στα όρια της της ψυχεδέλειας και της υπερβολής.
Καταστροφή και αποσύνθεση και μια μεγάλη έκρηξη ήταν οι εικόνες που βάραιναν ακόμη το υποσεινήδητο ώρες αργότερα.
Βγήκαν και οι δύο στο δρόμο να ξεγελάσουν τον εαυτό τους για λίγο με το βραδινό αέρα του Νοέμβρη.Το να αφεθούν σε αυτή τη στιγμή ήταν πιο εύκολο αφού είχαν πιο πριν πουλήσει όσα φοβούνταν να χάσουν και στις μικρές χαρές δεν υπήρχε ανησυχία πια για απώλειες.
Παρόλα αυτά αυτός ακόμα φοβόταν μη γεράσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε και εκείνη ακόμα φοβόταν μη χάσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε.
Σχεδόν το ξεχνούσαν αλλά όταν η ματαιοδοξία τους αναζητούσε το είδωλο της στις βραδινές,σκοτεινές βιτρίνες,το πένθιμο της σκυθρωπότητας στα μάτια τους τους το υπενθύμιζε βίαια και το βήμα τους βάραινε.
Κάπου στο τέλος των στενών σε έναν μεγάλο,κεντρικό δρόμο με φόντο αστικό,βιομηχανικό συναντήθηκαν μοιραία.Οι παλμοί τους δυνάμωσαν και ένιωθαν σχεδόν ζωντανοί και πάλι.
Όταν οι διαδρομές σχηματίζουν παζλ και ενώνονται μόνες τους,οι άνθρωποι νιώθουν κάτι σα μαγεία.
Δεν ήταν όμως μαγεία,γιατί η μαγεία σε αλλάζει σε μια στιγμή,όμως δεν είχαν αλλάξει,αυτός ακόμα φοβόταν μη γεράσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε και εκείνη ακόμα φοβόταν μη χάσει πιο πολύ από όσο θα έπρεπε.
Αυτό που είχε αλλάξει ήταν όμως ότι πια το γνώριζαν και αυτό που έμενε ήταν να το παραδεχθούν,χωρίς να ψάχνουν για άλλωθι και λύσεις αχρείαστες.Κάπου πιο πέρα στα εκατό μέτρα υπήρχε μια κρυψώνα ημιδιαμονής.
Όλα ήταν απλά.Δυο μεταξύ τους ματιές και δυο χαρτονομίσματα το εισιτήριο της κρυφής,βουβής από το δέος και τους πολλούς παλμούς γιορτής.
...ο έρωτας δεν είχε ποτέ το χρώμα αυτό το προστυχο με φόντο το ρομαντισμό.... Και η ανάγκη να λησμονηθούν τα ψέματα, οι υπερβολές και η αδικία δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη.... Και κάποια δάκρυα πέφτουν για να γλυκανουν το μισος καθώς τα τελευταία του ίχνη απορρέουν από τις καρδιές.... Και εκείνες αναπωλουν τις πρωινές κρυψώνες των εραστών και τις ηδονές που φωλιάζουν εκεί....και όλα είναι δύσκολα,αλλά ο ύπνος είναι πια πιο γλυκος ,καθώς οι εικόνες από το μελάνι πάνω στο δέρμα που ιδρώνει ερεθισμένο τους καλούν σιγά σιγά να έρθουν κατά εκεί και άλλα βράδια και να φέρουν πάλι μια αυγή με χυδαία γλυκό κρυφτό σε αθεατες γωνίες για εραστές που κουράστηκαν να φοράνε μάσκες μπρος στους καθρέπτες τους και γυμνοί ξαναθυμουνται τη μαγεία της ατέλειας και τη θαλπωρή της μετανιωμένης αγκαλιας που είναι τόσο γλυκιά, σαν το νερό που πίνουν από το μπουκάλι βγαίνοντας από τη θάλασσα με γλώσσες αλμυρές....
No comments:
Post a Comment