Κράτα Το Λίγο Ακόμα

κ

....και δεν γίνεται να κατηγορείς κανέναν που ήρθαν βόλτα εκείνες οι ώρες που καρφώνονται στα κύτταρα της μνήμης...και ναι,πονάει....θα ήθελες πολύ να αγκαλιάσεις το δυναμίτη...θα ήθελες πολύ να θερίσεις εκείνους που σε έμαθαν να χάνεις,όμως η σιωπή σου τους ματώνει πιο βαθιά,έστω και αν σου αφήνει και εσένα εκδορές...ένας αιώνας με χρώμα από δύο ζωές και διάρκεια μισού χειμώνα.Δύο ζωές...για αυτό δεν είναι τίποτα γνωστό αλλά και τίποτα πρωτόγνωρο...εκείνος που έπεσε και εκείνος που χαμογέλασε πιάνονται χέρι χέρι και προχωρούν...απίστευτο συναίσθημα...


..σαν να έχεις αρπάξει φωτιά και να την κοιτάζεις να κατοικεί στα χέριά σου χωρίς να ζει εις βάρός τους...είναι φωτιά όμως..αν την αγνοήσεις θα είναι σαν να μην αναμένεις το κακό από πουθενά.Μην χρεώσεις την τύχη.Έπρεπε να πέσεις,όμως χαμογέλασες.Έπρεπε να έχεις χάσει όμως η ήττα ήταν γλυκιά,δεν πίστεψε κανείς ότι μέσα στο γήπεδο εκείνο που γεμίσανε με ομίχλη θα έβρισκες το σθένος να αφήσεις το παιχνίδί τους,κάνοντας το κύπελλο να σκουριάζει σαν καταραμμένο στα χέριά τους.Έπρεπε να μην υπάρχεις τριγύρω,όμως όταν ακόμα και εσύ σταμάτησες να κοιτάζεις ευθεία,αυτό που γεννήθηκε μαζί με εσένα,την πίστή σου και την δυνατότητα να σου αρκεί να σφίγγεις μόνος τον καρπό σου,δεν έσπασε ποτέ.......


...όλα αυτά δεν συγχωρούνται από τίποτα και από κανέναν...κάτι πολύ μεγαλύτερο από εσένα δεν σε σκότωσε...δεν σε αναίρεσε...θα έρθει για τον φόρό του...άστο να παίξει το χαρτί του...η γαλήνη η δική σου και η σιγουριά δεν κατοικούν σε αυτό,ούτε στα σχέδιά του....κρύψε τα εφόδιά σου όμως και άστο να σε μετρήσει...έχει ήδη αρχίσει να παγώνει...αν μείνεις σιωπηλός και θυμηθείς την ημέρα που πέθανε η άγνοια για εκείνο,θα νικήσεις...κράτα.....η πόρτα...πίσω από την πόρτα θα ανοίξει μόνή της και θα υπενθυμίσει σε όλους    ότι οι ισορροπίες δεν γνωρίζουν θάνατο...