Ορφανά Θα Σηκωθούν Όρθια

Όταν είπες δεν θέλω να δοκιμαστώ ξανά,το έκανες τόσο έντονα που οι αντιθετικές δυνάμεις ήταν σκληρές μαζί σου και σου στέρησαν όλα όσα ζήτησες από την ευχή.Πολύ πιο γρήγορα από όσο είχαν έρθει,όταν χάθηκες γελώντας μέσά τους,είχαν εξαφανιστεί.Εκεί δεν μπορούσε τίποτα πλέον να σε πείσει ότι αυτή η ζωή είναι για να τη μοιραζόμαστε και όχι απλά μία σκυταλοδρομία που όταν ο μεταλλικός κύλινδρος φθάσει στα χέριά σου όπως έπρεπε,τότε δεν υπάρχει λόγος να ξανακοιτάξεις ποτέ πίσω.

Χρώματα μένουν ορφανά.Δεν πεθαίνουν.Αυτή είναι η οδύνη της κατάστασης.Είναι η ώρα που θα διαπιστώσουν ότι η μπογιά είχε μέσα κομμάτια από ατσάλι όταν φτιάχτηκε.Το ατσάλι όμως βγαίνοντας στην επιφάνεια ματώνει.

Όπλο είναι η ρεβάνς.Ζητείται ήρωας σε αυτή τη ρεβάνς,να δώσει φιλί ζωής στην ισορροπία.Τα χρώματα αυτή τη φορά ήταν πιο αληθινά από ποτέ.Μεγάλος ο πόνος του ξεθωριάσματος.Όμως δεν είναι η πρώτη φορά πουυ γονάτισε η ακτινοβολίά τους.Τις προηγούμενες κάτι την κράτησε ζωντανή.Μπορεί να ξαναγίνει λοιπόν.

Που είναι οι ήρωες όμως;Που είναι εκείνοι που πήρανε το κρύο και φορτωμένοι με άλλων τα αγκάθια σου έδειξαν το δρόμο που ακόμα και εκείνοι δεν τόλμησαν να διασχίσουν,όμως ήξεραν πως υπάρχει;Που είναι οι ματιές-κλειδιά σε κλειδαρότρυπες που είχαν σφραγιστεί από αράχνες μίας ηλικίας άγνωστης πια;Που είναι η πιο γλυκιά αυθυποβολή που μάτωσε για να σε σώσει;

Τίποτα.....Μορφές που αλλάξαν πέπλα,στιγμές που λυπάσαι ακόμα και όταν η απουσίά τους έπαψε να σε φοβίζει,γιατί ακόμα και ο φόβος ήταν προιόν από τη δική τους γλυκιά καρδιά.Σκυθρωπά, ασπρόμαυρα πρόσωπα,σκιές ανάμεσα στη μύτη,τα μάτια και στο μέτωπο,σκιές στα μάγουλα που προσπαθούν να κρατήσουν το βάρος ενός ραγισμένου τοπίου.Σκιές στα γόνατα που δυνάμωσαν όταν πια δεν ήταν κανένας εκεί γύρω....Σαν ένα βιβλίο που δεν έτυχε καλής διανομής,σαν μία ταινία που όταν βγήκε στο σινεμά,δεν ήθελε πια κανένας να τη δει και στο κάθισμα του κινηματογράφου η απορία έγινε πιο δυνατή από τον θόρυβο των πανάκριβων ηχείων. 

Υπάρχει μία αλλόκοτη συντροφιά.Μία ανεξήγητη ελλειψη εγωισμού που δεν επιτρέπει για πρώτη φορά να μισήσεις κανέναν για τίποτα.Μία ξαφνική διαπίστωση του πιο απλού πράγματος.Ότι η Πίστη δεν χρειάζεται απόδειξη* ,για αυτό άλλωστε την ονόμασαν έτσι.Μία μνήμη που σου θύμισε ότι δεν υπήρξε προσπάθεια με σεβασμό και καρδιά η οποία να απέτυχε. 

Παράξενοι οι νέοι σου φίλοι.Θέλεις κάτι άλλο,ε;Δεν είμαστε στο χθες όμως.Δεν θα δεις εύκολα σήμερα ήρωες τριγύρω.Ίσως και ποτέ ξανά.Θέλεις ακόμα,σωστά;Θέλεις να βρίσεις αυτόν που σου λέει ότι δεν πρέπει να κοιτάξεις πίσω και έπειτα εσένα που ξέρεις ότι έτσι είναι.Είναι τόσο ερεθιστικό όμως να αφήσεις το στήθός σου να χτυπήσει όπως εκείνο θέλει.

Έβρισκες πάντοτε ήρωες....στους στίχους του Ίαν Κέρτις,στις εικόνες των σκίτσων και των άλμπουμ,στις φωτογραφίες της Siouxsie και των Bauhaus...στα χέρια των σοφών ανόητων όσων είχαν να πουν ότι δεν τελειώνει τίποτα τόσο εύκολα..Τώρα κοίτα ευθεία.Όπως κοιτούσες πριν μπερδευτείς ξανά.Σταύρωσε τα χεριά σου στο πίσω μέρος του σώματος σου.Σφίξε τον καρπό σου με τα δάχτυλα και την παλάμη του άλλου χεριού σου δυνατά.Λίγο.....λίγο μόνο....δεν χρειάζεται να γίνεις μηχανή....αν η παρουσία του καρπού σου είναι αρκετή για αυτό το λίγο,ίσως τα χρώματα ανθίσουν πάλι.      

 
encore:

δώρο ένα εξαιρετικό τραγούδι που κάνει λόγο για διαφορετικούς συντρόφους και οι οποίοι επίσης αλλάζουν συχνά χρώματα.Όλα αυτά διόλου τυχαία,από ένα σχήμα το οποίο γνωρίζει από δυναμικες και ουσιαστικές επιστροφές και το βιώνει άχρονα αυτό,γιατί μόνο έτσι γίνεται.