Καθίκια

Ζεστός αέρας.Ιούνιος στην πιο έντονη στιγμή της ύπαρξής του.Πόσο ευτυχισμένοι είναι όλοι γύρω.Το ψυχοσωματικό που συνοδεύει το χειμώνα έχει φύγει,μαζί με όλους τους αλλόκοτους φόβους που εκείνος έφερνε πάντα μαζί του.Έτσι νιόθουν οι περισσότεροι που θα δούμε γύρώ μας κάθε μέρα.Τόσο που θαρρείς πως αυτός ο αλλόκοτος αέρας είναι ο βαρκάρης που θα τους οδηγήσει έως απέναντι.Πιο παράξενος και αργός πολλές φορέ ακόμη και από εκείνους(τους φόβους).Ο κόσμος ηρεμεί και κοιτάζει πέρα μακριά ξανά,παρά τη μιζέρια που μας δίκασαν προ λίγων ετών.Γιατί όχι άλλωστε,το αξίζουμε.Έρχεται μία μέρα που σκεπτόμενοι ότι μείναμε εδώ ''και ό,τι γίνει'' είμαστε ένα βήμα πιο μπροστά από τον παλιό μας εαυτό.

Δικαίωμα όλών να ανασάνουν βαθιά.Κοιτάξτε όμως πόσο φως υπάρχει....Καλοκαίριασε...η πιο ασφαλής κρυψώνα που επινοήθηκε ποτέ είναι εδώ.Με τόσο φως ποιός θα δείξει πια ποιός είναι.Στο όνομα αυτού έρχονται κάθε μέρα να κλονίσουν την πίστη σε αυτό,τη γλυκιά αναμονή που δημιουργούσε φτερουγίσματα στο στέρνο όταν στα τέλη Μαρτίου φαινόταν να φθάνει από μακριά.

Μας αρέσει να μένουμε λίγο πιο έξω από τις ''γραμμές'' καμιά φορά να παρακολουθούμε πόσο έντεχνα ορισμένοι χωρίς νοητικές ικανότητες,έμαθαν να κάνουν τις ηλιαχτίδες νάρκες.Μας βασάνισαν εκείνες οι στιγμές που βλέπαμε τα πέλματα των άλλων να προσγειώνονται εκεί και το να φωνάξουμε ''προσοχη:κίνδυνος θάνατος'',θα δημιουργούσε μόνο μία γραφική παράσταση,γεμάτη ασάφειες.Μας θέρισε η απορία του τι παραπάνω αξίζαμε εμείς που δεν μετατρέψαμε το νερό σε φαρμάκι-ή τουλάχιστον όχι τόσο.-
Εκεί διαπιστώσαμε ότι έχει ξεκινήσει ένα παιχνίδι όπου το καλό και το κακό απεβίωσαν και τη θέσή τους πήραν το σωστό και το λάθος.Σωστό θα πει να ανταπωδώσουμε νε νοθευμένο φως.Σωστό θα πει να ανταποδώσουμε με αψεγάδιαστο φως.Έχει και στα δύο μία δόση λογικής.


Έίχαμε ηρεμήσει γιατί μας άξιζε.Όμως εντός των γραμμών δεν παραμένει διαρκώς ούτε εκείνος που έχουμε μάθει πως ρυθμίζει όλες τις ισορροπίες.Στην καλύτερη περίπτωση,πρωτού σκάσει  η νάρκη δε θα κάνει αισθητή την παρουσίά του.Η γαλήνη λέει πάλι αντίο και το κουράγιο ζητάει αποθέματα σε όλα όσα δεν ήθελε να ξαναχρειαστούν πια,σε ένα ταξίδι που απαιτεί ώρες σιωπής και συνύπαρξης μόνο με τον εαυτό του...κρίμα...έξω έχει τόσο φως...


Πλάσματα ανούσια,φυλάμε πια και τα κουρέλιά μας να μη τα χάσουμε καθώς κινούνται σε μία ακτίνα γύρω από την αύρά μας.Γέλια πονηρά και αναρωτιόμαστε αν τότε που μας κατηγόρησαν και μας κοιτούσαν με αηδία και εμάς,τα μάτιά μας ήταν άραγε τόσο σάπια και κενά;Λίγο μετά ψάχνουμε τα κουρέλιά μας.Ένα λείπει.Θα το πάρουμε πίσω πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε και εμείς οι ίδιοι,Έτσι πάει.Κοστίζει η ουσία,αλλά ό,τι πληρώνουμε,παίρνουμε.


Στην επόμενη στροφή όμως κάπου,κάπως έχουμε βρεθεί στα νότά τους,πιο πίσω ακόμη από τισ γραμμές.''Διαιτητής'' δεν υπάρχει και πολύ γλυκό το δέλεαρ της ανάλογης ανταπόδοσης.Θα γυρίσουμε όμως σπίτιά μας αισθανόμενοι ξανά ότι ποτέ δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε....το θέλουμε;


Όχι...τραβάμε ένα μαχαίρι....βγάζουμε τη λεπίδα και με λίγο από το φως αυτού του κάυσωνα του Ιουνίου γράφουμε πάνώ του ''κρατήσου''.Το σπρώχνουμε στα πλευρά μας με μία ευχή να κλείσει η τρύπα της σαπίλας που κληρονομήσαμε από την τελευταία συνάντηση μαζί τους.


Καθίκια είναι,ναι,θα κάνουμε ένα μικρό χατήρι και θα γίνουμε για λίγο κάπως πιο ελαστικοί με τη γλώσσα που χρησιμοποιείται μες στο μοναστήρι.Ρε,δεν γ****αι,μία παρασπονδία σε βάρος κανενός είναι.Όμως το φως ας συνεχίσει να έχει δύο πλευρές,μέχρι να επιστρέψει το μαύρο και το γκρι σε λίγους μήνες να δούμε τι θα μας ''επικοινωνήσουν'' οι ισορροπίες αυτή τη φορά.

encore:ξεκαθαρίζουμε ότι η αναφορά στο μαχαίρι είναι ολοφάνερα μεταφορική και ουδεμία σχέση έχει με κάποια μορφή προτροπής για αυτοκτονία ή κάποια μικρότερη αυτοκαταστροφική πράξη.Απεναντίας,ο λόγος γίνεται για το πόσο απαραίτητη κρίνεται πολλές φορές η ιδιοσυγκρασία,όσο δύσκολη και να φαντάζει...