Υπάρχει κάπου μία ιστορία από εκείνες που καμιά φορά όσο χειμωνιάζει φοράνε τα ασπρόμαύρά τους για να μαρτυρούν την ηλικίά τους αν και αγέραστες και έρχονται να μας κάνουν παρέα όταν είμαστε μπερδεμένοι ή όταν η μεγάλη έξοδος από το μπέρδεμα τελικά ξεκινήσει να αχνοφέγγει.
Μίας και είχες ρωτήσει,λένε ότι όταν είσαι ο ίδιος μαύρος,χρειάζεσαι κάτι εξίσου μαύρο για να μην είσαι μόνός σου.Το άσπρο είναι αυτό που εισέρχεται από το πλάι της πόρτας και από τη χαραμάδα όταν έρχονται οι φίλοι.Όταν μας ρωτήσανε γιατί δεν μας αρκεί αυτό τους απαντήσαμε ότι το μαύρο ''τότε'' είχε έρθει ξαφνικά,δεν το επιλέξαμε.Δεν του κρατήσαμε κακία όμως από ένα σημείο και μετά.Όχι από συνήθεια.Ίσως απλά έψαχνε και εκείνο για φίλους τότε,ποιος ξέρει...Στο ασπρόμαυρο υπάρχει εκείνο ακριβώς το μονοπάτι που θα βρει το δρόμο για το σπίτι και που από τότε δεν σταμάτησε ποτέ να μετατρέπει την ιστορία ενός μεγάλου ήρωα που λύγισε νωρίς μπροστά στο τέλος σε έναν θρίαμβο αξιών και τιτάνιας αυταπάρνησης.
Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όλους μας.Τον εντέκατο μήνα κάθε έτους στατιστικά πολλοί έρχονται και δυστυχώς πιο πολλοί ακόμη φεύγουν.Ανέκαθεν.Κλείστε τα μάτια και αφήστε τους πιο δύσκολους συνειρμούς να σας επισκεφθούν.Δύσκολα θα διαφωνήσετε.Καλό το μελαγχολικό της στιγμής που ο χειμώνας παίρνει τη σκυτάλη από το Φθινόπορο,όμως κάποιο σημείο στον κύκλο συμβολίζουν όλα και εκείνο,είναι αρκετά μακριά από την άνοιξη.Στις επιθυμίες του μίσους και της αδικίας που μας θέλουν υποταγμένους και εμάς δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ να σκοτεινιάσει τελείως.Αυτή είναι η πλέον ιδανική απάντηση στο ''γιατί'' που για χρόνια ξεστομίζαμε ασύστολα με το χρώμα της απόγνωσης στο στήθος και στην διακεκομμένη αναπνοή.
Η γη φέρνει και τον χρόνο.Τα καλοκαίρια όσοι δεν ξέχασαν και δεν άφησαν πίσω επειδή έτσι έπρεπε επιστρέφουν πισω στα μέρη του ''εγκλήματος'',εκεί που ο Νοέμβριος προετοίμαζε το έδαφος για να έρθει μετέπειτα να τους πει ποιοί πραγματικά είναι.Όταν το ημερολόγιο σημαίνει την ώρα του μία φορά το χρόνο και όλοι αναζητούν φίλους ξανά,ο αέρας σηκώνει τον ασβέστη από τα χαραγμένα πάνω στους τοίχους λόγια που γράφτηκαν εκεί και τα φέρνει ως το πρόσωπό μας.Ατομικισμός ή αλληλεγγύη και ειλικρίνεια να είναι όλα άραγε...Όπως και να έχει,όσοι φορέσανε το ασπρόμαυρο θα κουβαλήσουν κάτι όμορφο για πάντα,αλλά και βαρύ συνάμα μαζί τους.
Δεν θα έρθει η μέρα που δεν θα χρειάζονται πια το Νοέμβριο.Ευτυχώς,το ένιωσαν νωρίς όμως και εκείνος τους φέρνει ένα δώρο από την ευχή.Αυτό είναι κάτι σαν ένα εισητήριο διαρκείας για να ξέρουν ότι εκείνος θα τους επισκεφθεί πολλές φορές ακόμη.Η ανατριχιαστική βεβαιότητα που γεννήθηκε όταν ο ''εντέκατος'' έφυγε μέσα σε χρόνια που τα πάντα έτρεχαν με μια φωτιά δολοφόνο στην πλάτη όμως η σκιά τους απλωνόταν στον τοίχο και την πρώτη του Δεκέμβρη πάλι.
Στιγμές αργότερα,η καθεμία από αυτές μία χρονιά ολόκληρη θα τον κοίταζαν στα μάτια πάλι μονοί τους και με περηφάνεια και τιμή τον Νοέμβρη.Θάρρος μέσα από μία μόνιμη αμφιβολία να του πουν μέχρι και ευχαριστώ...άπλετο θάρρος.Εκείνος είναι διχασμένος και ακονίζει τα δόντια του.Μία πλευρά του είναι απόλυτα σκοτεινή.Εκείνοι που έμαθαν όμως να τιμούν τους ήρωές τους έχουν φυλάξει για φέτος την καλύτερη φράση στην φαρέτρά τους.Άλλωτε έλεγαν ότι κάποιοι τους είχαν μάθει μόνο να χάνουν.Τώρα έρχονται μπροστά στο ύπουλο πρόσωπο του εντέκατου να του ψιθυρίσουν:''ξέρω πια να χάνω,για αυτό πρόλαβες και ήρθες άλλωστε''....
...και τότε,όπως νυχτώνει στις πέντε το απόγευμα και κόβεται η χαρά του απογεύματος στη μέση,έτσι ξημερώνει πριν από τις Εφτά και όλα είναι όπως έπρεπε να είναι πάντα....
Περισσότερη ατμόσφαιρα -και όχι μόνο- την προσεχή Κυριακή μετά τη λήξη της συναυλίας των Ordo Rosarius Equilibrio στο Second Skin.
No comments:
Post a Comment