Αυτή Η Λάβα Στην Κορφή

Λένε πως όλα είναι ένα τρίπτυχο φιλίας,προσπάθειας και πίστης.Γιατί όμως σήμερα με όλες τις αμυχές και ενοχές αυτού του κόσμου κάθεσαι ξανά εκεί μόνός σου;Το ψύχος έχει πάρει τον τρόμο μακριά,σιωπή και μια μόνο σκιά ορφανή στον τοίχο κάνουν ένα θησαυρό ανεκτίμητο.....Γιατί;Βγήκε η επιθυμία για το εύκολο ξανά στο προσκήνιο και τα κατέψυξε όλα,τον αγιασμένο ιδρώτα,το σάλιο,τα χαρούμενα-έστω και διστακτικά- μάτια...όλα.Ναι,πάντοτε έπρεπε να ξέρεις τα όριά σου,δε μετάνιωσες ποτέ για αυτό.Διευρύνθηκαν πιο αργά από όσο χρειαζόταν δυστυχώς και τώρα κάθονται εκεί μαζί σου να μετρούν τη δυναμή τους και να λένε ''αν....αν....αν...''.Οι φλέβες και οι αρτηρίες έχουν αναμνήσεις μόνο,στο άλλο το κόκκινο τώρα πια κάποιες φορές θα ταίριαζε καλύτερα ένα σκούρο μοβ...

 Η αίσθηση του ελέγχου είναι πιο δυνατή από τότε.Η εμπιστοσύνη στο είναι πίσω από τις κόρες των ματιών ακόμη πιο δυνατή.Το κλειδί σε κάθε αθέατη γωνιά των κόσμων που με τα παράθυρα μισάνοιχτα περιμένουν να διαβείς είναι εδώ,είναι οι μνήμες της θύελλας που σε αγάπησε στο τέλος και σου έμαθε ότι ο δρόμος της επιστροφής δίνει πάντοτε πιστό ραντεβού,το λατρεύει το κάλεσμα της μοίρας.Λείπει η ζωή όμως.Σαν ένα άρμα φοβερό που κανένας δεν κάθεται στην πλάτη αυτού.Σαν ένα σπίτι μεγάλο που οι τοίχοι είναι κίτρινοι και θέλουν να ξεχάσουν ποιές γλυκές ιστορίες τους είχαν κάνει να σηκωθούν.

Ένας τοίχος έχει μείνει μόνο τώρα.Αυτός που γδέρνει την πλάτή σου καθώς στέκεις εκεί καθιστός.Καμια φορά πιστεύεις ότι τη χαιδεύει,δε δίνεις και πάλι όμως πολύ σημασία.Από πάνω κάθε τόσο ξεπετάγονται δέσμες χρυσαφιές που δε σε αφορούν πια.Μόλις τις συλλαμβάνει το οπτικό σου πεδίο...κάθε μα κάθε φορά συνειδητοποιείς ότι κάτι χλώμιασε προ πολλού και ότι το ωχρό του χρώμα θα σε βρίσκει ακόμη και κάτω από το κρεβάτί σου για πολύ καιρό.

Μετά τη συντριβή και την παγωνιά,έρχεται η οργή.Το ξέρεις καλά...Η δίψα για εξιλέωση βγάζει από το κουκούλί της ένα θυμό,ακατέργαστο και πρωτόγονο σαν πέτρα.Σπρώχνεις και χτυπάς τον τοίχο.Δεν αλλάζει τίποτα.Διπλώνεσαι ξανά.Πίσω δε θέλεις να πας.Έχει παγωνιά.Ο ήλιος πέρασε από την άλλη μεριά του τοίχου πια.Είχες χάσει το τελευταίο δρομολόγιο εκείνο το βράδυ που τα παλαιά χρέη τοκίστηκαν απροειδοποίητα.Κρύο τριγύρω και ένα έδαφος που βράζει.Πρέπει να σκαρφαλώσεις.Ναι...δεν είσαι έτοιμος...η παγωνιά σου ζήτησε να κρυφτείς όμως...σε αυτή τη δύσκολη ανάβαση θα πρέπει να φανερωθείς...Ξεκίνα....αφαίρεσε όσα ρούχα χρειαστεί...Κάπου γνωρίζεις ότι κάτι έζησε και είναι εκεί...κάπου πάλι οι υποψίες της αυθυποβολής σε τραβούν από τους αστράγαλους.Μη σταματήσεις...κάτω βράζει ακόμη,ειδικά από τη στιγμή που έβαλες τα πόδιά σου στον τοίχο...Πάνω δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει...όμως...

θέλεις να καείς σαν κερί....ή σαν άνθρωπος.....; 

Από το απανταχού γοτθικό Ηνωμένο Βασίλειο των '90ς και τις σκοτεινές κιθάρες των Die Laughing μαζί με τα μελιστάλαχτα φωνητικά,οι Rachel Iden και Gordon Young επιστρέφουν το 2013 με το σχήμα Ring Of Thorns.Έπειτα από ένα 2012 ωρίμανσης,ένα πρώτο άλμπουμ με όλες τις αποχρώσεις του μαύρου,του λευκού,του νεογέννητου,του καθοδηγητικού και του αδύναμου φωτός βρίσκεται προ των πυλών.



encore:το κείμενο-για όποιο λόγο και να έχει γραφεί-αφιερώνεται στους φίλους και τους υπόλοιπους φοιτητές του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων που μάχονται τις τελευταίες ημέρες ανελλιπώς προκειμένου να σώσουν το τμήμα των Δημοσίων Σχέσεων & Επικοινωνίας από το λουκέτο το οποίο ουσιαστικά θα επέλθει μέσα από τις αυθαιρεσίες του σχεδίου 'Αθηνά' για την παιδεία.

εικόνα κειμένου:Firestorm artwork by Ethan Van Sciver 
 http://www.facebook.com/efin.vonschlaeger?ref=ts&fref=ts