Πρώτη σκέψη ήταν να χωρέσει σε αυτό το πλαίσιο όλη ιστορία απο το 2006 και κάποιο νησί όπου και ξεκίνησαν μέχρι και τον indieground και τη σημερινή μέρα,όμως ίσως είναι καλύτερα να τονιστούν τα βασικά και η συνέχεια να προκύψει σαν ένα μεγάλο παζλ με σκόρπια κομμάτια που θα βρείτε εδώ μέσα και τα οποία προσπαθούν να μάθουν πότε πρέπει να ενωθούν περισσότερο ακόμα και από το πως επιτυγχάνεται αυτή η ένωση.'Ετσι είναι και οι διαφορετικοί,αμφιλεγόμενοι και ευεργετικά σκοτεινιασμένοι ήχοι,όταν τους επιτραπεί να συγκλίνουν εκεί φαίνεται τελικά ότι όπως και στη μουσική έτσι και στο ''όλο'',ότ,ι και να σου είχανε πει εκείνοι,τελικά υπάρχει ένα σημείο στο οποίο όλα τέμνονται και το μέσα σου εκρίνει ουσίες πρωτόγνωρες.Η αίσθηση του χρόνου θα χαθεί και εκείνη για λίγο κάποια στιγμή αλλά θα το ζητήσει ενδόμυχα στα αλήθεια πρώτα προκειμένου να τα καταφέρει.Άλλωτε θα γίνεται με κέντρο τους ήχους και άλλωτε οι ήχοι δεν θα είναι πάρα μόνον η αφορμή.Για να φτάσουμε σε όλα αυτά,είτε αυτό έγινε το 2006 είτε το 2008 είτε το 2010 είτε ακόμα προσμονούμε δικαίωση,προυποτίθεται όπως η αίσθση του χρόνου θα ζητήσει η ίδια εξάλειψη και θα το κάνει με ειλικρίνεια,έτσι και εμείς να διαπιστώσουμε πρώτα ότι οι λογικές αισθήσεις και αντιστάσεις κάποια στιγμή πρέπει να υποχωρήσουν και να δεχτούν ότι τελικά όντως είναι ιδανικό ενίοτε να παίξεις ξεχνώντας για λίγο ποιό είναι το αντικειμενικά σωστό και ποιό όχι.Ελεύθεροι και από τα παραπάνω να κρατήσετε όσα θέλετε,εμείς το μόνο που μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε για την ώρα είναι ότι κάθε Πέμπτη στο Death Disco στις 20:00 αγγίζουμε το κράμα του τότε με του τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές.Εκεί τα σκοτεινά,κάτα πολλούς γοτθικά υβρίδια ξετυλίγουν πτυχές από οντότητες,ιστορίες ξεχασμένες,ιστορίες για τη δύναμη και την περηφάνεια έως τις ώρες που η εμπιστοσύνη είναι μόνο στο νοητό πρόσωπο του τοίχου το δωματίου σου και από τους καυτούς ψιθύρους του είναι για κάτι παραπάνω μέχρι και το...τέλος...ΣΤΕΛΘΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΡΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΤΑ...καλως ήλθατε

Tuesday, 29 November 2011

Το Μοναστήρι Όπως Το Έχτισες Ξανά



*Υπάρχει κάπου μία απορία ερμητικά κρυμμένη,
από μία αλήθεια πάντα υπνωτισμένη


έχει λόγο και αφορμή να είναι μουδιασμένη,
αλλά δεν έμαθε αν είναι πεθαμένη,


και αν δεν εμπνέει η μορφή του όλη,
πες του ποιός άλλος σου είχε πει συγνώμη..


Υπάρχει λόγος να μην έρθει τέλος,
υπάρχει σπίθα πίσω από το πέπλο,


μαύρο το πέπλο να μην νιώθεις μόνος,
στις προσευχές φωλιά,αιώνιος θόλος,


ό,τι κεντάει πάνώ του πονάει,
μα ξέρει να το κάνει αδερφό του,
αν του ξυλώσεις τις ραφές δεν σπάει,
μπορεί να χάσει μόνο από τον εαυτό του


είχε τρομάξει,ένιωσε την τιμωρία,
από την τσέπή του όταν χάθηκε η κιμωλία,


άναβε και άφηνε παντού φανάρια,
τώρα σαν φώσφορος γεμίζει τα άδεια,


όταν με απωθημένα το απειλήσεις,
στον κρύο αέρα που αποκρούει θα σιγήσεις,


και όσα του χρέωσες για δόλο και ήττα,
πάρε τα για χάρτη σου,θεός δεν ήταν...





Υπάρχει λόγος να μην έρθει τέλος,
υπάρχει σπίθα πίσω από το πέπλο,


μαύρο το πέπλο να μην νιώθεις μόνος,
στις προσευχές φωλιά,αιώνιος θόλος,


ό,τι κεντάει πάνώ του πονάει,
μα ξέρει να το κάνει αδερφό του,
αν του ξυλώσεις τις ραφές δεν σπάει,
μπορεί να χάσει μόνο από τον εαυτό του







encore:
1)*Στίχοι Σαφελά Γεωργίου,πνευματικού ιδιοκτήτη του συγκεκριμένου blog
2)Ο Νοέμβριος μαζεύει τις βαλίτσές του σιγά σιγά και του υπενθυμίζουμε ότι τον χρειαζόμαστε όσο και εκείνος εμάς,στις πιο ύπουλες πτυχές της διχασμένής του προσωπικότητας οφείλεται αυτό που όμως υπογράφουν αθόρυβα στον τοίχο που φαίνεται στην στροφή όσο εκείνος θέλει,ότι υπάρχει συνέχεια.





No comments:

Post a Comment