Ένα μοναστήρι....γοτθικού ρυθμού το οποίο χτίστηκε τέτοιες ημέρες πριν από δυο χρόνια και το οποίο απαριθμεί 64 εγγεγραμμένους αναγνώστες και σχεδόν 300 σταθερούς κάθε μήνα πλέον.Το Azrael blog ευχαριστεί όλους εσάς που το τιμούν από το Μάιο του 2011 μέχρι σήμερα με τις επισκέψεις τους και το χρόνο που αφιερώνουν σε αυτό και σε όσα καταγράφονται,άλλοτε κωδικά με συγκεκριμένους,αόρατους παραλήπτες,άλλοτε με στίχους που αποφάσισαν να αφήσουν την κρυψώνα τους και άλλοτε με κείμενα που ντύνουν εκδηλώσεις που λίγο ή πολύ όλοι από εσάς έχουν επισκεφθεί,αγκαλιάσει και αποδοκιμάσει ακόμα.Η αναζήτηση για τη λεπτή λευκή δέσμη μέσα από το σκιερό,κρύο φως συνεχίζεται και οι αναρτήσεις θα εξακολουθούν να αποτελούν προσπάθειες για θαλπωρή μέσα από την ψυχολογική βία,είτε εκείνη που βίωσε ο καθένας μας σε κάθε χρονική στιγμή της μέχρι τώρα πορείας του είτε εκείνης που άθελα του ο ίδιος άσκησε στους γύρω του,όταν οι πληγές είχαν μείνει μισάνοιχτες και πυροβολούσαν εν αγνοία τους τα σκουπίδια που είχαν συσσωρευτεί σε αυτές απομακρύνοντας πρόσωπα και καταστάσεις.Με όλους πάντοτε εδώ θα λέμε ένα ''γεια'', έστω και με εκείνους που θα προτιμούν μια διακριτική είσοδο από την πίσω πόρτα,δίχως να αντιληφθεί ποτέ κανένας κάτι....εξάλλου και εκείνη η δίοδος μπορεί να οδηγήσει στην πόρτα....πίσω από τη μεγάλη πόρτα....καλή διαμονή λοιπόν....
Πρώτη σκέψη ήταν να χωρέσει σε αυτό το πλαίσιο όλη ιστορία απο το 2006 και κάποιο νησί όπου και ξεκίνησαν μέχρι και τον indieground και τη σημερινή μέρα,όμως ίσως είναι καλύτερα να τονιστούν τα βασικά και η συνέχεια να προκύψει σαν ένα μεγάλο παζλ με σκόρπια κομμάτια που θα βρείτε εδώ μέσα και τα οποία προσπαθούν να μάθουν πότε πρέπει να ενωθούν περισσότερο ακόμα και από το πως επιτυγχάνεται αυτή η ένωση.'Ετσι είναι και οι διαφορετικοί,αμφιλεγόμενοι και ευεργετικά σκοτεινιασμένοι ήχοι,όταν τους επιτραπεί να συγκλίνουν εκεί φαίνεται τελικά ότι όπως και στη μουσική έτσι και στο ''όλο'',ότ,ι και να σου είχανε πει εκείνοι,τελικά υπάρχει ένα σημείο στο οποίο όλα τέμνονται και το μέσα σου εκρίνει ουσίες πρωτόγνωρες.Η αίσθηση του χρόνου θα χαθεί και εκείνη για λίγο κάποια στιγμή αλλά θα το ζητήσει ενδόμυχα στα αλήθεια πρώτα προκειμένου να τα καταφέρει.Άλλωτε θα γίνεται με κέντρο τους ήχους και άλλωτε οι ήχοι δεν θα είναι πάρα μόνον η αφορμή.Για να φτάσουμε σε όλα αυτά,είτε αυτό έγινε το 2006 είτε το 2008 είτε το 2010 είτε ακόμα προσμονούμε δικαίωση,προυποτίθεται όπως η αίσθση του χρόνου θα ζητήσει η ίδια εξάλειψη και θα το κάνει με ειλικρίνεια,έτσι και εμείς να διαπιστώσουμε πρώτα ότι οι λογικές αισθήσεις και αντιστάσεις κάποια στιγμή πρέπει να υποχωρήσουν και να δεχτούν ότι τελικά όντως είναι ιδανικό ενίοτε να παίξεις ξεχνώντας για λίγο ποιό είναι το αντικειμενικά σωστό και ποιό όχι.Ελεύθεροι και από τα παραπάνω να κρατήσετε όσα θέλετε,εμείς το μόνο που μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε για την ώρα είναι ότι κάθε Πέμπτη στο Death Disco στις 20:00 αγγίζουμε το κράμα του τότε με του τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές.Εκεί τα σκοτεινά,κάτα πολλούς γοτθικά υβρίδια ξετυλίγουν πτυχές από οντότητες,ιστορίες ξεχασμένες,ιστορίες για τη δύναμη και την περηφάνεια έως τις ώρες που η εμπιστοσύνη είναι μόνο στο νοητό πρόσωπο του τοίχου το δωματίου σου και από τους καυτούς ψιθύρους του είναι για κάτι παραπάνω μέχρι και το...τέλος...ΣΤΕΛΘΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΡΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΤΑ...καλως ήλθατε
Thursday, 30 May 2013
Δυο Χρόνια
Ένα μοναστήρι....γοτθικού ρυθμού το οποίο χτίστηκε τέτοιες ημέρες πριν από δυο χρόνια και το οποίο απαριθμεί 64 εγγεγραμμένους αναγνώστες και σχεδόν 300 σταθερούς κάθε μήνα πλέον.Το Azrael blog ευχαριστεί όλους εσάς που το τιμούν από το Μάιο του 2011 μέχρι σήμερα με τις επισκέψεις τους και το χρόνο που αφιερώνουν σε αυτό και σε όσα καταγράφονται,άλλοτε κωδικά με συγκεκριμένους,αόρατους παραλήπτες,άλλοτε με στίχους που αποφάσισαν να αφήσουν την κρυψώνα τους και άλλοτε με κείμενα που ντύνουν εκδηλώσεις που λίγο ή πολύ όλοι από εσάς έχουν επισκεφθεί,αγκαλιάσει και αποδοκιμάσει ακόμα.Η αναζήτηση για τη λεπτή λευκή δέσμη μέσα από το σκιερό,κρύο φως συνεχίζεται και οι αναρτήσεις θα εξακολουθούν να αποτελούν προσπάθειες για θαλπωρή μέσα από την ψυχολογική βία,είτε εκείνη που βίωσε ο καθένας μας σε κάθε χρονική στιγμή της μέχρι τώρα πορείας του είτε εκείνης που άθελα του ο ίδιος άσκησε στους γύρω του,όταν οι πληγές είχαν μείνει μισάνοιχτες και πυροβολούσαν εν αγνοία τους τα σκουπίδια που είχαν συσσωρευτεί σε αυτές απομακρύνοντας πρόσωπα και καταστάσεις.Με όλους πάντοτε εδώ θα λέμε ένα ''γεια'', έστω και με εκείνους που θα προτιμούν μια διακριτική είσοδο από την πίσω πόρτα,δίχως να αντιληφθεί ποτέ κανένας κάτι....εξάλλου και εκείνη η δίοδος μπορεί να οδηγήσει στην πόρτα....πίσω από τη μεγάλη πόρτα....καλή διαμονή λοιπόν....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment