Στην υγρασία της αρχής του Σεπτεμβρίου και σε όσους χάσανε τον εαυτό τους και οδεύουν προς ανούσιες υποστάσεις και καταστάσεις που προκαλούν λύπηση μήπως και ξεχάσουν όσα είναι.Σε μία κακοδαιμονία παροιμιώδη που θα αφήνει και αύριο μία απορία και ένα χαμόγελο ειρωνικό για όσους...χαθήκανε στην επανάληψη.(Δεν σας λυπόμαστε όμως,έχουμε πολλά ελλατώματα,όμως η λύπηση θα είναι πάντοτε η..πολύ δική σας θανάσιμη αμαρτία).
Στην απελπισία των πρωταγωνιστών που είδαμε να σηκώνουν μεγαλύτερα από την πλάτή τους φορτία και τώρα να αναρωτιούνται αν το σωστό ήταν λάθος ή αν το σιχαμένο,χιλιοειπωμένο ρητό των Χριστιανών για το μεγάλο Σταυρό που συνοδεύει την μεγάλη δύναμη είναι τελικά σωστό και αν έμεινε να δουν κάτι ακόμα.Μετά από τις γερές δόσεις παράνοιας που προσέφεραν και προσφέρουν οι παράμετροι της πρώτης παραγράφου και αφού ο λαιμός έχει νιώσει το μυοκάρδιο να τον γεμίζει απελπιστικά τόσες μα τόσες φορές,έρχεται η ομορφιά.
Δικαίωση που αχνοφέγγει μέσα από ένα φαινομενικά τραγικό τίποτα αποτελούμενο από τα κουρέλια που έμειναν από έναν άλλο Σεπτέμβριο ίσως.Λευκός θόρυβος-ιδανική εισαγωγή στη λύτρωση και τη δικαίωση θα είναι αυτό που πρώτοι εμείς βλέπουμε για τους άλλους.Το ότι υπάρχουν ακόμα κάποια πράγματα που όχι απλώς δεν ξεχάστηκαν,αλλά ούτε καν ξεπεράστηκαν,μόνο για καλό όμως.Το ότι κάποιοι θυμούνται τα πάντα ξανά όταν όλοι οι άλλοι πια έχουν ξεχάσει και το γιατί ακόμα.
Μία δύναμη απροσδόκητα αυξημένη να θυμίζει πόσο τραχύ ήταν το τσιμέντο που έγλυψε για να φτάσει εκεί και ικανή πάντοτε να επιφέρει μία νέα σύγχυση,αφού θα υπάρξουν πολλές στιγμές όπου δεν θα ξέρει αν θα πρέπει να μας στηρίξει με το ατσάλι που σκάλισε ή να μας αφήσει και λίγο να γονατίσουμε γιατί είναι ωραία που είμαστε από πέτσα,κόκκαλα και ''σπίθα''.Μία απορία να υπάρχει παντού για όσα ξεφτίσανε πρωτού καν αρχίσουν και γιατί όλα αυτή τη φορά παρέμειναν στάσιμα για κάτι περισσότερο από λίγο παραπάνω απλώς.
Κάποιος τότε καλεί.Μας λέει για μία ιστορία που ενδέχεται να δρομολογηθεί και δεν υπάρχει λογική σε αυτή.Το σκοινί θα είναι τεντωμένο και εμείς οι κωμικοτραγικοί -ίσως- ήρωες ξανά.Η συνταγή του σωστού και του αψεγάδιαστου δεν πέτυχε και τώρα μας ζητούν κάτι παράτολμο έπειτα από μία ήττα άδικη.Αν είναι δυνατόν.Το τηλέφωνο κλείνει και τα γέλια θυμίζουν φωνητικά από neo-deathrock.Ένα τελετουργικό θλιμμένο καρναβάλι δηλαδή για να μας σώσει από την παράνοια ξανά.
Στη δεύτερη αντίδραση είναι πιο κρύο το αίμα.Όλα ήδη ζυγίστηκαν στις παραπάνω αράδες.Δικαιολογίες δεν χωράνε εδώ από αυτή τη στιγμή.Αφού άκρη δεν βρέθηκε πουθενά,η νίκη που επήλθε χρήστηκε και πάλι σκοτεινή και το δίχτυ προστασίας θα αφήνει πάντα την απορία για το αν θα γινόταν κάτι καλύτερο ή κάποια καταστροφή ας βουτήξουμε σε μία αληθινή ιστορία.Είναι αληθινή γιατί την ξεκινάμε εμείς και το εμείς είναι εμείς.Ούτε μας οδήγησαν οι γραφικοί ανίκανοι σε αυτό όπως παλαιότερα με το ανύπαρκτο της ειλικρίνειάς τους,ούτε και αντιμετωπίζουμε όμως πια δυσκολίες στο να παραδεχθούμε το ότι ποτέ δεν τα καταφέραμε μόνοί μας.Η επόμενη κίνηση λοιπόν προκειμένου μια πορεία τόσο αναπάντεχα αίσια να μην ξεθωριάσει στο συρτάρι της συνήθειας είναι να πάρουμε την απόφαση που δεν έχει πάρει κανένας άλλος.Κρύβει μία λογική.
Πάμε λοιπόν,θα βουτήξουμε μαζί και αν τα πόδιά μας σπάσουν θα συνέλθουν πάλι,όπως έγινε και τότε.Αν σπάσει και το έδαφος μαζί όμως κανένας δεν θα ξεχάσει για πολύ καιρό τι έγινε εκεί.Δίνουμε ένα γερό άλμα και μία και οι λύπες που έμειναν πίσω θα καραδοκούν πάντοτε,ας ελπίσουμε ότι θα είναι μία από αυτές τις ιστορίες που στο τέλος θα φύγουμε όπως έκαναν και άλλοι με ένα γιατί αλλά και με τη σκυτάλη να έχει αρπάξει χρυσό από τον ήλιο στο σημείο που χθες νας είχε κόψει τον καρπό η σκουριά.
encore:''Στέλθη'' είναι η πόρτα
πίσω από την πόρτα
η συνέχεια όταν πρέπει και όπως πρέπει.....
No comments:
Post a Comment