...και έφυγε το κουτί από τα χέρια και άνοιξε βίαια χτυπώντας στον τοίχο...δεν είχαμε υπολογίσει σε αυτή την εξέλιξη...ξεχνάμε όλοι μερικές φορές ότι δε γίνεται να συμβαίνουν όλα όταν το θέλουμε.
Βροχή από χαρτιά με αριθμούς ημερολογίου μέσα στο δωμάτιο πέφτει τώρα. Κάποια στάζουν αίμα,κάποια έχουν προτάσεις που δεν τελείωσαν ποτέ,κάποια θα απορείς γιατί με τόσο οφθαλμών νερό δε διαλύθηκαν ακόμα...
Δεν προσπαθείς να αρπάξεις κανένα πια,ειδικότερα εκείνα που σου θυμίζουν τους παλμούς που τρέχανε πιο γρήγορα από τα τραγούδια μπρος σε κάθε παγωμένο,άψυχο κύκνειο άσμα.Δε θα τα ελέγξεις ποτέ σου όλα αυτά.
Υπάρχει ένας ήλιος πίσω από το τζάμι.Σηκώνεται και τώρα ως συνήθως.Άλλα θα τα κάψει και άλλα θα τα φέρει στους καρπούς σου και εκεί θα κολλήσουν για τα καλά.Μόνο αυτός ελέγχει.Αυτός είναι δεδομένος.Εσύ όχι.Αυτός πριν πεθάνει θα τον αναστήσουν κάποτε.Εσένα μπορεί να σε σπρώξουν στο γκρεμό κρυφά επειδή απλά στάθηκες εκεί να παρατηρήσεις,όπως κάνεις τώρα απέναντι από τον ήλιο με μεσάζωντα το τζάμί σου.
Ρίγη...τύψεις...έφυγε ο φόβος της απώλειας και νιώθεις καλά...όμως δίνει τη θέσή του σε κάτι άδειο που δεν είναι ανθρώπινο....ένα κενό που βρίσκεται ένα βήμα πριν μια ρομποτική,αναίσθητη υπόσταση.Ένα συρτάρι από πίσω αρχίζει και πάλλεται.Ανησυχία.Για πάμε να κοιτάξουμε...
Έχει μέσα σελίδες ημερολογιακές χαμένες...οι αριθμοί σχηματίζουν λουλούδια...γιατί δεν ήταν στο κουτί...;
Ναι,είναι πολλές οι ερωτήσεις....το κουτί βρέχει δηλητήριο...ο φόβος του φόβου βρήκε την πόρτα πίσω από την πόρτα και εισέρχεται βίαια...θα μείνεις να λες ότι φταις εσύ που μείνανε τα χάρτινα λουλούδια εκεί να παλαιώνουν;Θα σκέφτεσαι θεωρίες ότι ίσως δεν είναι αργά γιατί ένα θηρίο δαγκώνει πιο άγρια όταν είναι λαβωμένο;Καλύτερα είναι να δεις αν έχουν κιτρινίσει τα λουλούδια...και αν έχουν,αυτά είναι όσα έχεις..θα κατέβεις σε έναν αγώνα όπου η ομίχλη της αμφιβολίας θα καίει σα δακρυγόνο κάτω από τα βλέφαρα και ανάμεσα σε στόμα και λαιμό.Αν φύγεις ηττημένος θα έχεις ένα θάρρος ως τον ήλιο πια και όταν ανθίσουν τα λουλούδια πάλι θα πας να τα τυλίξεις με αυτό και τότε δε θα σου τα τσακίσει κανένας.
Τα λουλούδια είναι εκεί.Χάρτινα και σκονισμένα,όμως υπάρχουν.Μόλις τα παίρνεις στα χέριά σου το χάος της βροχής διαλύεται.Θυμάσαι όταν ήθελες να τα χαρίσεις και δεν έγινε ποτέ,γιατί πριν από αυτό σε έχρησαν στιγματισμένο από χρώματα ελεεινά και με κλίση προς το σκοτεινό.Έφυγες για να μην χρωματιστεί κανένας άλλος έτσι.Βαριές ευχές,οργισμένες λέξεις και ουλές στην πλάτη που δεν χρειάστηκε να έχουν κακές προθέσεις για να τρομάξουν τους άλλους.Όλα αυτά έφυγαν τώρα...τα έδιωξες...αλλά στο βαρύ δρόμο του εξαγνισμού τα γόνατα βάρυναν πάρα πολύ.Τώρα;μια βόλτα προς τον ήλιο ακόμη την αντέχεις;
Κάποιοι δεν έμαθαν το χρώμά του.Εδώ θα μάθεις ποιός είσαι και αν όντως τα όρια είναι σχετικά...κάποτε...όταν ανακαλύφθηκε η πόρτα πίσω από τη μεγάλη πόρτα...με μια ψυχή βαριά και φορτισμένη σαν αιωνόβιου και με νου μετέφηβου είπες ότι δεν μπορούμε να αναζητούμε μονίμως ήρωες,ότι πρέπει παράλληλα να γίνουμε οι ήρωες του εαυτού μας....το έκανες όσο μπορούσες...μπορεί και παραπάνω....τώρα θα μείνεις στον εγωκεντρισμό αυτού του μακρινού ταξιδιού που τα μονοπάτιά του δεν χώρεσαν σε πολλές περιπτώσεις τίποτα παραπάνω από τη σκιά σου;
Υπάρχει μια καλύτερη επιλογή...πόσο μάλλον αν σκεφτείς ότι η αρχή συναντά το σήμερα...και ακόμα πιο μακριά...ακόμα και τη διαπίστωση που έγινε πρελούδιο της αρχής....είναι η ώρα να γίνεις ο ήρωας των ηρώών σου.....να τους μάθεις αυτό που σε μάθανε....ότι για όσους το αποζήτησαν υπάρχει ένας ώμος...και είναι ώρα να αποφασίσεις ότι αν αν δεν σημαίνει τίποτα για εκείνους αυτό που εσύ βάπτισες δώρο προς αυτούς,θα βρεις τον τρόπο να αναπνεύσεις και αύριο,χωρίς να σου ανοίξει τρύπες το εγώ σου κάτω από το θώρακα....
σύντομα....τώρα κάτι διαφορετικό πριν κοιμηθούμε...με κιθάρες και ήχους...κομπιουτεριστικά ανθρώπινους δε θα συμβεί αυτό στην παρούσα φάση...οπότε...
Max Richter
ο τίτλος του κομματιού και ο τίτλος του άλμπουμ λένε αρκετά...
No comments:
Post a Comment