Κάτω Από Την Κλειδαριά Είναι & Το Κλειδί

Πολλές φορές οι πολυτέλειες του χρόνου γδέρνονται.Εκεί είναι που μας κοιτάζει από την απέναντι οδό εκείνος που γραφικά επέμενε,''άλλαξε πριν να σου το ζητήσουν''.Σήμερα όμως δεν περηφανεύεται.Το κεφάλι του κοιτάζει λίγο πιο κάτω από το δικό μας.

Που είναι εκείνα τα απογεύματα που είχαμε χρόνο να πενθήσουμε;Πόσο ανώριμα άραγε θα μπορούσαν να θεωρηθούν,τώρα που σιγοσβήνουν;Ποιές είναι οι νέες τροφές που θα κάνουν από εδώ και στο εξής εκείνο το θηρίο να παραμένει διακριτικό;Πόσο θα κοστίσει να το βρούμε;Εδώ η ηρεμία γνωρίζει σφοδρή επίθεση,καθώς διαπιστώνει ότι χρειάζεται τύχη και η τύχη δεν είναι μία εκ των γραμμών του χεριού της.

Το χρονικό της επιφυλακής και της κρυψώνας έχει τελειώσει.Είναι παροιμοιώδης η νοσταλγία για μία τόσο θολή διαδικασία,γεμάτη από παγωμένες στροφές.Είναι φυσική όμως η ανησυχία για το αν αυτή η νέα στροφή είναι ένας πλοηγός για έναν κόμβο,ή απλά μία σαχλή-σαν καλοστημένη παγίδα-παρωδία.Είναι οι συνειρμοί που πια ο γονιός τους μπορεί και τιθασεύει.Στην αρχή θεωρήσαμε λανθασμένα ότι είναι εκείνο το τέρας της επανάληψης που πρέπει αδιάκοπα να σεβόμαστε.Όχι.Ακούμε μονίμως για μία ζωή σκληρή,όμως ακόμη και μέσα σε αυτή,κάποιοι εφιάλτες αφού πέρασαν μία φορά,δεν θα ξαναβρούν την χαμένή τους αίγλη στον βαθμό που εκείνη υπήρχε.

Με ίχνη από εκείνη την πληγή που δεν λέει να κλείσει,την ανάγκη για γεύση δράματος και προληπτική επαλήθευση,με μιά περηφάνεια ότι δεν ξεχάσαμε ποτέ τίποτα,βλέπουμε τον ήλιο να έχει σταθεί καμαρωτός στην ίδια πλευρά που ήταν και εχθές.Βλέπουμε το ίδιο πλαστικό κύπελλο του καφέ να κάθεται μπροστά μας.Την ίδια συννεφιά λίγες ώρες αργότερα.Άραγε πότε ξεθωριάζουν όλα αυτά....Πότε αλλάζουν χρώμα,όχι γιατί συνάντησαν το χρόνο,αλλά επειδή τα μάτιά μας κάπου λυπήθηκαν...Αυτός ο κακός μπελάς,αυτό το πάντα ακάλεστο στοιχειό,η Συνήθεια.Χωρίς λόγο,χωρίς πρόσωπο,παρά μόνο με μία απάθεια βγαλμένη από κακόγουστα αστεία.

Όσο πλησιάζει μέσα στις καρδιές εξασθενεί όμως.Οι καρδιές ζεσταίνουν τις μηχανές ξανά.Κάτω από την κλειδαριά είναι και το κλειδί.Εδώ ήρθαμε σήμερα να διδάξουμε τα βασικά.Ότι δεν μας υποχρέωσε κανένας να κοιτάξουμε πίσω.Ότι πίσω από όλα εκείνα τα χιλιοειπωμένα,για σφιγμένα δόντια και χέρια,υπάρχει εκείνος που για μία φορά ίσως πέρα από αυτά.αφήσει αρμονικά όλα τα μέσα και έξω να χαλαρώσουν.Το τιμόνι λειτουργεί.Δεν δύναται να προχωρήσει με φουλ μηχανές αλλά ούτε και με μηδενισμένα ρολόγια.Για αυτό δεν ντρέπεται,άλλωτε θα είναι φίλος με την καύση στο αριστερό του χέρι και άλλωτε άσπονδος φίλος.Πάντα όμως φίλος,γιατί τώρα είναι που δεν αδίκησε τον εαυτό του για πρώτη φορά και κοίταξε πίσω από τους καθρέφτές του μόνο όποτε στα αλήθεια χρειάστηκε,για να μην ξαναχάσει το μετά,εκείνο το μετά που πάντα θα περνάει από ψυχομετρικά τεστ....