Σβήνει μια εποχή που σε είχε αφήσει σχεδόν νεκρό.Κλείνει μια πόρτα που είχε πάνω αμέτρητα καρφιά και μια ρίγη δέους αγκαλιάζει το αίμα που η χαρά έχει κάνει να τρέχει απειλητικά γρήγορα.Στις ωμοπλάτες σου παγώνει ο κόσμος όλος,όμως δε γυρίζεις να κοιτάξεις πίσω από αυτή.Κοιτάζεις μόνο μπροστά σε ένα φως που σου ψιθυρίζει ότι πάντοτε ήξερες ότι θα συναντηθείτε.
Στην περηφάνεια του όμως υπάρχει σε λανθάνουσα ένας ιός,αυτός της λήθης και τώρα είναι έτοιμος να βγει από τα κύτταρά του και να στραγγαλίσει τα δικά σου.Λήθη.Λήθη για όσους σου χτύπησαν αυτή την πλάτη για να μην λυγίσει ανεπιστρεπτί.Λήθη για το φόβο που δεν πέθανε ποτέ και πάντοτε θα επιστρέφει για απογραφή του πόσο άνθρωπος είσαι ή δεν είσαι πια.Το φόβο εκείνο που δεν πρέπει να ξεχάσεις ποιοί σου έδειξαν το δρόμο για το σπίτι του.Θυμήσου ακόμη ότι ουσιαστικά εσύ τον γέννησες μέσα στα πιο άγρια και ντυμένα με ιστούς αράχνης χαντάκια του νου σου....και κάθε γονιός δεν ξεχνά ποτέ αληθινά τα παιδιά του....πάντοτε προσπαθεί να τα χειριστεί και να τα βάλει στο δρόμο που πρέπει...έτσι θα είσαι μαζί του...
Το φως είχε ζητήσει πνοές από όσους σου στήριξαν την πλάτη...κάποιοι από αυτούς από τη ζαλάδα έχασαν την ισορροπία τους και πέσανε χωρίς να έχουν ξανασηκωθεί αυτή εδώ τη μέρα.Σου το έκρυψαν έντεχνα και κλαίνε κρυμμένοι πίσω από εσένα.Η υπερηφάνεια τους τους έκανε να κλαίνει στα κρυφά και η δική σου υπερηφάνεια τώρα σε κάνει να γελάς νομίζοντας ότι το σκοτάδι διαλύθηκε και ενίοτε ανησυχόντας για το αν μπορείς να ζήσεις χωρίς την πίεση αυτού...
Όλοι σας μείνατε μόνοι λοιπόν...άλλος να υποκρίνεται στα προβλήματα που του γλύφουν τα σωθικά και άλλος να αρνείται στον εαυτό του ότι ο δρόμος προς τη νίκη πάντοτε θέλει κάτι ακόμα...Μόνοι όλοι,άλλος στο σκοτάδι να μην ελπίζει τίποτα και άλλος στο φως να νομίζει ότι θα παίρνει τις νίκες πια με σβηστές μηχανές.Βλαστημάνε όλοι τους...γιατί χωρίς το φόβο χάσανε και την πίστη τους...το μόνο που δε χρειάστηκε ποτέ καμιά απόδειξη....μεγάλη αμαρτία...Δε δίνει τίποτα κανένας τους,παρά μόνο τις λίγες φορές που τους αιφνιδιάζει ο αυθορμητισμός.Κανένας δεν έχει πια το θάρρος να δώσει και να φύγουν όλοι αφού δεν θα έχει τίποτα πια μέσα το πουγγί του και κανένας δε πιστεύει ότι θα δώσει στα αλήθεια,αφού η οργή του στο τέλος πάντοτε τον κάνει να αναιρεί τους καλούς του εαυτούς και από ήρωας,μετατρέπεται τελικά σε έναν απλό δανειστή.
Σε αυτό το γήπεδο που οι καρέκλες και το μαραμμένο χορτάρι είναι φτιαγμένα με εγωισμό δεν υπάρχουν κανόνες.Ούτε καν οι στοιχειώδεις,καθώς όλοι παίζουν το παιχνίδι τους με πλάτες γυρισμένες,στον ατομικισμό που έντιμα δε βλάπτει κανέναν και δε βοηθά κανέναν όμως.Με την πλάτη γυρισμένη όμως ο στόχος είναι η δική σου εστία.
Άκουσε να δεις πώς έχουν τα πράγματα.Αυτή δεν είναι μια ιστορία για την ''πόρτα πίσω από τη μεγάλη πόρτα'' και τις ρίζες των προβλημάτων που αποκαλύπτονται εκεί,πίσω από τις γρύλλιες.Αυτή η ιστορία κάνει λόγο για όσα διαδραματίζονται μπρος στα μάτια σου και πάνω στη ράχη σου.Στη ράχη σου θα είναι όλοι εκείνοι που ποτέ δε ζήτησαν βοήθεια και που είσαι ένα βήμα από το να ξεχάσεις ότι σε έμαθαν κάποτε ότι δεν είναι ντροπή να χαμογελάει ο άνθρωπος σαν ανόητος όταν νιώθει ότι βρίσκεται εκεί που επιθυμούσε.Κλαίνε και δε θα το ξαναδείς ποτέ στα τηλεγραφήματα με τα χαρτιά που μόνο το απλωμένο μελάνι προδίδει τη θλίψη που νίκησε.Δε γύρισες να βοηθήσεις από φόβο μην σε κεράσει καφέ στο λιμάνι ο παλαιός σου εαυτός.Αυτός ο καφές θα είναι πικρός και όταν του ζητήσεις ζάχαρη θα σου δώσει ένα φακελάκι με συνειρμούς από το χρονικό της φρίκης.Όμως δεν υπάρχεις μόνο εσύ και ο φόβος σου ανόητε....
..ίσως υπάρχει ακόμα αγάπη...αγάπη στη φωνή του φίλου που ανακοινώνει ότι δεν ήπιε απόψε,αγάπη στα ανόητα χαμόγελα όσων απόψε βγήκαν μια βόλτα,αγάπη στα ''ευχαριστώ'' για το φαινομενικά απλό,να μοιραστείς ένα τραγούδι,αγάπη στον άστεγο που σε θυμάται για τα σεντς και τη ζακέτα που του δίνεις και ανοίγει αυτό που στο δημοτικό σου λέγανε ότι το αποκαλούν παράδεισο,αγάπη σε όσους παραδέχονται ότι γκρινιάζουν από τη ντροπαλή τους,υπέρογκη και υπέροχη αισιοδοξία...
...και όλα αυτά στα ξύλα του σταυρού που πρώτη φορά σήκωσες τόσο μικρός και απροετοίμαστος...μην αναρωτιέσαι τι θα απογίνεις χωρίς το σκοτάδι που σε έκανε να χτίσεις σκαλιά στο πουθενά...υπάρχει πολύ σκοτάδι σε κάθε παράθυρο και πόρτα γύρω σου,έτοιμο να εξαπλωθεί σε ανύποπτες χρονικές στιγμές...αν έρθει ας έρθει από μόνο του,μην του ανοίξεις εσύ...όπως και το τέλος θα έρθει από μόνο του...μην το καλέσεις εσύ...εσύ μόνο τις νέες αρχές να σκέπτεσαι...οι παλάμες σου είναι ματωμένες και πιο βαριές από ποτέ...από το σταυρό που ενώ δεν ατίμασες,τώρα ανόητα απαρνείσαι και από το τζάκι όσων κλαίνε,επειδή το άγγιξες νομίζοντας ότι είχε σβήσει η φλόγα του για πάντα...τώρα που ξέρεις πως η φωτιά δεν πέθανε θα τους δώσεις το χέρι να το θυμηθούν και εκείνοι...θα πονέσει,αλλά στη σκέψη ότι είναι η πιο έυκολη κίνηση που έκανες ποτέ σου δε μπορείς να αρνηθείς...δώσε κάτι για να σπάσει ο καθρέπτης και να υποδείξει το 'μετά'...
φαίνεται πολύ απλό...τι να λείπει άραγε....γονάτισε...όχι σε αφεντικά και σε πλάστες ψεύτικων συνειδήσεων....μπροστά στον αληθινό σου εαυτό μπροστά πρέπει να γονατίσεις...πες δυο λέξεις....''πιστεύω ακόμα''...δυο λέξεις και έγιναν δυο γάζες,μια για κάθε χέρι ματωμένο...
No comments:
Post a Comment