Σου είχαν πει για το θαύμα της εμπιστοσύνης.Σε έπεισαν -σχεδόν- για το απόκοσμο της εμμονής σου για πίστωση χρόνου.Σου γέμισαν τις φλέβες με ενοχές βγαλμένες μέσα από μια ψυχοσύνθεση που είχαν χρήσει εξαιρετική κατά τα άλλα...τη δική σου ψυχοσύνθεση.Σου έδειξαν έναν κόσμο ιδανικό σε σχέση με τις εμετικά φουσκωμένες παρωδίες που είχες εμπλακεί χωρίς να φταις άλλωτε και που βλέπεις κάθε απόγευμα αν το χέρί σου αμήχανο κάνει ζάπινγκ και πετύχει δελτίο ειδήσεων.Σου υποσχέθηκαν τα κλειδιά του μέρους της αλλληλεγγύης.Διακοπές στο μέρος της αλληλολύτρωσης.
Έμεινες παθιασμένος κάθε φορά που τα φώτα της γιορτής έκλειναν να σφίγγεις γροθιές με μία ψυχραιμία που αρνιόταν πεισματικά όλα τα χρόνια να σε βαφτίσει δικό της παιδί,να ανακαλύπτεις ξανά από την αρχή εκείνο το γονίδιο στην ψυχή και στο κεφάλί σου,το οποίο με χίλιους τρόπους,σε χίλιους τόπους και σε χίλιες ζωές θα καταφέρει να ρίξει κάτω εκείνο τον μεγάλο τοίχο που τόσους είχε σκοτώσει με τον ίσκιο που γένναγε.Όλα αυτά για να ζήσεις εκείνη τη μεγάλη στιγμή,να σταθείς λίγο μετά όρθιος και να πεις ''το έκανα μόνος μου,αλλά όχι μόνο για εμένα,αξίζω να παραγραφούν οι ενοχές που με χρέωσες''.
Εκεί όμως δεν υπήρχε τίποτα.Εκεί,όταν ξεκίνησε να βρέχει όλοι έτρεχαν να καλυφθούν από την καταιγίδα,δεν είδες όμως κανέναν να κρατάει το χέρι ενός άλλου,κανέναν να σκεπάζει κάποιο σβέρκο ενός άλλου με κάποιο πανωφόρι.Εχθές αυτές οι εικόνες υπήρχαν ζωντανές παντού,όμως είχε ακόμη ήλιο.Δεν το σκέφτηκες αυτό...
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά μέχρι να καταρρεύσεις...μπορεί και να μην,αν πάρεις απόφαση να τα κοιτάξεις όλα καθώς συμβαίνουν.Η αλληλεγγύη τους ήταν απλά ένας έκστασης λόγος σε καιρό ειρήνης.Στην βροχή οι αληθινές φωτιές δεν σβήνουν,μόνο εκείνες οι φόνισες που στραγγάλιζαν τα δένδρα.Οι ψεύτικες γινόντουσαν σκιές μετά και χάνονταν στο βάθος μόνές τους,σε ένα μέρος που τα σύννεφα πέθαιναν.Τα παχιά τους λόγια σκορπίζονταν στον αέρα σαν αποτυχημένα ανέκδοτα,βγαλμένα μέσα από λανθασμένη αντίληψη των πραγμάτων και άγνοια της πραγματικότητας,όχι από δόλο.Πιο πριν τα είχες πάρει εσύ και τα είχες μετατρέψει σε ιδεώδη που θα έδιναν τέλος στους αγέραστους,παράλογους φόβους ετών.Μία μάχη στηριγμένη σε ένα κακό αστείο λοιπόν.
Στη σκέψη αυτή τα πέλματα ραγίζουν και διαπιστώνουν ότι τίποτα ποτέ δεν άλλαξε.Το μέρος της αλληλεγγύης και το νησί της εμπιστοσύνης ήταν ένα καρτ ποστάλ απλώς....Θέλεις αλήθεια να αλλάξει κάτι όμως εσύ.Το ξέρεις καλά.Είδες φωτιές που ήταν τελικά οι στάχτες που είχαν ξεμείνει απλώς.Μην ανάψεις νέες.Κρύψτες μέσα σου,πίσω από ένα στόμα κλειστό και χαμήλωσε το βλέμμά σου.Εκατόν ογδόντα μοιρές πίσω και η εικόνα θα τα πει όλα,όλα όσα το πανώ διαμαρτυρίας που θα σήκωνες θα καταδίκαζε.Εκείνο που είχες σηκώσει τόσες φορές εχθές και προχθές και που πάντοτε καιγόταν μέσα στο ίδιό του το πάθος.Πιο δυνατό από ποτέ παίρνει υπόσταση ακέραια και φεύγει τώρα...αφιερώνει όλα οσα γράφτηκαν σε αυτό σε εκείνους που είπαν πολλά,μοίρασαν τις τύψεις απλόχερα και έκαναν λίγα.
Ναι...αφιερώνει...δεν καταδικάζει...ούτε καταρριέται...ούτε ξεχνάει....μπορεί άλλωστε να έφταιγε για όλα...τώρα όμως δεν έχει σημασία να το μάθει...τώρα φεύγει βάζοντας στην τσέπη ένα κομμάτι από τον τοίχο που εσπασε η πέτρα του Δαυίδ και -έστω και τρέμοντας- οδεύει για τον επόμενο...όσο αφορά τους ''πίσω'',αν περάσουν πάνω από τα υπόλοιπα κομμάτια του τοίχου,ίσως μάθεις μαζί τους τελικά που πωλούνται εισητήρια για την εμπιστοσύνη,την αλληλεγγύη και την αλληλολύτρωση...Δεν ξέρεις όμως αν θα πάνε από εκείνο το δρόμο.Μην γυρίσεις το βλέμμα πίσω.Θα τους δεις να σκοντάφτουν πάνω στα κομμάτια,αλλά πιο πιθανό θα είναι να τους δεις να πετούν με χάρη προς την αντίθετη πλευρά...και ναι,θα είναι ένα θέαμα πολύ πιο δύσμοιρο από την κωμικοτραγική πτώση...Μην κοιτάς...κράτα όσα θυμάσαι από εκεί,όχι όσα είδες χωρίς την επένδυση μίας τόσο ανεξιχνείαστης φωτιάς...
encore:
encore 2:
No comments:
Post a Comment