όταν πήγα εκεί πέρα είχα πει πως θα νικήσω....τώρα δεν υπάρχει πια χώρος για κάτι νέο όμως....όσα πέφτουν κανείς δε λέει γιατί δεν έχουν μέτρημα...τα κοιτάζω με το βλέμμα και το χαμόγελο του δυστυχισμένου που προσποιείται μια γλυκιά ήττα...που αρκείται στο να ξέρει πως θα αντέξει...όμως δεν..ο φόβος είναι αρχέγονος αλλά το αδέρφι του ο πόνος είναι και αυτός ένα μοτίβο μόνός του....αλλά δεν έφυγα ακόμα.......ακόμα.....
όταν θα νιώσεις τα άδειά σου χέρια να παγώνουν,
να ησυχάσεις,το γράφει ότι ''όλα τελειώνουν'',
όχι ακόμα,όχι τώρα δεν κλείνουν οι δρόμοι...
υπάρχει ακόμα ένας κύκλος....
όταν θα νιώσεις το σώμά σου να έχει επιστρέψει
και οι σκιές της σκιάς σου μια ιστορία έχουν κλέψει...
άσε απ'το στόμά σου να βγει...ένας ύμνος....
υπάρχει ακόμα ένας κύκλος...όπως και ο άλλος υπόσχεται δώρα...δώρα προσευχής....μάθε αν λέει αλήθεια...φτιάξε την αλήθεια...
όταν τα χρόνια ήρθαν βόλτα να μάθουν ποιός είσαι,
δε ζητήσαν να δούνε τι καίει στη φωνή σου,
δεν υπάρχει αυτό που το λένε αναμένω,
ό,τι έρχεται εδώ,το φωνάζω,το κλέβω,
μες του νου μου τους χώρους το παιχνίδι όσο ελέγχω
και γεννάω παιδιά,
που κοιτάνε ψηλά.......
encore:αφιερωμένο σε ένα μέρος που κάποτε ήταν σπίτί μας....νιώσατε ποτέ μια άγρια,καταρραμμένη και απαραίτητη κληρονομιά στον αέρα των μικρών ωρών της μέράς;κάτι στη μυρωδιά του να θυμίζει τις εικόνες του τότε...και από τη μια να αναρωτιέστε αν είναι ο ίδιος αέρας και λανθασμένα τον συνδυάσατε έτσι τότε,γιατί απλά ήταν η πρώτη φορά που πλησίασε αυτή η μυρωδιά...από την άλλη αυτό πάλι να μαρτυρά την αγάπη αυτή...που όπως όλες οι υπόλοιπες έρχονται κατά λάθος και στο διάβα του χρόνου αφήνουν κάτι να σας παγώνει τη ράχη τα ξημερώματα και τα μάτιά σας να ουρλιάζουν μια σιωπή που ετοιμάζεται να γράψει το καλύτερο βιβλίο που εμπνευστήκατε ποτέ....
No comments:
Post a Comment