...και τελικά πώς είναι άραγε να φταις εσύ;Πόσο αντέχεις την ειρωνία;Αναρωτήθηκες τόσο πολύ που στο τέλος φόρεσες το πέπλο του θήτη.Αυτή η σουρεαλιστικη αίσθηση που σε κάνει να πιστεύεις ότι η άγνοια της δύναμης που υποβόσκει κάτω από το δέρμά σου σε έκανε να τη χρησιμοποιήσεις λάθος,τραβώντας πάνω σου όλο τον αρνητισμό αυτού του κόσμου.Σαν μία μπάλα από ενέργεια και φωτιά που έσκασε τελικά στα χέριά σου.
Ζήτησες να μην ησυχάσεις.Δεν το κατάλαβες εκείνη τη στιγμή.Δυστυχώς.Ξέρεις πολύ καλά ότι ενδόμυχα όταν ζητάς κάτι με ειλικρίνεια,κάποιος φροντίζει να διασταυρωθείς μαζί του.Η δικαίωση σε ανησύχησε τόσο.Δεν παραπονέθηκες ποτέ τόσο για την τύχή σου,γιατί τα ξυπνητήρια του νου σου πάντοτε μπορούσαν και χτυπούσαν δυνατά,κάθε που έβλεπαν ανθρώπους να μην μπορούν να κρυφτούν από τη βροχή και την πείνα.Χρειάστηκε ποτέ να τα κάνεις εσύ αυτά;Το σκοτάδι όμως έχει τόσες πολλές μορφές.Οι λιγότερο φυσικές είναι περισσότερο υποχθόνιες.Ριζώνουν βαθιά με τόση ευλάβεια,τόση συνέπεια,που υπόσχονται πάντοτε να επιστρέψουν στην ώρά τους.
Ήρθε ένα πρωί χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις.Δε σεβάστηκες τον κόπό σου έως εκεί.Δεν γεύτηκες.Σε κέρδισε η αμφιβολία για το βαθμό του κατά πόσο ήταν αληθινό ή παρωδικό όλο αυτό.Αυτό...αυτό το φορτίο της -κάτι πιο ξαφνικής και από το απότομο- αλλαγής για την οποία δε σε ρώτησε ποτέ κανένας.Πρόδωσες τις γροθιές και τα δόντια που είχες σφίξει.Δικαίωσες πανάθλια στερεότυπα που σκοτώνουν ανέκαθεν τα πιο όμορφα λουλούδια.Ότι δεν αλλάζει ο άνθρωπος.Ότι όταν ο φόβος στερεύει,οι δρόμοι χωρίζουν.
Τώρα;Τώρα το πάτωμα είναι υγρό και θολό στην όψη και η καρέκλα τρίζει αδιάφορα.Τα χάδια της γαλήνης στις άκρες του μετώπου σου σταδιακά θυμίζουν πια κάτι από συρματόπλεγμα.Θα συναντηθείς με κάποιον που ξέρεις αρκετά...συνήθιζε να κάνει βόλτες στον καθρέφτή σου.Το φως βάρυνε πολύ,ο αέρας είναι η σφραγίδα όλου αυτού του γλυκόπικρου.Λοιπόν...;Είναι απογοήτευση;Είναι ένα τέλος;Είναι η απώλεια της σιγουριάς;Όχι...τίποτα από αυτά τα φαντάσματα...Είναι ότι όσο τραγικό και να φαντάζει σαν διαδικασία μέσα σε αυτό το κρύο φως,είναι πολύ εύκολο και άχαρο,επειδή έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν...ξανά....και ξανά......και ξανά..........και ξανά........
οπότε....τι είναι διαφορετικό σε σχέση με το τότε;Ας ξεκινήσουμε από εκεί.Το ότι πια ξέρεις ότι δε σε είχε πάρει ο ύπνος απλά στην καρέκλα και φαντάστηκες όσα δεν εκτίμησες εγκαίρως μετά.Όλα ήταν αλήθεια.Τώρα η αντίληψη των πραγμάτων είναι διαφορετική.Υπάρχουν πιο σκληρά πράγματα από το να αντιμετωπίσεις εσένα στη σιωπή.Συνεπώς αν έστω και κατά λάθος ζήτησες κάτι δύσκολο,είσαι στο λάθος μέρος και δεν το έχεις διαπιστώσει ακόμη.Σήκω....
ψυχολογία νικητή;γαλήνη;η αίσθηση ότι είναι η σειρά σου;χαμόγελο;περιθώρια;έμεινε τίποτα από όλα αυτά;Όχι....και τώρα τι;Καρδιά....δε χρειάζεται να μεγαλοποιήσεις τίποτα,δε χρειάζεται να σου διαβεβαιώσει κανένας ποιό θα είναι το αποτέλεσμα,δε χρειάζεται να δεις θηρία εκεί που στέκονται βουνά και δαίμονες εκεί που ύπτανται παράξενα πουλιά.Μόνο καρδιά.Πάρτην μαζί σου και πήγαινε.Δε σπάει....Είναι εγωιστικά όλα αυτά λες,ε....;Αν σε ενοχλεί αυτό,φρόντισε πριν επιστρέψεις στη σιωπή με τις ρωγμές να καίνε περισσότερο και να στάζουν νερό,να δουν κάποιοι αυτό το θαύμα με τα μάτία τους...Μπορεί να μη το μάθεις ποτέ αν δε θελήσουν,όμως κάτι θα έχει αλλάξει.Αν δε θέλεις,μπορείς απλά να τους αγνοήσεις και να γλυτώσεις...αλλά και αυτό έχει συμβεί παλαιότερα...ξανά....και ξανά.....και ξανά.........
encore:
(βαθιά ανάσα.........)
No comments:
Post a Comment