Κόκκινη Σαν Ήλιος

παίρνει φόρα ο χρόνος και εισβάλλει απροσκάλεστος,
το παλτό μου φορά ξαφνικά ένας φόβος ακατέργαστος,

οι σειρήνες σφυρίζουν σιχαμένες και γνώριμες,
στο λιμάνι επιστρέφουν δισταγμοί από ημέρες ανώριμες,

η ψυχή μου τον ξέρει το σταυρό της επανάληψης,
τα γυαλιά που κόψαν σάρκα μιας πτέρνας ακάλυπτης,

ξανά είχα σβήσει σαν τότε σε ένα όνειρο ψεύτικο,
μα το στήθος όσο καίει δεν πεθαίνει απέτηλο,

νόμιζα ήμουν μόνος μα οι σπίθες σε προδώσανε,
κόκκινη ήσουν σαν ήλιος,σαν ευχές που ματώσανε,

στην ψυχή μου φωτιά που μες τη θάλασσα δεν τέλειωσε,
στον αέρα αθάνατη,στη γη το αύριο με κέρασε,

πριν τη πτώση θυμάμαι το οινόπνευμα που σε είχε γεννήσει,
στα σπλάχνα έγινες βιτριόλι σε μια βίαια δύση,

έχω βαριά κληρονομιά από όσους μας είχαν συστήσει,
 καις για αυτούς και για εμένα,η μνήμη θα σε αναστήσει,


νόμιζα ήμουν μόνος μα οι σπίθες σε προδώσανε,
κόκκινη ήσουν σαν ήλιος,σαν ευχές που ματώσανε,

στην ψυχή μου φωτιά που μες τη θάλασσα δεν τέλειωσε,
στον αέρα αθάνατη,στη γη το αύριο με κέρασε,

......................

....και άραγε αυτό το κάτι που καίει μέσα σου σε πρόδωσε ποτέ;ακόμα και στην πιο οδυνηρή σου ήττα...........Όχι...