Σας περιμέναμε για μία τελευταία βόλτα.Γελάμε καμια φορά στη σκέψη ότι μέσα από τόση γκρίνια,ξέρουμε τόσο καλύτερα τελικά σε σχέση με εσάς να αποδεχόμαστε το πεπρωμένό μας.Αυτοσαρκαζόμαστε που παρά το γεγονός ότι η λέξη αξιοπρέπεια είναι κάτι το οποίο ξέχασε να σας μάθει η μάνά σας,γινόμαστε αισχρότατοι όταν διαπιστώνουμε ότι για λίγο ζούμε και αναπνέουμε για να δούμε την έκπληξη στα πρόσωπά σας καθώς θα διαπιστώνετε ότι είχατε μπερδέψει την ευγένεια με την αφέλεια...π***δες....η ανοησία ορφανεύει αφού το χαμόγελο της σιγουριάς και της πονηριάς φεύγουν και αφήνουν τον ανούσιο τρόπο σκέψης σας με ένα κοντομάνικο φανελάκι μέσα σε έναν χειμώνα που τον λένε απορία.Χαιρόμαστε που έχουμε κάτι που δεν υπήρχε εχθές,να συγχωρέσουμε σε ανύποπτο χρόνο τον εαυτό μας που είχε αγνοήσει συνειδητά το τραγικό του ίγκό σας,όντας ορκισμένος να παραμείνει ταπεινός με οποιοδήποτε κόστος.Εχθές-όπως θα λέγανε και οι Άγγλοι-κλαίγαμε πάνω από το χυμένο γάλα.Αν το κάνουμε και σήμερα,θα καταστραφούμε.
Έπρεπε να συναντηθούμε εστω για μία ακόμη φορά για να δούμε τελικά τον τρόπο με τον οποίο σχετίζονται μεταξύ τους έννοιες όπως ''όρια'',''αυτοσεβασμός'',''προσπάθεια'',''δινουμε και παίρνουμε'' και πολλές άλλες....Υπερβάλλαμε εαυτούς και συνεχίζουμε να το κάνουμε για να γίνει η ματιά μας γήινη και και να σταματήσει να μεγαλοποιεί και να δραματοποιεί τα πάντα,σαν να τρέχει σε κύκλους σε μία μαζοχιστική προσπάθεια να μην επιτρέπει ποτέ στην ύπαρξή της να ηρεμήσει....σαν όλα για κάποιο λόγο να πρέπει να χτίζονται από άσπρο ή από μαύρο...αλλά ας αφήσουμε κάποιες αξίες να είναι αδιαπραγμάτευτες...το ότι τα καταστρέψαμε όλα όσα είχαμε παλαιότερα μία και δύο και περισσότερες φορές δεν πρέπει να μας εμποδίσει.Υπάρχει ακόμη μέσα στο dna μας ένας ψίθυρος που όταν ξεκίνησε να σπιθίζει κάποτε,πριν οι αμφιβολίες μας συστηθούν και τον επιβραδύνουν,είχε πει ''θα σπρώξουμε προς τα εμπρός,με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο,είτε σήμερα είτε αύριο''.Εδώ,στις συναντήσεις που ο έλεγχος και η πίστη και η νίκη είναι τόσο ρευστά,πεθαίνουν οι τύψεις.Αν το νιώσουμε από την πρώτη στιγμή έχουμε ελπίδες να κάνουμε αυτό που πρέπει.Οι τύψεις που άλλες μέρες,μέρες βαριές με την ήττα να ξεχειλίζει από παντού και να έχει αφήσει σκούρα σημάδια αίματος σκοτωμένου,έιχαν γεννηθεί από το στρουθοκαμηλισμό.Πόσο ευεργετικός στάθηκε και εκείνος όμως.Όταν μας σκότωσε παραπάνω από όσο μπορούσε και ο ίδιος,οι μελανιές μετατράπηκαν σε χιλιοειπωμένα κρύα αστεία που κανένας δεν ήθελε να ξανακούσει πια.
Τελευταία συνάντηση με όσους δεν λογαριάσανε ψυχολογίες άλλων την ώρα που εκείνες είχαν ανέβει σε ένα τεντωμένο σκοινί για να πάρουν κάτι που η μιζέριά τους και η ανία τους ζητούσε με το μαχαίρι του εθισμού να γαργαλάει απαλά το λαιμό τους.Όσο μπαρούτι και να πάρει φωτιά από το στόμά μας δεν θα αλλάξουν ούτε εκείνοι,ούτε εμείς.Είναι μία αγωγή συντήρησης όμως.Ένα άδειασμα.Αυτό είναι και το μόνο μας όπλο απέναντι στο ότι ποτέ δε θα αντιληφθούν τα πράγματα όπως εμείς.Το ποιός τα βλέπει σωστά και ποιός λάθος είναι σχετικό...το πρόβλημα όμως το έχουμε εμείς...γιατί εκείνοι ποτέ δε θα αναρωτηθούν κάτι τέτοιο...οπότε και εσύ...άστο απλώς να βγει...
Όλα αυτά τι σημαίνουν;''Εμείς''...''Αυτοί''....ακούγεται πολύ ρατσιστική μία τέτοια κατηγοριοποίηση....σαφώς...δεν είναι όμως...είναι τα δύο άτυπα πρόσωπα ενός διαλόγου...
Δεν είναι εκδίκηση,δεν είναι τιμωρία.Είναι ένα σινιάλο ότι τα όσα αποκτήθηκαν με αληθινό τρόπο δεν θα τα αρπάξει ποτέ κανένας.Είναι η απόδειξη στον εαυτό μας ότι αυτός ο τρόπος να υποστηρίξουμε τα πράγματα με ειλικρίνεια και τιθασεύοντας τη ντροπή μας είναι και πάλι εδώ,έχει και πάλι κάτι από το άρωμα που είχε κάποτε,πρωτού οι τύψεις τον χρήσουν σαχλό και ονειροπαρμένο.
Πίσω από ψέματα,θεατρίνους και απωθημένα που έβλαψαν όσους ήταν γύρω,πίσω δηλαδή από ένα δένδρο που αιμοραγεί μετά από έναν κεραυνό που όμως το τράβηξε επάνώ του μόνο του,στέκουν πάντα κάποιες φιγούρες.Είναι όλες εκείνες που σε κοιτούν από μακριά πια και το να τις δεις εσύ κατέληξε να είναι πολυτέλεια.Καθώς εκέινο το -δυστυχώς- τόσο αρχέγονο ένστικτο του φόβου αποχωρεί σιγά σιγά μετά το χτύπημα του κεραυνού,διαπιστώνουν ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη έφεραν τα δυνατά χαστούκια της βροχής που ελκύει τους κεραυνούς και όχι το δένδρο.Πλησιάζουν και ας νομίζουν ότι δεν το γνωρίζουμε...
....ναι.....
υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι μας οδηγούν τα απωθημένα και η οργή και τίποτα παραπάνω.Όμως η απογοήτευση η δική τους είναι εκείνη που μας έκανε να μην ντρεπόμαστε για όσα προέκυψαν στο νου και στην καρδιά με ειλικρίνεια και να τα ζητήσουμε...Η συνάντηση είναι για εκείνους χωρίς εκείνους.Ελπίζαμε να στέκονται σε μία γωνία και να δουν με αυτό τον τρόπο ότι δεν πήγαν χαμένα όσα μας είπανε.Αυτό βέβαια είναι μόνο ένα βήμα.Αν ποτέ αποφάσιζαν να πλησιάσουν πιο κοντά,αν ποτέ άφηναν ξανά τον εαυτο τους ελέυθερο να πιστέψει σε θαύματα,θα καταλάβαιναν ότι ο λόγος που έγιναν όλα ήταν μόνο και μόνο για να τους αποδείξουμε όχι μόνο ότι όλα όσα δίδαξαν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα,αλλά να τους δώσουμε το πολύ δικό τους δώρο με το να δουν ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν με ακόμη πιο απλό και γνήσιο τρόπο,χωρίς παρεμβολές οι οποίες συναντώνται πέρα από το όμορφο της αλληλεγγύης,της επιμονής,του ενθουσιασμού,της κατάθεσης ψυχής και της γροθιάς στο χειρότερο στάδιο του εγωισμού που λέγεται και ''self importance'' και θερίζει κόσμο μηδενός εξαιρουμένου....
No comments:
Post a Comment