Ένα πρόβλημα λύνεται μόνο όταν γραπωθεί από τη ρίζά του.Αυτή την αίσθηση ότι λείπει ένα βασικό κομμάτι από το παζλ όμως δεν την αποχωριστήκαμε ποτέ,ούτε καν εκείνη τη στιγμή που εκείνο(το πρόβλημα) σπαρταρούσε στα χέριά μας με ένα χρώμα μεταξύ κίτρινου και πράσινου,ένα βήμα και τα δύο πριν το άσπρο του νεκρού.
Στην απόλυτη στιγμή της αποκατάστασης όλων,στην επιστροφή για δεύτερη φορά από μία στάση εμβρυακή σε μία περηφάνεια με τη ραχοκοκκαλιά να σχηματίζει πάλι ορθή γωνία,υπάρχει κάπου στη μέσή της ένας αρχαίος διάβολος που προκαλεί στην πυγμή ρωγμές που στάζουν αίμα σιωπηρά.Τι άραγε συμβαίνει εδώ.Τόσο αίμα δεν προκαλείται ούτε από το ξυράφι της κακής τύχης,ούτε της κακοδαιμονίας,ούτε και των εχθρών ακόμη,αφού άλλωστε συνήθως οι ανάγκές τους είναι τόσο προβλέψιμες από ένα σημείο και μετά.
Υπάρχει κάπου ένα κύτταρο από τα πρώτα,κοιμισμένο σε ένα νοητικό σοκάκι.Σε εκείνο το σοκάκι πάνε οι ορφανοί εφιάλτες να κρυφτούν,αφού ποτέ δεν θυμούνται ποιός βαθύς ύπνος τους είχε γεννήσει.Κοιμάμαι δεν σημαίνει πεθαίνω όμως.Όσο και να μοιάζουν δύο αδέλφια δεν είναι ποτέ το ίδιο πράγμα.
Υπήρχαν κάποτε δύο εμπόδια και δοκιμασίες οδυνηρές:Η πρώτη παράγγειλε να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα.Τη μέρα που το κάναμε διαπιστώσαμε ότι η ημερομηνία γέννησης μας κατά κανόνα απέχει πολύ από τα όσα μείνανε εσαεί μέσα σε ληξιαρχικές πράξεις.
Η δεύτερη ζητούσε να παραδεχθούμε στον εαυτό μας την ύπαρξη αυτού του προβλήματος.Την ημέρα που συνέβη αυτό,το μέτωπο μας και το βλέμμά μας πέταξε στον αέρα μία φωτιά που έμοιαζε να καίει τις κατάρες σαν σελίδες από χαρτί.
Έπειτα από τόσο σπουδαίες ανακαλύψεις πλάθονται ήρωες και ο καθένάς μας έχει ωριμάσει μέσά του λίγο περισσότερο.Μπορεί πλέον όχι μόνο να αναζητεί ήρωες,αλλά να γίνεται ο ίδιος ήρωας του εαυτού του.Ηχηρή σφαίρα θριάμβου και αντίπεινας μπορεί να σφυρηλατηθεί μέσα από μικρά καθημερινά θαύματα,πράξεις και επιτεύγματα που θα δουν όλοι και θα πουν ''αυτός τα κατάφερε τελικά.''
Κάτι όμως...κάτι δεν είναι σωστό.Το τρόπαιο έχει δύο σημεία για να το σηκώσουμε.Καίνε και τα δύο εξίσου.Ζεματάνε.Δυστυχώς οι ρίζες είναι καρφωμένες στο έδαφος και ακόμα πιο βαθιά τελικά.Σε μία εποχή όπου οι πόλεμοι γίνονται χωρίς πυραύλους και μαχαίρια,αλλά ένα νόμισμα αποδεικνύεται ότι δολοφονεί πιο άγρια,πιο αργά και πιο βασανιστικά μία χώρα που άντεξε τα πάντα,δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβουμε ότι κάπως έτσι λειτουργούν τα πάντα.
Το τρόπαιο έπεσε στο έδαφος.Δεν έσπασε.Δεν χάθηκε.Δεν το έκλεψε κανένας.Κανένας δεν θα μας πάρει ξανά όσα δικαιούμαστε.Με χίλιους τρόπους και με χίλιες διαδρομές το τρόπαιο θα έρχεται πάντα προς τα εδώ.Εικόνες όμως από την κόλαση μπορεί να κοστίσουν τα πάντα.Ναι....''βλέπε και μην αγγίζεις''...δεν απέχει και πολύ...μάθαμε καλά πως είναι...δεν το χρειαζόμαστε πια.
Τυφλό σημείο.Ναι,υπάρχει...τρυπάει ακόμη και την ασπίδα της πιο ισχυρής μνήμης και της πιο δυνατής θέλησης.Εγκλήματα στο υποσυνείδητο που τα γνωρίζουμε καλά,όμως η αρχή του χρονικού τους αγνοήθηκε ξανά και ξανά.Αναρωτιόμαστε γιατί ήταν τόσο δύσκολο αυτό το κουβάρι για του οποίου την κλωστή κάναμε πάντοτε λόγο να ελέγξουμε από τι είναι φτιαγμένο.
Τώρα τα σκεφτόμαστε και χαμογελάμε ειρωνικά.Δεν αναγνωρίζουμε ότι μόλις σήμερα έγινε εύκολο.Εχθές δεν ήταν.Κάποιος σχηματίζει μπροστά μας ένα χάρτη.Ο χάρτης δεν θα δείξει που βρίσκεται το τυφλό σημείο.Το ταξίδι αυτό έχει ήδη γίνει.Ο χάρτης θα μας δείξει τι πραγματικά συνέβη εκεί.Δεν είναι ώρα για επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος.Είναι ώρα για ταξίδι στις συνέπειες.Νιώθουμε να έχουμε βαρύνει απίστευτα.Η αποκάλυψη συμπλήρωσε ένα καρνέ με χιλιάδες βαριές προτάσεις.Ξεφυλλίζοντάς το όμως,διαπιστώνουμε ότι οι μουτζούρες έχουν αρχίσει και εξαφανίζονται.
Τα δύο πρώτα εμπόδια μας έκαναν ένα δώρο από όταν τα περάσαμε.Την αντοχή της οποίας το φιόγκο λύσαμε σήμερα.Το άγχος,η φρίκη και η απογοήτευση της διαπίστωσης φιλτραρίστηκαν απίστευτα μέσα σε αυτό το δώρο μίας πίστης ακονισμένης όσο ποτέ άλλωτε σε μία εποχή τόσο δύσκολη.Με αυτό το τυφλό σημείο ζήσαμε μέχρι εδώ.Το έχουμε ξεκλειδώσει.Δεν υπάρχει λόγος για δισταγμούς.Θα υπάρξει πόνος κατά τη διάρκεια του ανοίγματος της πόρτας,αλλά το τρόπαιο είναι εκεί και δεν καίει όπως τότε.Δεν θα χαθεί ποτέ.Το σινιάλο της νίκης στον τοίχο του δωματίου θα τιθασεύσει το φόβο για το αίμα που μένει να χαθεί πριν τη δικαίωση μας.Τίποτα δεν έγινε από αποτέλεσμα τυχαίων σχέσεων και έλλειψης ισορροπιάς.Το πιστεύουμε περισσότερο σήμερα.Για να δούμε.....
........Πιο τραγούδι να πρωτοχωρέσει σε μία τέτοια έκθεση σκέψεων η οποία περιέχει τόσα χωρία από όλη τη φετινή σεζόν...το κείμενο αφιερώνεται σε όσους αναπόφευκτα καμιά φορά μισούμε επειδή συνήθως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο....Στέλθη είναι η πόρτα πίσω από την πόρτα.....ξανά......
encore:
ένας κρίκος του τότε με το τώρα και του σκοτεινού με το προφανές,της εποχής του Indieground Radio με τις Κυριακές του Dada που έχουν ξεκινήσει εδώ και έξι μήνες και των Ashes From Azrael που σε λίγες ημέρες θα αποχαιρετήσουν την χρονιά με το δικό τους τρόπο.Μία φωνή ανατριχιαστική που ανακαλύψαμε πριν ένα χρόνο συν και παράλληλα ένα απίστευτο φετινό ντεμπούτο.Light Asylum,πιο δίκαια δεν γίνεται.....
No comments:
Post a Comment