Δωμάτιο(4):Σύγχυση

Ιούλιος παράδοξα ψυχρός ενίοτε για τα εγχώρια -και όχι μόνο- δεδομένα.Όσο παράδοξο φαντάζει και ένα περιβαλλόμενο από τοίχους μανιφέστο μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού,μίας εποχής ταυτισμένης με ολοκληρώματα,γιορτές και ξέγνοιαστες περιπλανήσεις με απόηχο ο οποίος συνήθως ριζώνει τρομακτικά βαθιά μέσα στο Σεπτέμβριο επαληθεύοντας την τρομερή ισχύ και το ιερό του Θέρους.

Με πρόσχημα τι αλήθεια να ήταν τόσο ισχυρό μέσα στο υποσυνείδητο ώστε να μας κρατήσει τους ίδιους μία ολόκληρη Κυριακή στο δωμάτιό μας παραθέτουμε τέσσερεις λόγους και ιστορίες όπως κάνουμε συχνά,αλλά αυτή τη φορά δεν είναι απαραίτητα ένα σύνολο γεγονότων με συγκεκριμένη σειρά.Πίσω από αυτό κρύβεται -ίσως- και κάποιος ο οποίος πρόσφατα ρώτησε τους πάντες και τα πάντα αλλά τελικά επέλεξε μόνος του κρίνοντας ότι αρχίζουμε από εκεί που αισθανόμαστε και ότι μία λέξη πέρα για πέρα μαγική μέσα σε έναν χώρο τόσο μικρό,έστω και με τη βοήθεια ενός τηλεφώνου στάθηκε ικανή να οδηγήσει κάποιον στη σωστή στροφή εμπρός σε μία τέραστια διασταύρωση. 

Αινιγματικό...αλλά όχι και τόσο....Οριοθετημένο...αλλά όχι και τόσο...Το 2007 Οι Ρώσσοι Flesh & Space κυκλοφόρησαν ένα αριστούργημα μηδενιστικό βέβαια κατά πολλές έννοιες,ξεκινώντας με το ''Μέρος 1'',μία γέννηση και καταλήγοντας σε θάνατο ως την λογική πορεία των όλων με το When I Shall Die.

Όμως,η αίσθηση του χρόνου αποδίδεται σαν ένα έμα μέσα σε όλα τα τραγούδια τα οποία είναι ένα αλλόκοτο τηλεφώνημα από το οποίο δεν προκύπτει κάποιος λογικός σχηματισμός και ενώ θα μπορούσαμε να εκλάβουμε το δίσκο στο σύνολό του ως ένα άγχος που αφορά τη φυσική-βιολογική εξέλιξη των πραγμάτων,κατά έναν περίεργο τρόπο ξεπετάγεται ένα άλλο συναίσθημα μέσα από αυτό,το οποίο δίνει την αίσθηση κάποιων οι οποίοι δεν δίνουνε αξία στη ζωή τους,παρά μόνο να εξασφαλίσουν μία παράταση στους πόνους που συνοδεύουν τη θνησιμότητα.

Game Of The Humming Bird With The Butterfly και η αναζήτηση είναι το μόνο δεδομένο,τα υπόλοιπα είναι σχετικά και ως φαίνεται,ακόμα πλήρως ακατάστατα.

7 χρόνια ήταν πολλά όμως ο κύριος και η κυρία Arafna το Δεκέμβριο του 2010 ήταν πολύ γενναιόδωροι για να αποδώσουν έναν ποπ δίσκο όπως ανέμεναν πολλοί.Το 6ο τους κατά σειρά άλμπουμ από το 1990 μέχρι τις μέρές μας είναι γεννημένο μία ώρα πριν από την λέξη υποχθόνιο.

Διώχνουμε τους πάντες και τα πάντα από γύρώ μας πρωτού μετρηθούμε με τη συγκεκριμένη κολλεκτίβα με γενικό τίτλο You.Προσωποποίηση του μουσικού τρόμου να κυλάει άφθονος μέσα στις φλέβες.Εγκληματική επίθεση στο νευρικό σύστημα έστω και μέσα από minimal φόρμες σε πολλές περιπτώσεις και με μία ψυχρότητα και μισανθρωπία να υπενθυμίζει όμως μέσα από το τόσο απόκοσμο συναίσθημα ότι ακόμα είμαστε ζωντανοί,έστω και ένα βήμα πριν την κατατόνια.

Του είχαν αναθέσει να κουβαλήσει το Σκοτάδι από τη μιά όχθη του κόσμου στην άλλη.Ίσως εν αγνοίά του,ίσως όμως και από δόλο το ξέχασε.Έπειτα χρεώθηκε να φυλάει όλο το Σκότος αυτού του κόσμου.Εκείνος χάθηκε στη διαδρομή.Λούσιφερ.Κρίμα που οι δικές μας υποστάσεις αντιλαμβάνονται αλλιώς την έννοια του χώρου και τώρα η μία όχθη είναι ο μαύρος τοίχος που βλέπουμε απέναντί μας και η άλλη,ο άσπρος τοίχος που χαιδεύει την πλάτή μας.

Το 2002 η μεγάλη έκπληξη παρέμεινε μία υπόθεση λίγων.Karen KIng & Lee Laufer(Aslan Faction) μαζί έπειτα από το αναγνωριστικό Bring On The Dying Sun.Δεύτερο άλμπουμ για το σχήμα,τίτλος Iamai.Ικανός να πείσει να ασχοληθούμε μαζί του.

Συναγερμός για μία υπόγεια ώρα μηδέν και μία σπασμωδική διαμαρτυρία και αγανάκτηση έχει την απαίτηση να εισπνεύσει επιτέλους λίγο αέρα.Παντού υποδηλώνεται ότι γνωρίζουμε πια πολύ καλά που βρισκόμαστε και ότι αυτό είναι το βασικό.Το να θυμάσαι από ποιο σημείο ξεκίνησε η κλωστή του του κουβαριού να ξετυλίγεται το θεωρούμε πολύ σημαντικό και το έχουμε δηλώσει πολλάκις,όμως κάπου εδώ,δια μέσω πυρός το να προσπαθούμε να θυμηθούμε από που άρχισε η κατιούσα είναι ένα φιλί θανάτου πια...

Πλήρης σύγχυση,αυτοτιμωρία,απόγνωση,παραδοχή...Γιατί τέτοια πτώση;Γιατί τόσο μεγάλο στοίχειωμα;Μήπως άραγε κάποιοι μας είχανε μάθει να χάνουμε;Μάλλον ναι,δεν εξηγείται αλλιώς.Ας σκεφτούμε σοφά και παράλληλα αντιδραστικά.Δεν θα μας κατηγορήσει κανένας αν κάνουμε λάθος,μόνο εμείς οι ίδιοι επειδή δεν θα ανεχόμασταν νέες απώλειες και το δηλώσαμε στον εαυτό μας εξ αρχής.Εδώ είναι η πρώτη στάση.Ας μάθουμε να τακτοποιούμε τα γεγονότα μέσα στον ψυχοθάλαμο.Τα παλαιά δεν χωράνε εδώ,δεν υπάρχουν καν,τα αφήσαμε πίσω προ πολλού,προιόντα μίας φρέσκιας πληγής είναι μονάχα.Απρόσκλητοι επισκέπτες και μη νομοταγείς ας γίνουμε σε αυτή την ιερή αναπαράσταση των πάντων μέσα σε ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο.Κάποιοι χρειάζονται βοήθεια αλλά πιστέψαμε τις αντιθετικές τους δηλώσεις και ξεμείναμε εδώ με το αίσθημα του ανήμπορου.Ο ένας τοίχος όμως είναι μία ολόκληρη όχθη.Ψάχνουμε εκεί ενδιάμεσα.Υπάρχει ένα υστερόγραφο έτοιμο για αποκωδικοποίηση.Ο άλλος τοίχος είναι φτιαγμένος από το ίδιο υλικό.Άρα και σε αυτόν κάτι υπάρχει.Μέσα στην διατάραξη για κάποιο λόγο όλα ξαφνικά κάνουν αίσθηση.Στέκονται παράλληλα.Άρα,ο ένας κοιτάζει τον άλλον.Δύο τοίχοι δύο όχθες.Κάπου λοιπόν κάποιος ακόμη όντας κάτι αντίστοιχο με εμάς περιμένει και εκείνος ότι και εμείς.Αυτό που φάνταζε εύκολο και απλό αλλά ήταν το πιο δύσκολο να βρεθεί κομμάτι στο παζλ ήτανε να παραδεχθούμε ότι πάντα θέλουμε λίγο ακόμα.Σε εκείνη τη στιγμή ακριβώς που το ψιθυρίζουμε στον εαυτό μας αρχίζει το στοίχειωμα να υποχωρεί.Ο ένας τοίχος στηρίζει κάτι σε διαρκή σύμπραξη με τον άλλον.Δεν θα πουν ποτέ όμως ο ένας στον άλλο ''χωρίς εσένα δεν

θα τα κατάφερνα''.Έτσι δύσκολα θα ζητήσει βοήθεια κάποιος που πραγματικά την χρειάζεται(άσπρο).Ο άλλος όμως δεν νίπτει τας χείρας του,βοηθάει τα μέγιστα σε μία σιωπηλή συνομωσία(μαύρο).Πρέπει να παραδεχθούμε κάτι ακόμα.Όλα αυτά πηγάζουν από την αμφιβολία του άγνωστου και κρατάνε όμως ακόμη τη φωτιά τους σε αυτό το ''κάτι ακόμα'' που λαχταράμε και που ήταν για όσους δεν κατάλαβαν το πρώτο προς παραδοχή.Για όσους πάλι δεν καταλάβατε τίποτα ζητούμε συγνώμη και προσφέρουμε για ακρόαση αυτό:

still hope..

encore:οι μοναδικές εικόνες είναι  από το Γαλλικό φιλμάκι του 2007
Peurs Du Noir(Οι Φόβοι Του Σκότους).