Φαντάσματα Στα Κλαδιά

Είναι ένα δένδρο που μόλις φτάσεις στα μισά του αρχίζει να φαντάζει μεγαλύτερο από ότι πριν ξεκινήσεις την ανάβαση.Η ανάβαση αυτή ήξερες ότι δεν ήταν εύκολη υπόθεση,όπως όλα εκείνα που είτε θα γίνουν είτε το ρέκβιεμ όσων νόμιζες πώς θα σε περιμένουν στο βάθος είτε θα σε φέρουν μες το βασίλειό τους για πάντα.Στα μισά της ανηφόρας τα κλαδιά ψηλώνουν γιατί οι μύες αρχίζουν και πονάνε και θωρώντας προς τα κάτω υπάρχει το τέρας της αναγκαστικής επιστροφής,οι βίαιες επιθέσεις των αναμνήσεων εκείνου που δεν ήξερε ακόμα να πετά και η ντροπή να παραμονεύει να σε πάρει αγκαλιά αν ξανασυναντηθείς με το έδαφος.

Τα κλαδιά γίνονται σκιάχτρα-σχεδόν δαιμονόμορφα-,φαντάσματα με παρελθοντικά φόντα,σαρκαστικά χαμόγελα που ζαρώνουν το δέρμα ανάμεσα στη ματιά σου από το μίσος και χαμόγελα που σκίζουν τα τύμπανα σαν το μαχαίρι που δεν είδες να έρχεται.Απότομος και άδικος ο φόβος επανέρχεται.Άδικος σαν τότε που δε σε ρώτησε κανένας αν ήθελες να αλλάξεις,αν ακόμα και τα φτερά στην πλάτη σου ήθελες να βγουν για να γλυτώσεις από το κρύο του πάτου,γιατί πριν ανακαλύψεις που οδηγούν,είχες πλαντάξει από τον πόνο σαν ξεπεταγόντουσαν δειλά δειλά,μαζί με την πικρία όλης της γης από τα μέσα σου.Ο δρόμος της επιστροφής σου στη χαρά γίνεται το τέρας σου,το τέρας όπως το είχες μάθει σε κάθε διασταύρωση με την ειρωνία του χαμού και της ήττας.Εσύ όμως που στέκεσαι εκεί με τα χέρια και τα πόδια σου να μη λένε να αφήσουν τον κορμό που μεταλλάχτηκε σε πιθανό όλεθρο δε φοβάσαι τη φρίκη των κλαδιών.

Εσύ δεν ξέρεις τι σε κρατά ακόμα γατζωμένο εκεί πάνω.Εσύ δε βλέπεις την καμπούρα σου που ίσιωσε.Εσύ κοιτάζεις την κορυφή του δένδρου έτοιμη να σε ξεγελάσει και να σε ρίξει κάτω πριν τη φθάσεις και νιώθεις ότι είναι ο Γολιάθ να στέκει εκεί και να έχει στριμώξει το Δαυίδ.Όμως όχι,δε φοβάσαι το Γολιάθ.Είσαι ο Δαυίδ που μέσα του απέκτησε το μέγεθος του Γολιάθ,όταν η σφεντόνα διέλυσε την αηδία του τρόμου εξευτελίζοντας την.Τώρα πρέπει να μάθεις να κουβαλάς τα γόνατα σου που μεγάλωσαν,δυνάμωσαν αλλά συνάμα βάρυναν,αυτό φοβάσαι.Κάτω που κοιτάς απελπισμένος υπάρχει μόνο ο ίσκιος σου και μέσα σε αυτόν οι αντίχειρες πάνω στη σφεντόνα όταν ακόμα έτρεμαν το θάνατο και η διαπίστωση ότι μέχρι χθες ήσουν αριτίδωτος.

Θυμήσου.Ανήσυχος και γεμάτος αμφιβολίες είχες φθάσει εκεί.Η απόσταση από το έδαφος ισοδυναμεί πια με χρόνια ενώ χθες ήταν ημέρες,αυτό φοβάσαι.Ξέχασες την κληρονομιά εκείνη τη βαριά που ζύγιζε πιο πολλά από το γίγαντα που σε κρατά και τον κρατάς ακόμα αυτή τη στιγμή.Η κληρονομιά που δε σου επέτρεψε ποτέ της να μην σπρώξεις τα πράγματα μέχρι να μην υπάρχει άλλη ελπίδα.Η κληρονομιά των ηρώων πίσω σου που σε έκανε να λησμονήσεις το πόσες φορές άκουσες τη φράση είσαι τρελός,ντυμένη με γέλια στριγγά όταν δεν ήθελες να οπισθοχωρήσεις,όταν δεν έλεγες να αφήσεις για νεκρό αυτόν που έχανε όλο του το αίμα,όταν σε έκαναν να νιώσεις ότι υπάρχουν ακόμη πιο σπουδαίοι ήρωες πίσω από αθλητικά παπούτσια και μικρόφωνα που λάμπουν σε κάθε γωνία.Εκεί είναι η τύχη σου,εκεί και το μοιραίο της ύπαρξης σου.Δαυίδ.Ήσουν ο Δαυίδ.Χωρίς άρτια κατατομή,χωρίς να σε χρήσουν φαβορί,είχες ένα μυστικό φτιαγμένο από φωτιά.Σε είχαν μάθει να μην κάνεις πίσω,να εξωτερικεύσεις τη φρίκη που νιώθουν οι φλέβες σου και να μη σταματήσεις να το κάνεις παρά μόνο όταν θα είχαν πια ξεμείνει από αίμα.Από φωτιά είναι και οι ψυχές και εκεί το μοναχικό της ψυχής σου βρήκε παρέα στο μυστικό σου και δεν ανέβηκες μόνος.

Το δένδρο που τώρα είναι κυριευμένο από το νέφος εκείνο το ατελείωτο στην κορυφή δεν ξέρει αυτό το μυστικό.Εσύ όμως τώρα ξέρεις τα δικά του.Σπάσε ένα κλαδί.Ένα πολύ μικρό κλαδί.Από αυτά φτιάχνονται οι σφεντόνες.Το νέφος σε κοιτάζει και σαστίζει.Μη σαστίσεις και εσύ.Μη θρηνήσεις τώρα τη χαμένη σου σφεντόνα.Η κληρονομιά αναπνέει από τη νέα σου.Σημάδεψε και ας φοβάσαι.Τυφλώθηκες ε;Είναι άσπρο το σύννεφο τώρα,για αυτό.Θα βρέξει.Θα γίνει και το δένδρο πιο ψηλό,μα τώρα έχεις να κρατηθείς,όχι να σκαρφαλώσεις.Το νερό θα απαλύνει την πληγή που άνοιξες όταν έβγαλες το κλαδί και θα σωθούμε όλοι...

encore:στη σφεντόνα είθε να παραμένει αιώνια η μνήμη όσων έφυγαν αλλά πρώτα μας έμαθαν να σπρώχνουμε τον πιο σκληρό τοίχο μέχρι να καούν τα χέρια μας..η εικόνα τους στο κεφάλι μας νικάει κάθε ενδοιασμό και το συναίσθημα αυτό είναι από τα σπουδαιότερα πράγματα που θα ζήσουμε ποτέ.Υπάρχουν και οι ήρωες που είναι ακόμη εδώ τριγύρω και που απλώνοντας ένα χέρι μόνο προς το δικό μας άλλαξαν τη ροή της ιστορίας μια και καλή,όμως για εκείνους θα μιλήσουμε μια άλλη φορά...