Σταμάτα Να Εύχεσαι Να Τρομάξεις

Κοιτάς μαύρες εικόνες και γελάς.Βλέπεις ταινίες με ήρωες μακιγιαρισμένους στο χρώμα του ραγίσματος και εκστασιάζεσαι από χαρά και ωθείσαι στο ναρκισισμό,τονίζοντας έτσι ακόμα πιο πολύ την ειρωνεία που τους έβαψε έτσι.Κάποιοι που διασταυρώθηκαν για κάποιον -άγνωστο ακόμη- λόγο απορούν νιώθοντας τη λεπίδα του σουρεαλισμού καρφωμένη κάπου στο κρέας τους.Ο σουρεαλισμός γεννιέται τη στιγμή που διαπιστώνουν ότι ερεθίζεσαι με όσα δεν έζησες και όσα δεν ήσουν ποτέ και που τα γνώρισες μόνο με τον τρόπο που η μήτρα της οθόνης και των διαφημίσεων στα περιοδικά κατασκεύσαν για να εισβάλλουν χυδαία στο δίσμοιρο το θυμικό σου.

Βλέπεις δάκρυα σε πρόσωπα λευκά σαν ξεβαμμένη αφίσα που έμεινε δυο ζωές πάνω σε μια κολώνα και ονειρεύεσαι μόνο το καπέλο που φαίνεται πάνω από τα μάτια.Βλέπεις τα ρούχα τους που σκίστηκαν στο τραχύ τσιμέντο του τοίχου από τον οποίο κρατιόντουσαν όταν διαπίστωσαν ότι όλα τελειώνουν νωρίς και δε σε ρωτούν το γιατί.Τα βλέπεις και ονειρεύεσαι βιτρίνες πολύχρωμες με τάχα μου φθαρμένες μοδάτες ενδυματολογικές απόψεις.Υγραίνεσαι εσωτερικά με τις γωνίες στα πρόσωπα τους που αναγκάζουν το φως να φλερτάρει μαζί τους από όποια γωνία και να τους χτυπά.Τα δόντια τα σφιγμένα πίσω από αυτές όμως δε τα είδες,δε τα ένιωσες ποτέ σου,ούτε τα μουδιασμένα οστά της μύτης από έναν θυμό,ο οποίος αν αποφασίσει να βγει από την κρυψώνα του θα φέρει μαζί του όλο το αίμα που υπάρχει στο κεφάλι.

Άγνωστο αν κατάλαβες ποτέ τι γίνεται ακριβώς και πόση οργή και λύπη γεννάς στους ίδιους με αυτές τις..τζούφιες ηδονές.Βλέπεις ανθρώπους που θεωρείς περίεργους μέσα και έξω από το σινεμά.Πίσω από οθόνες,πίσω από σκηνές,πίσω από κονσόλες και καλώδια,εσύ κοιτάζεις και χαμογελάς και δε σκέφτεσαι το κόστος.Είναι πολλές οι ρωγμές που γέννησαν την ανάγκη για να τυλίξεις στα χέρια σου αυτά τα καλώδια.Δεν είναι ντεκόρ.Το χρώμα του ραγίσματος είναι η πιο θλιμμένη γιορτή που στήθηκε ποτέ,αλλά εσύ ακόμα καταλαβαίνεις κάτι διαφορετικό από αυτό.

Βλέπεις ανθρώπους που χορεύουν μόνοι με τον πόνο τους και άλλωτε αποδέχονται ότι θα μάθουν να ζουν με ένα φορτίο που τους έδωσαν από παλιά και άλλωτε τιμωρούν μόνοι τους τον εαυτό τους.Εσύ δεν το γνωρίζεις,αλλά παίζεις με τον πόνο τους,ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες,επικίνδυνο.Δε φταις εσύ.Εδώ δεν θα σε καταδικάσει κανένας.Εδώ δεν ήρθες για να γελοιοποιηθείς και να αποδοκιμαστείς.

Εδώ ήρθες να πάρεις ένα άλλο μάθημα.Εδώ θα σου επισημανθεί το εξής.Υπάρχει μια αδικία γύρω σου που κρύβεται καλά πίσω από χρώματα έξυπνα.Υπάρχει μια ειρωνία που κάποιους τους νανούρισε πρώτη φορά λίγο μετά από τη μάνα τους και τους στιγμάτισε και μετέπειτα τους σύστησε με τον πανικό των διαρκών και ασταμάτητων σε ανύποπτο χρόνο μεταμορφώσεων τους και την απορία.Αυτή η καταραμμένη απορία που τους έκανε πάντοτε να τρέχουν πιο γρήγορα από τη μουσική και να ψελλίζουν από μέσα τους ''εμένα με ρώτησε κανένας αν ήθελα ποτέ να αλλάξω;'' αυτή η ερώτηση με την σπασμωδική μοναξιά στις φωνητικές χορδές και το βλέμμα να γίνεται για λίγο πάλι σαν μικρού παιδιού.Υπάρχει ένας θεός που δεν είναι πάντοτε δίκαιος και αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν αναπάντεχα και μετά παντού απλώνεται εκείνη η κλισέ φράση που λέει ''πρόσεχε τι εύχεσαι''.Κράτα το αυτό.Σταμάτα να εύχεσαι να τρομάξεις.Δε σου είπε κανένας ότι το μόνο ράγισμα που γνώρισες ποτέ είναι της κούπας στην κουζίνα.Μη διαβείς όμως το δρόμο για το άλλο άκρο.Μείνε στη μέση όσο μπορείς.Σταμάτα να ερωτεύεσαι όσα βάφτισες γραφικότητες.Αν κοιτάξεις πίσω από αυτές θα καταλάβεις ότι οι καρδιές σπάνε πιο εύκολα από τις κούπες και το σώμα σου ίσως δεν αντέξει αυτή τη γνώση,διότι θα τη λάβει πολύ βίαια.Αυτή η πόρτα πίσω από μια πιο μεγάλη πόρτα δεν είναι για να ανοίξει.Όχι τώρα,ίσως όχι ποτέ.Εκεί οι πόρτες κρύβουν,δεν καλωσορίζουν,προστατεύουν τους έξω!!!Εκεί τα δάκρυα δεν είναι κροκοδείλια.Εκεί τα παλτά δε συμβολίζουν τα τεχνάσματα του εκάστοτε ''πολυεθνικού'' ταχυδακτυλουργού για επέκταση.Οι σκοτεινές μουσικές δεν είναι καρναβάλι-θυσία στο βωμό της εντύπωσης.Οι ένοικοι δεν είναι ψυχοπαθείς που δεν ξέρει κανένας γιατί δεν νοσηλεύονται....και δεν έχουν πια υπομονή για ενθουσιασμένους,ανυποψίαστους επισκέπτες που εισέρχονται με το συναίσθημα της πρωτόγνωρης εμπειρίας και σκορπίζουν τη χαρά παντού και ύστερα στην πρώτη γούβα του παλαιού παρκέ κατηγορούν τους οικοδεσπότες και τους εξαπολύουν αντικείμενα που θαύμαζαν γοητευμένοι προ ολίγου.Οι οικοδεσπότες όμως δεν έχουν πια χρόνο για φθηνές κριτικές....το μόνο που έρχεται είναι το χασμουρητό και ο δείκτης του χεριού προς την κατεύθυνση της πόρτας....

φύγε.....σωστά πράττεις....και μην αφήσεις το θυμό να σε ξεγελάσει...δεν αντιμετωπίζεις ρατσισμό εδώ...ούτε και κατηγοριοποίηση,ούτε αλαζονία....μια μάχη με τη φύση τους δίνουν εκείνοι και όσο δεν την αποδέχονται με χαμόγελα,τόσο αυτοκαταστρέφονται...και στο ίδιο μάθημα σε φέρνουν τώρα στο ίδιο θρανίο και εσενα,στους κινδύνους του να αποζητάς κάτι διαφορετικό από το δικό σου,γιατί δεν αγάπησες ποτέ το δικό σου στ'αλήθεια.Στην προειδοποίηση ότι η φάκα πίσω από τον καλλωπισμό της θλιμμένης γιορτής δε συγχωρεί,σφάζει....σφάζει και τους έξω και τους μέσα από την πόρτα...φύγε να γλυτώσουν όλοι,μάθε πόσο πολύτιμο είναι το εγώ σου και ότι όσοι σου μιλούν σκληρά έχουν μάθει να γνωρίζουν τα όρια τους και δεν ανοίγουν παγίδες δίχως λόγο.

Σταμάτα να εύχεσαι να τρομάξεις,ταξιδεύουν λαθραία με τον αέρα πάντοτε αυτού του είδους οι ευχές και αν σε βρουν,θα ρωτάς πίσω από την πόρτα μετά μαζί με εκείνα τα παιδιά ''εμένα με ρώτησε κανένας αν ήθελα ποτέ να αλλάξω;''