Οι Λέξεις & οι Σφαίρες

μια βόμβα σα βελόνα ξεσκίζει την ακοή μου,
το κατάλαβα όταν κρύφτηκε σα βρέφος η φωνή μου,

λένε να μη σε καθορίζει τίποτα έξω από τη ματιά σου,
ακόμη κι όταν θα τυφλώνεσαι εσύ να κοιτάς μπροστά σου,

οι λέξεις όπως και οι σφαίρες,γεννιούνται στον αέρα,
κι εμένα που περνούσα απέναντι με στέλνουνε πιο πέρα,

τρέμει ακόμη και η γη,
όσα παίρνουν απ'τα στόματα την πρώτη τους πνοή,

κρατώ μια εικόνα και το χθες 
και ο στόχος είναι απέναντι,

και αν σπάσει ο ήχος τον καθρέπτη 
θα τον κολλήσω όπως μπορώ

και αν είναι αιώνια τα σημάδια 
θα μου λένε κάθε αυγή τι με έφερε ως εδώ

πυροβολεί ευτυχισμένη δίχως οίκτο η άγνοιά σου,
κι όταν το νιώσεις η φωνή σου θα κρυφτεί...είναι η σειρά σου,

είναι παιδί του αέρα και μπορεί να σε παγώσει,
μα στη λήξη του χειμώνα θα είναι εκεί να σε λυτρώσει,

σηκώνει μπρος μου ένα βουνό και χάρη της υπομονής εγώ σωπαίνω
από ντροπή που η λέξη με έκοψε και δύσκολα ανασαίνω...


τρέμει και η γη,
όσα παίρνουν απ'τα στόματα την πρώτη τους πνοή,

κρατώ μια εικόνα και το χθες 
και ο στόχος είναι απέναντι,

και αν σπάσει ο ήχος τον καθρέπτη,
θα τον κολλήσω όπως μπορώ

και αν είναι αιώνια τα σημάδια 
θα μου λένε κάθε αυγή τι με έφερε ως εδώ

.......

Δεκαέξι Δεκάτου Δύο Χιλιάδες Δέκα. 
&
Πέντε Εννάτου Δύο Χιλιάδες Δεκατρία.