Τα Μυστικά Της Μοναξιάς

Πέρα από το περίγραμμα των ματιών δεν πρέπει να σε καθορίζει κάτι άλλο.Για αυτό η απογοήτευση και ο βουβός θρήνος μάλλον συνοδεύονται κάθε φορά από ένα κλείσιμο των ματιών σχεδόν αυτόματο.Ξεκάθαρο το ότι το εγώ ντρέπεται να αντικρίσει των εαυτό του.Ντρέπεται να παραδεχθεί σε εκείνο τον ψίθυρο που κατοικεί στην πλάτή του ότι έχει πέσει μία αυλαία και η αποχώρηση θα πρέπει να δρομολογηθεί.Πόσο μάλλον όταν η κόκκινη κουρτίνα φαντάζει μεγάλη και άχαρη και αποπνικτική μπροστά στο ''μεγάλο'' και ωραίο που εξαφανίζεται στην αγκαλιά της.

Έρχεται μία στιγμή που ένα μέρος μετατρέπεται σε ένα άλλο.Κάποιοι την αγνοούν και συνεχίζουν εκεί.Κάποιοι άλλοι δεν έχουν να πάνε κάπου αλλού.Κάποιοι άλλοι έστω και έκπληκτοι από την πλήρη επίγνωση της επερχόμενης παρακμής πιάνουν το τιμόνι το σκουριασμένο και το στρίβουν.Αυτό ήταν όλο;Δυστυχώς όχι είναι η μόνη σωστή απάντηση σαν κάποιες αντικειμενικές αξίες που σαν μαγικά κόλπα αναιρούν τις θεωρίες της σχετικότητας και του αντικειμενικού.Ειρωνικά,η σκουριά είναι όλη εκεί,για όσους πήρανε την απόφαση που κανένας άλλος δεν τόλμησε.Αυτούς θα ''ξύσει''.Η διάλυση και η αίσθηση της αλλοίωσης είναι εκεί για εκείνους.Δεν είναι το κλειδί του κόσμου το μπράβο που θα εισπράξουν από κάποιους άλλους.Δεν είναι ο διθύραμβος που θα υπάρχει στο ίδιο μέρος για λογαριασμό τους και αύριο.Δεν είναι μία ταινία και ένα παραμύθι.Στις ταινίες οι αιώνες συμπιέζονται μέσα σε στιγμές που κρατούν ένα δύωρο.Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που η κορυφή της λεπίδας αρχίζει και γυαλίζει.Η ωρίμανση θερίζει.Η διαπίστωση της άγνοιας που πέθανε μαζί με όσα όμως δεν θα γεράσουνε καν.Ούτε ψυχραιμία ούτε μέθοδοι διδασκαλίας ούτε τακτική και αξιολόγηση.Όλα όσα θα ταξιδέψουν είναι μία μπάλα ενέργειας ικανής να μετατραπεί σε πίστη αλλά και σε τρέλα.Η φωνή λοιπόν αφήνει την ντροπή και ξεπροβάλλει από το καταφύγιο του λάρυγγα και εύχεται εαυτόν καλή τύχη.Τρεμάμενη και σαπσμωδική σαν την απομόνωση και το παράπονο ίσως είναι,αλλά δεν πίπτει λόγος σε κανέναν για αυτό.Είναι πολλά τα παιδιά που θα πρέπει να γεννήσει...

Ακόμα και σε κάποιες νίκες και θεωρητικά σπουδαίες στιγμές κάποιοι δεν παραμένουν και έπειτα από τη λήξη να απολαύσουν τον εορτασμό.Τους είδαμε να γράφουν μία λευκή γραμμή φτιαγμένη από θόρυβο καθώς απομακρύνονταν.Τους θυμόμαστε όσο ξεμάκραιναν στα μάτιά μας να γίνονται όλο και πιο όμορφοι.Γιατί άραγε...Είναι όλοι εκείνοι που είχαν νιώσει χθες τη σκουριά από το τιμόνι εκείνο.Όταν ο καιρός πέρασε και αποφάσισαν και πάλι να απομακρυνθούν από την ασφάλεια του ασβέστη και να ζητήσουν νέα θαύματα δεν σταμάτησαν να θυμούνται και αυτό τους δικαίωσε.Γιατί να δηλώσουν σε καιρό ειρήνης πια ότι όλα ήταν και θα είναι ένα παιχνίδι ήταν πολύ εύκολο.Τα σχόλια περί έπαρσης θα δώσουν και θα πάρουν και θα φιλήσουν αλλεπάλληλες φορές τις ίδιες πλάτες που είχαν νιώσει και τότε ενέργειες πρωτόγνωρες.Ο στόχος όμως είναι μπροστά και η περηφάνεια μοναδική αφού το δύσκολο είναι να συνεχίσουν να σέβονται τα ενθύμια από τα γλυκά όμως επίπονα βήματα του χθες.Κάποιοι από εκείνους έχουν ακόμα πιο μεγάλες πλάτες και μπροστά στα ίδια τους τα μάτια θα τολμήσουν ακόμη και να παραδεχθούν ότι το φορτίο όπως και ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ.Δεν θα έρθει η ημέρα που δεν θα έχουν ανάγκη όλα εκείνα τα στίγματα.

Δεν χαίρονται τον απόηχο των στιγμών πολλές φορές.Κατά γενική ομολογία έτσι είναι.Δεν έχουν άλλο τρόπο να κλέψουν δημοσιότητα είναι μία άλλη οπτική γωνία.Λάθος.Η επόμενη μέρα έχει πάντα ένα προκαθορισμένο σημείο συνάντησης και σε τόπο και σε χρόνο.Ο Ήλιος βλέπει τα πάντα σε μόνιμη βάση.Θα εστίασε και εκείνος άπειρες φορές σε πολλές γωνίες και πρόσωπα.Αν όμως ξεχνούσε στην όψη της ηδονής αυτής να ξημερώσει στην απέναντι πλευρά τότε κανένας δεν θα ήθελε να φανταστεί τι θα συνέβαινε.Όσοι θέλουν φυσικά αν μέσα τους ικανοποιήθηκαν μπορούν και δικαιούνται να παραμείνουν και να γιορτάσουν.Όμως η ευχή είναι να μην πιστεύουν πως ανακάλυψαν την κρυψώνα του 'Ηλιου.Τέτοια πλάνη θα καταστρέψει τα πάντα συμπεριλαμβομένου του βραβείου που έδωσε αφορμή για τη γιορτή εκείνη.Κρυψώνα δεν υπάρχει.Μόνο μία αλλαγή 

πλεύσης κάπου στη Νορβηγία.

Όταν χάθηκαν ένα πρωί σαν αμαρτωλοί,ιστορίες και σενάρια δημιουργήθηκαν πολλά.Η δειλία δεν συμβαδίζει με την πορεία του Ήλιου πάντως.Τα μάτια δεν αντιλαμβάνονται τον ρόλό τους αν δεν υπάρχει κρυμμένο στο πίσω μέρός τους κάτι που θα μείνει και μετά από αυτά.Ούτε ο τρόμος,ούτε η δυσκολία της ανάβασης ούτε τίποτα δεν οδηγούν όλους εκείνους να χαράξουν μία πορεία που έως και το νήμα είναι τόσο αινιγματική στην όψη.Φαινομενικά ορισμένες διαδρομές μοιάζουν να εγκαταλείφθηκαν στη μέση.Μοιάζουν να βρήκαν μία οδό διαφυγής με πλοηγό που υποσχέθηκε φρεσκοστρωμένη άσφαλτο,ησυχία και καθόλου κίνηση.Πόσο σουρεαλιστικά αστείο και αυτό.Πόσο επιτυχημένη η μάσκα του.Στη σιωπή θα προβληθούν όλα και κάτι παραπάνω από αυτά.Τύχη μόνο.Αυτή είναι η ευχή,ειδικά για όσους αναζήτησαν το σίγουρο εκεί.Εκεί δεν υπάρχουν ούτε παρεμβολές όμως ούτε ρετροφάρμακα.Είναι ένα μονοπάτι γεμάτο αλήθειες.Είναι το θάρρος της αναθεώρησης που έδειξε η γραμμή του λευκού θορύβου.¨Οταν η υπομονή τελείωσε και κουράστηκαν να περιμένουν από όσα τους έκαναν να φλερτάρουν με την παράνοια χωρίς κάποια αξία για ανταμοιβή,προτίμησαν αντί για την αδράνεια και την ζωή στο θάλαμο του τότε και του πριν να γυμνάσουν τις πλάτές τους και την όρασή τους.Κάποιοι θα πονέσουν και θα τους λείψουν.Ίσως το να τους αναζητήσει έστω και ένας εκεί να είναι μέρος του παιχνιδιού.Πόσο μάλλον εκείνος που χθες ήτανε πρώτος σε ένα τέτοιο θάλαμο.Ο σαδομαζοχισμός που θα διακρίνουν κάποιοι,ας αφήσουν να είναι απλά μία πολυσύλλαβη λέξη.Δεν ήρθαν ως εδώ για εκείνους.Για όσους ξέρουν που να τους βρουν,δεν φοβούνται που θα ακολουθήσουν την ίδια λευκή γραμμή.Στο τέλος εκείνης η σύναξη θα στήσει την αληθινή γιορτή.Για όσους χάνοντας την ψυχραιμίά τους δήλωσαν ότι όλα και κυρίως οι αγνοούμενοι χάθηκαν,

.....ίσως όταν συνέλθουν από το σοκ να δούνε τις λάμψεις από τις δεκάδες μικρογραφίες και αναπαραστάσεις στο περιβάλλον και να θυμηθούν ξανά ότι θα ξημερώσει και αύριο.Μόνο αν δεν θελουν θα συμβεί κάτι αντίθετο.Το κλειδί είναι καμια φορά κάτι τόσο απλό,σαν έναν κύκλο εικοσιτεσσάρων ωρών.Η ανάμνηση αυτού είναι γλυκιά.Το χτύπημα της σκουριάς όως όχι.Ας περιμένουμε εδώ μέχρι να ξημερώσει και πάλι.Μέχρι τότε....

encore:το πάθος,το πείσμα και το πένθος των διαδρομών που έπρεπε να τελειώσουν δίνει πνοή ζωής σε αυτό το κείμενο.Το κόκκινο είναι για τις γιορτές,δεν αρμόζει εδώ.Εδώ προσμένουν όλοι το γκρι-πορτοκαλί της αυγής ακόμη.