Πρώτη σκέψη ήταν να χωρέσει σε αυτό το πλαίσιο όλη ιστορία απο το 2006 και κάποιο νησί όπου και ξεκίνησαν μέχρι και τον indieground και τη σημερινή μέρα,όμως ίσως είναι καλύτερα να τονιστούν τα βασικά και η συνέχεια να προκύψει σαν ένα μεγάλο παζλ με σκόρπια κομμάτια που θα βρείτε εδώ μέσα και τα οποία προσπαθούν να μάθουν πότε πρέπει να ενωθούν περισσότερο ακόμα και από το πως επιτυγχάνεται αυτή η ένωση.'Ετσι είναι και οι διαφορετικοί,αμφιλεγόμενοι και ευεργετικά σκοτεινιασμένοι ήχοι,όταν τους επιτραπεί να συγκλίνουν εκεί φαίνεται τελικά ότι όπως και στη μουσική έτσι και στο ''όλο'',ότ,ι και να σου είχανε πει εκείνοι,τελικά υπάρχει ένα σημείο στο οποίο όλα τέμνονται και το μέσα σου εκρίνει ουσίες πρωτόγνωρες.Η αίσθηση του χρόνου θα χαθεί και εκείνη για λίγο κάποια στιγμή αλλά θα το ζητήσει ενδόμυχα στα αλήθεια πρώτα προκειμένου να τα καταφέρει.Άλλωτε θα γίνεται με κέντρο τους ήχους και άλλωτε οι ήχοι δεν θα είναι πάρα μόνον η αφορμή.Για να φτάσουμε σε όλα αυτά,είτε αυτό έγινε το 2006 είτε το 2008 είτε το 2010 είτε ακόμα προσμονούμε δικαίωση,προυποτίθεται όπως η αίσθση του χρόνου θα ζητήσει η ίδια εξάλειψη και θα το κάνει με ειλικρίνεια,έτσι και εμείς να διαπιστώσουμε πρώτα ότι οι λογικές αισθήσεις και αντιστάσεις κάποια στιγμή πρέπει να υποχωρήσουν και να δεχτούν ότι τελικά όντως είναι ιδανικό ενίοτε να παίξεις ξεχνώντας για λίγο ποιό είναι το αντικειμενικά σωστό και ποιό όχι.Ελεύθεροι και από τα παραπάνω να κρατήσετε όσα θέλετε,εμείς το μόνο που μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε για την ώρα είναι ότι κάθε Πέμπτη στο Death Disco στις 20:00 αγγίζουμε το κράμα του τότε με του τώρα και του...σκοτεινού με το προφανές.Εκεί τα σκοτεινά,κάτα πολλούς γοτθικά υβρίδια ξετυλίγουν πτυχές από οντότητες,ιστορίες ξεχασμένες,ιστορίες για τη δύναμη και την περηφάνεια έως τις ώρες που η εμπιστοσύνη είναι μόνο στο νοητό πρόσωπο του τοίχου το δωματίου σου και από τους καυτούς ψιθύρους του είναι για κάτι παραπάνω μέχρι και το...τέλος...ΣΤΕΛΘΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΡΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΤΑ...καλως ήλθατε

Tuesday, 13 September 2011

Stalagmites Of The Batcave Pt.1:Mr & Mrs Fiend In The Kitchen

 


Με αφορμή τη συμμετοχή μας στο πρώτο Batcave της φετινής χρονιάς στο club Second Skin την προσεχή Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου του θεσμού που ξεκίνησε από το 2006 και συνεχίζει έως τώρα να ενώνει με τον πλέον άρτιο τρόπο όσους απαρτίζουν την σκοτεινή σκηνή,τους λάτρεις του ρομαντισμού,του φετιχισμού και όχι μόνο,αποδίδουμε μερικές goth ιστορίες διαφορετικής χρονολογίας και σημασίας αλλά με κοινό παρονομαστή πάντοτε αυτό το οποίο ουσιαστικά ξεκίνησε το 1982 με πρωτεργάτη τον Ollie Wisdom,φρόντμαν των Specimen ο οποίος κατείχε το ομότιτλο κλαμπ στο Λονδίνο.


Δεν είναι το ότι εκεί σύχναζαν φιγούρες όπως ο Peter Murphy και ο Robert Smith.Δεν είναι τα θρυλικά ηλεκτρονικά πειράματα των Alien Sex Fiend.Είναι η μοναδική συνεύρεση όσων ασπάζονταν τη διαφορετικότητά τους και είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο δεχόντουσαν την τρας πραγματικότητα και διασκέδαζαν με αυτή χωρίς να γίνεται αυτό σε βάρος κανενός.Η φαινομενική παρακμή στα ρούχα-σύμβολα και στα υπόλοιπα αξεσουάρ,άσχετα αν στο πέρασμα του χρόνου κακοποιήθηκε αισχρά ακόμα και από οίκους μόδας-βλέπε Christian Dior- δεν πάυει να αποτελεί αυτό που πλαισίωσε ιδανικά το σύνολο αυτό που βρίσκει πνευματική κληρονομιά εκεί που πρέπει ακόμα και σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα....,
ΈΝΑ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΣΤΟ ΨΕΜΑ.


Οι Alien Sex Fiend αγαπούσαν το μπουκέτο με τα γαιδουράγκαθα,τραγούδια των Cramps και των Bauhaus,Β-Movies στην τηλεόραση και το Scala Cinema.Όπως όλοι όσοι θέλουν όταν τελειώνει το μεδούλι και δεν έχουν πλέον τι να απορροφήσουν παθιασμένα να αισθανθούν ότι ίσως τελικά μερικά πράγματα δεν γνωρίζουν επίλογο,έτσι και οι δυό τους δεν αρκέστηκαν σε ακούσματα και προβολές.Αντιθέτως,θέλησαν να αποδώσουν την δική τους οπτική γωνία σε όλα όσα αναφέραμε.Οι ίδιοι γαργαλιστικά κάποια στιγμή ανέφεραν,το Batcave ήταν η ιδανική φωλιά για να εξασφαλίσει θερμοκρασία το ''Χρυσό Αυγό'',ένα υβρίδιο μίας καλτ πραγματικότητας που απαρτιζόταν από εκφραστική δύναμη κάθε λογής.Το glam rock φαίνεται να ήταν η γαρνιτούρα που δεν θα άφηνε τίποτα πια να είναι το ίδιο.


Άνθρωποι κάθε τύπου ήταν εκεί.Φετιχιστές,λάτρες του οκάλτ,ομοφυλόφιλοι και άλλοι πολλοί χωρίς υποψίες κόντρας στο προσκήνιο.Αντιθέτως -και εδώ είναι η ενδελέχεια που κάνει το Batcave μία υπόθεση με μεγάλη σημασία-όλοι όσοι ''ρίζωσαν'' εκεί κατάφεραν κατά εμάς τουλάχιστον όχι να καταπιαστούν απλά με κάτι διαφορετικό ή με το alter ego τους,αλλά,πολύ περισσότερο -κυρίως οι ενεργοί καλλιτέχνες- με τις προεκτάσεις των εαυτών τους,μ ε εκείνες τις πτυχές που είναι όπως οι γιορτές,αν έλαμπαν επί καθημερινής βάσεως θα έχαναν νόημα και όνομα,ενώ αντιθέτως στο απροειδοποίητο ραντεβού μαζί μας,εν τέλει νομίζουμε ότι δίνουμε φιλί στο θεό.


Η κυρία Fiend είπε πολύ εύστοχα και λακωνικά αυτό που αν μεταφράσουμε εντελώς ελεύθερα αναφέρει ότι στο Batcave όλοι εισχωρούσαν σε μία φάση υπέρδρασης.






                                      to be continued.......



No comments:

Post a Comment